Κάτι ή κάποιος τον ακολουθούσε. Από μακριά δεν μπορούσα να διακρίνω. Μόνο μνήμες, μυρωδιές και γεύσεις άρχιζαν να ξυπνάνε μέσα μου. Ρυθμικά η μία μετά την άλλη. Κάτι στο στομάχι, κάτι εκεί, εκεί στο στέρνο. Κάτι στην καρδιά και στο μυαλό. Ζωές προηγούμενες. Ζωές επόμενες. Με πλησίασαν με βήμα σταθερό. Σχεδόν οργανωμένο.
Είδα τον έρωτα πάλι. Στα χέρια του κρατούσε ένα φρούτο μικρό. Τι γεύση έχει για σένα; ρώτησε. Δεν πρόλαβα να πω και συνέχισε: «Σήμερα σε βρήκα. Δεν ήρθα με δώρα. Μόνο με τις στιγμές μιας αγάπης σπουδαίας, μιας ευτυχίας ανέλπιστης και μιας άνοιξης όλο υποσχέσεις. Από σήμερα, ό,τι γεύση κι αν έχει για σένα το φρούτο της ζωής, την ίδια γεύση θα έχει και για μένα».
Είδα τον έρωτα ξανά. Και σου έμοιαζε. Πιο πολύ από κάθε φορά. Η σάρκα του ήταν το κορμί σου. Το δικό μου κορμί. Το σώμα που αγάπησα. Και η ψυχή του ήταν κομμάτι της δικής σου. Της δικής μου ψυχής, εκείνης που λάτρεψα.
Τη στιγμή που θα βρεθούμε ξανά αγαπημένε. Τότε θα γίνω ένα. Το εγώ θα το μπερδεύω με το εσύ. Κι ύστερα με το εμείς. Για τον έρωτά σου θα μπορώ να ζήσω ή να πεθάνω. Τέτοια η δύναμή του. Τη φυλακή σου θα την αναζητώ διψασμένα μέσα στη μοναξιά της ελευθερίας μου. Θα σε λαχταρώ τόσο πνευματικά όσο και σαρκικά. Θα βλέπω μόνο εσένα μέσα στο πλήθος. Θα ακούω μόνο τη φωνή σου. Θα μυρίζω εσύ. Έτσι θα ζήσω εγώ για σένα. Ισοπεδωτικά. Ολοκληρωμένα. Και μέσα από εσένα εγώ θα γίνομαι καλύτερη.
Έτσι κι αλλιώς τι είναι ο έρωτας, ψυχή μου; Μια προσωπική εξέλιξη μέσα από τα μάτια του άλλου. Ο ενθουσιασμός που αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Ένας οργασμός δίχως τέλος. Μια λύτρωση αμοιβαία.
Στη ζωή που θα βρεθούμε ξανά, αγαπημένε. Που κανένα πρέπει και κανένα γιατί δεν θα μας υποδείξει δρόμους. Στη ζωή που ο έρωτάς μας θα ολοκληρωθεί και θα μείνουμε αιώνια αθάνατοι μέσα στους χρόνους.
εμφάνιση σχολίων