Αλλά σάμπως ξέρει και εκείνη τελικά τι είναι σωστό για τον καθένα; Πρέπει και εκείνη να διαχειριστεί κάθε αναπάντεχο που μας συμβαίνει, και αν ήταν στο χέρι της θα μας προειδοποιούσε. Aλλά δεν είναι πάντα. Απαίσιο πράγμα να αποχαιρετάς επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Να πρέπεις να καταχωνιάσεις σε ένα συρτάρι του μυαλού ό,τι πρόλαβες να μοιραστείς, να το κλειδώσεις και να πρέπει να πετάξεις το κλειδί. Γιατί αν το συρτάρι μένει ξεκλείδωτο, ανοίγει ευκολότερα και εσύ θα ξεχάσεις δυσκολότερα.
«Μείνε λίγο ακόμα», θες να πεις μα ντρέπεσαι, δεν θες να πιέσεις, ξέρεις ότι δεν μένει κανείς αν δεν το θέλει πραγματικά. Και εσύ δεν θα έμενες. Ό,τι γίνεται με το ζόρι έχει από χέρι τελειώσει πριν καν πραγματικά αρχίσει. Το αντίο είναι πολλές φορές επίπονο, άλλοτε αναγκαίο, άλλοτε εκβιαστικό, άλλοτε λυτρωτικό. Δεν παύει όμως να είναι ένα τέλος. Που όμως μπορεί να κρύβει μια νέα αρχή.
εμφάνιση σχολίων