0
1
σχόλια
447
λέξεις

Στείλτε μας το δικό σας κείμενο στο [email protected]

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΣΤΕΛΛΑΚΗ
4 Ιουνίου 2015
Μεσημέρι. Ντάλα μεσημέρι. Αύγουστος. Πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου του παππού μου από τον μαρμάρινο πάγκο που χώριζε την κουζίνα από το σαλόνι στο κατώι του σπιτιού. Άνοιξα το σιδερένιο πορτόνι και έτρεξα στο γκαράζ του χωριού λίγα μέτρα παραπέρα. Ο ήλιος έκαιγε. Ο ιδρώτας έτρεχε στα χέρια, στην πλάτη και στο πρόσωπό μου. Ξεκλείδωσα το αμάξι. Πήδηξα από την πόρτα του οδηγού στο πίσω κάθισμα. Ζεσταινόμουν. Άρχισα να μιλάω στο σαραβαλάκι με τις ρόδες. Δεν θυμάμαι ούτε πόσα χρόνια έστεκε.

«Ήρθα να σε χαιρετήσω. Αύριο  φεύγω με τη μαμά για Αθήνα. Θα μου λείψεις και μη φοβάσαι, ο παππούς δεν θα σε δώσει για απόσυρση. Τα είπαμε. Σου το υπόσχομαι, τ’ ακούς; Δεν σε αφήνω». Αυτά είπα και σίγουρα και άλλα που επίσης δεν θυμάμαι. Ήταν η πρώτη υπόσχεση που δεν κράτησα. Αυτό το θυμάμαι και επίσης θυμάμαι πως ακολούθησαν και άλλες.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Εκείνο το μικρό κορίτσι με τις γρατσουνισμένες φτέρνες και τα γυαλιά που χρειάζονταν καθάρισμα εξαιτίας του παιχνιδιού στα χώματα λείπει. Λείπει και το χωριό. Ο παππούς λείπει.

Ένα ακόμα καλοκαίρι αρχίζει και μαζί του φέρνει την τρομερή συνειδητοποίηση πως η ζωή μας είναι γεμάτη αλλαγές. Οι άνθρωποι γύρω μας αλλάζουν, τα μέρη που επισκεπτόμαστε αλλάζουν, οι σκέψεις μας, οι αντιλήψεις μας για τον κόσμο επίσης αλλάζουν. Τα αγαπημένα μας πράγματα λείπουν και διαφορετικά παίρνουν τη θέση τους, τα πιο αναγκαία σε εμάς πρόσωπα πηγαινοέρχονται ή χάνονται από την καθημερινότητα μας. Κάθε άλλο παρά τυχαία. Εμείς οι ίδιοι, δεν είμαστε πια ίδιοι.

Συχνά αναπολώ τα παλιά. Βλέπετε τα θεωρώ τόσο σημαντικά. Χωρίς αυτά ίσως να μην ήμουν αυτή που είμαι σήμερα και αυτή που θα είμαι αύριο. «Αφήστε με να κάνω λάθη», παρακαλώ τους ανθρώπους μου. Αφήστε με να φάω τα μούτρα μου και να γρατσουνίσω τις φτέρνες μου σαν μικρό παιδί. Να δώσω υποσχέσεις, να κρατήσω μυστικά, να προσπαθήσω, να αποτύχω, να αρνηθώ, να
είμαι ο εαυτός μου. Αν δεν το κάνω, να αναρωτηθώ. «Γιατί;»

Πριν από μερικές ημέρες η μυωπία μου ανέβηκε λιγάκι ακόμα. Όσο ο γιατρός έλεγε τα νούμερα στη μητέρα μου, που ανήσυχη τον ρωτούσε πότε θα μπορέσω να κάνω επιδιόρθωση με λέιζερ, μέσα μου γέλασα. Ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο δεν εξαρτάται από τη βιολογική μας όραση, η αυτοβελτίωσή μας δεν έχει σχέση με το πορτοφόλι μας.

Του χρόνου το καλοκαίρι σίγουρα όλα θα είναι διαφορετικά. Μπορεί η μυωπία μου να έχει ανέβει και άλλο, μπορεί να μην έχουμε χρήματα να πληρώσουμε το φως και το νερό, μπορεί να μην έχουμε καν αυτοκίνητο. Μπορεί και όχι. Δεν μου αρέσουν οι συμβιβασμοί και επιπλέον δεν μου αρέσει να δίνω υποσχέσεις που δεν μπορώ να κρατήσω. Τα πάντα είναι ρευστά, αλλά εγώ δεν συμβιβάζομαι.
 
TAGS:
εμφάνιση σχολίων