0
1
σχόλια
438
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

«Οι πιο μεγάλες μας ελπίδες, όπως και οι φόβοι μας, δεν ξεπερνούν τις δυνάμεις μας»

DOCTV.GR
16 Νοεμβρίου 2018
«TΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ, Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ με είχε απογοητεύσει, γιατί τη στιγμή που τη συνελάμβανα, η φαντασία μου, που ήταν το μόνο όργανό μου για να χαρώ την ομορφιά, δεν μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί της, σύμφωνα με τον αδήριτο νόμο που λέει πως δεν μπορεί κανείς να φαντάζεται παρά μόνον αυτό που είναι απόν.

«ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΠΙΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ σε ψευδαισθήσεις για άλλη μια φορά, γιατί επρόκειτο να γνωρίσω πλέον, αν ήταν πράγματι δυνατόν να πετύχω αυτό που, πάντοτε απογοητευμένος όπως ήμουν απ’ την παρουσία των τόπων και των ανθρώπων, είχα πιστέψει ως ακατόρθωτο.

ΔΕΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΩ και πάλι προς την κατεύθυνση που από καιρό ήξερα πως δεν οδηγεί πουθενά. Εντυπώσεις σαν αυτές που γύρευα να αποτυπώσω δεν μπορούσαν παρά να εξαφανιστούν, αν ερχόντουσαν σε επαφή με μιαν άμεση απόλαυση που υπήρξε ανίκανη να τις γεννήσει.

Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΤΙΣ ΓΕΥΤΩ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ήταν να προσπαθήσω να τις γνωρίσω περισσότερο εκεί όπου βρισκόντουσαν, δηλαδή μέσα μου, να τις αποσαφηνίσω μέχρι τα βάθη τους...».

«ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ Η ΕΥΦΥΪΑ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΕΥΘΕΩΣ, στο ξέφωτο του κόσμου, έχουν κάτι το λιγότερο βαθύ, το λιγότερο αναγκαίο από αυτές που η ζωή, άσχετα από εμάς, μας μετέδωσε μέσα σε μιαν εντύπωση, υλική αφού μπήκε από τις αισθήσεις μας, της οποίας όμως μπορούμε να ανασύρουμε το πνεύμα».

«ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΙΝΑΙ να ξαναβρούμε, να ξανακερδίσουμε, να μας κάνει να γνωρίσουμε αυτή την πραγματικότητα μακριά από την οποία ζούμε, από την οποία απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο, αυτή την πραγματικότητα που κινδυνεύουμε να πεθάνουμε χωρίς να έχουμε γνωρίσει, και που πολύ απλά είναι η ζωή μας...».

«ΟΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΑΣ ΦΟΒΟΙ, ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΕΣ μας ελπίδες, δεν ξεπερνούν τις δυνάμεις μας, και μπορούμε να καταφέρουμε να κυριαρχήσουμε πάνω στους πρώτους και να πραγματοποιήσουμε τις δεύτερες...».


Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μ. Προυστ, Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο, εκδόσεις  Εστία. Ο Μαρσέλ Προυστ (10 Ιουλίου 1871-18 Νοεμβρίου 1922) ήταν Γάλλος συγγραφέας, δοκιμιογράφος και κριτικός. Γόνος πλούσιας οικογένειας άρχισε από νωρίς να δημοσιεύει άρθρα κοσμικού περιεχομένου σε διάφορα έντυπα. Σπούδασε στο λύκειο Κοντορσέ και στη σχολή Πολιτικών Επιστημών. Όσο χρόνο φοιτούσε, δημοσίευε χρονογραφήματα σε περιοδικά. Το πρώτο επίσημο έργο του εκδόθηκε το 1896 με πρόλογο του Ανατόλ Φρανς και με τον τίτλο «Οι ηδονές και οι ημέρες». Το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», που αποτελεί ένα από τα καλύτερα λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα, είναι ένα είδος αυτοβιογραφίας. Στο έργο αυτό εμφανίζονται θέματα της νοσταλγίας του για την παιδική ηλικία, του έρωτα, της ζήλιας και του υπαινικτικού χαρακτήρα μερικών «στιγμών» που φαίνονται να ανοίγουν μία μυστηριώδη προοπτική προς μία απόλυτη πραγματικότητα.
εμφάνιση σχολίων