0
1
σχόλια
162
λέξεις

Στείλτε μας το δικό σας κείμενο στο [email protected]

ΕΛΕΝΗ ΔΗΜΑΚΗ
17 Μαρτίου 2015
Ρουφάνε την ενέργειά μου εκείνοι που δεν πρέπει. Πηγαίνω στη δουλειά κι αλλάζω πεζοδρόμια στον δρόμο, τάχα για να μη φανώ κανονική. Πείθω τον εαυτό μου πως δεν μπλέκω στη ρουτίνα και ξεγελάω κάθε μέρα το εννέα-πέντε λέγοντας καινούριες καλημέρες.

Αν δεν είχα μόνο είκοσι τέσσερις ώρες θα μπορούσα να προλάβω να παίξω. Θα έβαζα άλλους κανόνες, ή μάλλον δεν θα έβαζα κανέναν. Κάπου αλλού είναι το νόημα, το ξέρω, πρέπει να κλέψω χρόνο για να το βρω. Ίσως τα βράδια να είναι ευκολότερο να ψάξω, αλλά μια μαλακισμένη νύστα με βάζει στο κρεβάτι. Σιχαίνομαι που έρχεται κι αυτή την ίδια ώρα.

Σκέφτηκα να του κρυφτώ. Να μπω κάτω από τα σκεπάσματα, να σταθώ πίσω από κλεισμένα παράθυρα, αλλά δεν μπορώ. Η ζήλεια μου δεν μ' αφήνει. Να χαίρονται τον ήλιο εκείνοι που φοβούνται μην τους κάψει; Λένε πως ο χρόνος όλα τα νικά, πόσο καλά τον ξέρουν... Είμαι σίγουρη πως τα έβαλαν μαζί του και το έμαθαν. Εμένα πότε θα έρθει η σειρά μου να παλέψω;

TAGS:
εμφάνιση σχολίων