Σε μένα βασίζεται η συναισθηματική τεμπελιά των ανθρώπων ενός ολόκληρου πλανήτη. Είμαι η πιο μεγάλη πλάνη, σαν τη λακούβα του καναπέ που βολεύεσαι και γκρινιάζεις ότι δεν θες, αλλά βολεύεσαι γιατί έχει μάθει το σχήμα σου. Με βαριέσαι και με ζηλεύεις, αλλά πού να ξέρες ότι εγώ σε οικτίρω για τα μαύρα μεσάνυχτα που έχεις. Πού να σου εξηγώ τώρα πόσο δύσκολο είναι να είσαι δεδομένο, πόση δύναμη, πόση αντοχή και περιπλοκότητα χρειάζεται. Ξέρεις εσύ τι είναι από το τίποτα να πασχίζεις να δημιουργήσεις ένα κάτι; Με αγνοείς και με θυμάσαι, όταν θέλεις να τονώσεις τη ματαιοδοξία σου. Κοιτάς μέσα από κλειδαρότρυπες, όταν θέλεις να επιβεβαιωθείς, αλλά δίπλα σου δεν με θέλεις. Τα δεδομένα δεν είναι αφελή. Αντιθέτως, είναι σατανικά έξυπνα.
Σε αφήνω να παίζεις, το διασκεδάζω. Αποχαυνώνεσαι, σε ξεγελάει το δεδομένο της ύπαρξής μου, αγνοώντας ότι δεν είμαι τίποτα περισσότερο από μια απάτη. Δε σου ζήτησα ποτέ τίποτα πίσω, το μοναδικό που θα έπαιρνα, δεν εξαρτιόταν από δική σου απόφαση. Πίσω θα με έπαιρνα όταν το αποφάσιζα εγώ, εκεί πάνω στον βαθύ σου ύπνο.
Κοιμάται ήσυχα όποιος ζει με υποσυνείδητα, πόσο μάλλον με συνειδητά δεδομένα. Κούνα που σε κούναγε, που έλεγε και η γιαγιά μου. Τα δεδομένα δεν έχουν ιδιοκτήτες. Έρχονται και φεύγουν και όταν δίνονται στο καινούργιο, τότε μόνο σου λείπουν. Αλλά και να μη σου λείπουν, παύει να σε νοιάζει, είσαι ήδη αρκετά απασχολημένο με το να λείπεις από αλλού. Από εκεί που γίνεσαι το νέο δεδομένο.
Ξέρω πολύ καλά τι έκανα, τι έδωσα και με ποιο τρόπο. Ήθελα να είμαι το τέλειο δεδομένο. Έπαιξα τον ρόλο μου καλά, με χειροκροτώ. Ξεγελάστηκες, μπέρδεψες την αθανασία με το προσωρινό της μονιμότητας. Σε τύλιξα στον ιστό μου ήσυχα και αθόρυβα. Σε ντάντεψα, σε τάισα, σου έμαθα, σε έκλαψα, φτάνει όμως τώρα.
Ρουά ματ. Αποσύρομαι. Πάει το στρατιωτάκι, του ζητήθηκε να γίνει βασίλισσα. Σβήνω και ξεγράφω και αυτό δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από το παύω να εμπνεύομαι από σένα και τις αναμνήσεις. Μήπως και η έμπνευσή μου ήταν δεδομένη; Πιθανόν. Βρες άλλα δεδομένα, εύχομαι να τα μάθεις ότι β και α κάνουν βα, τι είναι το διάφραγμα και κλείστρο και ότι τα σκατά μυρίζουν. Ό,τι και αν τα κάνεις, όπως και αν τα βαφτίζεις. Παίρνω τις λεξούλες μου και πηγαίνω να δημιουργήσω και να μεθύσω από νέες αναμνήσεις. Άνθισαν οι αμυγδαλιές και μαζί με αυτές ανθίζω και εγώ. Γίνονται το δεδομένο μιας δεδομένης αγκαλιάς με όμορφα χέρια και λεπτά δάχτυλα που μοσχοβολά άνοιξη. Προσποιούμουν. Τώρα ξεκινάω να μαθαίνω να ζω.
εμφάνιση σχολίων