Ένα χρόνο πριν, δεν μου άρεσαν τα νοσοκομεία, συγκεκριμένα δεν άντεχα τη μυρωδιά τους, τώρα έχω πάρει τη μυρωδιά τους, ή αυτά τη δική μου, ή απλά συνηθίσαμε ο ένας τον άλλον. Πιο παλιά φοβόμουν τις αιμοληψίες, τώρα μου παίρνουν αίμα ακόμη και όταν κοιμάμαι. Έχω κάνει όλων των ειδών τις εξετάσεις και τον φόβο μου τον συσσωρεύω όλο σε τέσσερα άκρα, σε δυο μικρές γροθιές και σε άλλα δυο παιδικά πόδια που σιγοτρέμουν και χτυπιούνται μόνα τους. Στο νοσοκομείο δεν υπάρχουν φύλα, σε ξεγυμνώνουν άντρες και γυναίκες, σου αγγίζουν το στήθος, την κοιλιά και πιο χαμηλά, σε εξυπηρετούν στην τουαλέτα, άντρες και γυναίκες. Στο νοσοκομείο δεν υπάρχει προσωπικός χώρος και φυσικά ούτε ώρες κοινής ησυχίας. Στο νοσοκομείο μέσα γίνεσαι μια μηχανή που καταναλώνει και παράγει. Πάρε χάπι, πάρε φάρμακο, πιες αυτό το υγρό, φάε φρυγανιά, πάρε φάρμακο, πάρε αντιβίωση, πάρε χάπι. Και έπειτα ζητούν... Ζητούν αίμα, ζητούν ούρα, ζητούν κόπρανα και πάλι αίμα και ξανά αίμα και δείγματα και βιοψίες και πάλι αίμα. Και επίσης αναπνοές, σαν να βρίσκεσαι σε δάσος, αλλά βεβιασμένες, βαθιά ανάσα για την αιμοληψία, για τον φλεβοκαθετήρα, για την ακρόαση, για την ψηλάφιση, τον υπέρηχο, την αξονική, τη μαγνητική...
Όταν τριγυρνάς στους διαδρόμους, υγιείς και ασθενείς σε ελέγχουν εξονυχιστικά, από πάνω ας κάτω, παίζοντας μάντεψε τι, κρίμα το κοριτσάκι λένε από μέσα τους και εν τω μεταξύ έχουν ελέγξει τον ορό και όλο σου το σώμα για τυχόν, πληγές, ράμματα, επεμβάσεις, προσπαθώντας να κάνουν μια επιπόλαιη διάγνωση.
Από όταν μπήκα στο δωμάτιο, έχουν καλέσει τρεις φορές στο τηλέφωνο, ψάχνουν μια Ελεάνα, μεγάλη μάλλον σε ηλικία καθώς μεγάλες και οι φωνές που την αναζητούν. Πέθανε! Αλλεργική αντίδραση σε αντιβίωση, έπειτα έμφραγμα. Ακαριαίος θάνατος. Υποθέτω εγώ. Γιατί παρόλο που είναι νοσοκομείο, δεν μου δημιουργεί καμιά ελπίδα. Και αυτή η ελπίδα, αν υπάρχουν θραύσματά της, ολοένα τα παίρνει ο άνεμος, όταν είσαι μόνος.Όταν είσαι μόνος, φρικτές σκέψεις περνάνε απ' το μυαλό σου, πόσο μάλλον μέσα σε ένα μπλε δωμάτιο νοσοκομείου, με έναν πίνακα απέναντί σου και αυτόν μπλε, κάποιο νησί του Αιγαίου, όχι κακό, αλλά όχι τέλος πάντων της δικής μου αισθητικής. Και εδώ θέλω να προσθέσω πως όσο καθαρό και φροντισμένο και πολυτελές να είναι το νοσοκομείο, δεν παύει ποτέ να είναι νοσοκομείο, ένας χώρος που δεν βρίσκεσαι μάλλον για καλό λόγο, ένας χώρος που σε κρατά μακριά απ' τη ζωή σου, την καθημερινότητά σου, την οικογένεια, τους φίλους, την ελευθερία σου.
Κλαίω με λυγμούς, σε παίρνω τηλέφωνο, το σηκώνεις, μα γιατί δεν το είχα δοκιμάσει νωρίτερα... Κλαίω, δεν έχω δύναμη να σου μιλήσω, εσύ μένεις εκεί στο ακουστικό, σε ακούω, την ανάσα σου, την αναγνωρίζω, τη θυμάμαι, κομμένη και συγκρατημένη, να μη διακόψει το κλάμα μου. Ησυχάζω και σου λέω: «Σε παρακαλώ, είμαι στο νοσοκομείο... και φοβάμαι... και σε έχω ανάγκη!»
εμφάνιση σχολίων