Πάει πολύς καιρός από τότε που σε άγγιξα. Ακόμα περισσότερος απ' όταν σε είδα. Μα τι παράξενο. Ο θυμός υπάρχει. Με σένα που κουρεύτηκες ενώ είχες πει θα τα άφηνες. Και με μένα που σου είχα εξομολογηθεί πως θα τα μακρύνω, κι αυτό έκανα. Γιατί να σε πιστέψω; Ανώριμη. Προτιμώ τη λέξη αφελής. Παραπέμπει στην παιδικότητα. Από την οποία γραπώνομαι κι ας ματώνουν τα γόνατά μου, με μεγάλη πλέον ευκολία καθότι τα κλαδιά αγγίζουν σε δικές μου, ολοκληρωτικά δικές μου μισόκλειστες πληγές.
Πάει λίγος καιρός από τότε που έπαψα να σε θεωρώ δικό μου. Ακόμη λιγότερος απ' όταν δεν αισθανόμουν πια δική σου. Μα το ξέρω. Κάποτε με έβλεπες. Δίχως λέξεις. Σε άγγιζα και κάρφωναν τα βλέμματά μας. Τα χέρια μου έτρεμαν. Κάποτε οι κτητικές αντωνυμίες αποκτούσαν ολοένα και περισσότερα κλαδιά. Φαίνεται το παράκαναν. Σου ξέφυγε όμως το ψαλίδι και τις πετσόκοψες. Έμεινε η ρίζα μας. Κι αυτή είναι αρκετή για να μας κατατρώει.
εμφάνιση σχολίων