Δεν ξέρω πόσα χρόνια ακριβώς χρειάζονται για να χαρακτηρισθεί ένα ηλικιακό γκρουπ γενιά, και για να πω την αλήθεια δεν με ενδιαφέρει κιόλας, αλλά θεωρώ πως οι άντρες οι οποίοι είναι γεννημένοι μεταξύ 1981 και 1985 μπορούν να χαρακτηριστούν σαν μια ξεχωριστή γενιά. Οι σημερινοί 30άρηδες λοιπόν, πάνω κάτω, κανονικοί άντρες στο μυαλό και στο σώμα αλλά έφηβοι στην πραγματικότητα. Οι περισσότεροι από αυτούς εγκλωβισμένοι σε μία αέναη αναβλητικότητα και προσμονή. Προσμονή για το καλύτερο και το χειρότερο. Για το καλύτερο αρχικά, αφού μεγαλώσαμε την εποχή των παχιών αγελάδων, τότε που λεφτά υπήρχαν, δουλειές επίσης υπήρχαν, όπως επίσης και φιλοδοξίες, πολλές φιλοδοξίες. Πτυχία, μεταπτυχιακά, σεμινάρια και ξανά μεταπτυχιακά σε Ελλάδα και εξωτερικό, ούτως ώστε να αποκτήσεις τα κατάλληλα εφόδια. Ώστε κάποια στιγμή να καταφέρεις να βρεις μια καλή δουλειά και να ξεκινήσεις επιτέλους και τη δική σου ζωή.
Από την προσμονή για το καλύτερο μέσα σε μια νύχτα η γενιά αυτή πέρασε στο άλλο άκρο. Ξαφνικά όλος ο κόσμος μίλαγε για την κρίση. Σε απλά Ελληνικά η κρίση σήμαινε ότι τα λεφτά τελείωσαν. Η χώρα χρεοκόπησε, χρεοκοπεί ή θα χρεοκοπήσει από ώρα σε ώρα. Η προσμονή άλλαξε χαρακτήρα λοιπόν και όλοι περιμέναμε το χειρότερο. Όλα μπήκαν σε αναμονή. Οι δουλειές κυκλοφορούσαν με το σταγονόμετρο, τα λεφτά επίσης και ξαφνικά όλοι μας μείναμε με ένα κάρο χαρτιά στο χέρι να κοιτάμε αποσβολωμένοι. Είπαμε θα κάνουμε υπομονή και όλα θα φτιάξουν, δεν μπορεί, λέγαμε, κάτι θα γίνει και απλά περιμέναμε. Κάποιοι από εμάς συνέχισαν να μαζεύουν χαρτιά για το μέλλον, οι περισσότεροι από εμάς συνεχίσαμε να μένουμε με τη μαμά και τον μπαμπά και απλά περιμέναμε. Όλοι περιμέναμε, αλλά αμφιβάλλω αν έστω ένας από εμάς ήξερε για το τι πράγμα περιμέναμε.
Έτσι όλοι μαζί μπήκαμε σε φάση αναμονής. Αναμονή για τα πάντα. Για τη δουλειά μας, τη ζωή μας, για τα όνειρά μας, για όλα. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να είμαστε άντρες στο σώμα και στο μυαλό αλλά έφηβοι σε όλα τα άλλα. Όλα μέχρι να βρούμε μια δουλειά για να ξεκινήσουμε. Βλέπετε είμαστε έτσι μεγαλωμένοι: Πρώτα από όλα πρέπει να βρεις δουλειά. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα. Σταματήσαμε να ονειρευόμαστε, να ερωτευόμαστε, να ζούμε, ρε πούστη. Απλά επιβιώναμε. Με δουλειές του ποδαριού, με όνειρα εφήμερα και πεζά και με σχέσεις ακόμα πιο επιφανειακές. Παντού γύρω μας βλέπουμε ανθρώπους φοβισμένους, χωρίς χαμόγελο, χωρίς όνειρα και φιλοδοξίες, με το κεφάλι κάτω απλά να περιμένουν. Τίποτα άλλο. Ξεχώρισα αυτό το ηλικιακό γκρουπ γιατί οι λίγο μεγαλύτεροι με κάποιο τρόπο κατάφεραν και κάτι έκαναν, ενώ οι μικρότεροι νομίζω ότι έχουν μπροστά τους λίγο χρόνο ακόμα. Όχι ότι αυτοί είναι σε καλύτερη μοίρα, αλλά τουλάχιστον έχουν σε κάτι να ελπίζουν.
Από τη στιγμή λοιπόν που δικαιολόγησα γιατί κατά την άποψή μου αυτό το συγκεκριμένο ηλικιακό γκρουπ πρέπει να θεωρείται ξεχωριστή γενιά, πρέπει να έχουν και κάτι που θα τους χαρακτηρίζει. Κάτι σαν σήμα κατατεθέν. Η γενιά του πατέρα μου, η λεγόμενη και γενιά του Πολυτεχνείου, εκτός από το Πολυτεχνείο και τη χούντα είχε τα μακριά μαλλιά και τα παντελόνια με τις τεράστιες καμπάνες. Η επόμενη γενιά είχε το χαρακτηριστικό του τεχνοκράτη. Οι περισσότεροι σπουδαγμένοι και κυρίως πολύ καλά δικτυωμένοι, κατέλαβαν τις καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας και κυριάρχησαν στον κόσμο κάνοντας επίδειξη με τα ακριβά αυτοκίνητά τους, τα επώνυμα ρούχα τους και τα κοστούμια. Οι γιάπηδες λοιπόν που ξεκίνησαν από την Αμερική και κατέκλυσαν όλο τον κόσμο. Στη συνέχεια είχαμε τη γενιά που ήταν εμμονική με την εμφάνισή της. Μετρο-σέξουαλ νομίζω τους έλεγαν. Και φτάνουμε και στη δική μου. Προσπάθησα πραγματικά να βρω κάτι χαρακτηριστικό της αλλά μάταια. Το μόνο που μου ταίριαζε ήταν η αναμονή, αλλά δεν μου κόλλαγε κάτι. Μέχρι να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να καταλάβω. Είμαστε η γενιά με τα μούσια. Παντού γύρω σου βλέπεις τρίχες και μούσια. Άλλα μακριά και περιποιημένα, άλλα χύμα, άλλα κοντά, άλλα με κενά, άλλα ίσια, άλλα κατσαρά. Παντού μούσια. Η γενιά με τα γένια λοιπόν.
ΥΓ. Σήμερα το πρωί βλέπω από μακριά στο άλσος ένα ζευγάρι. Ένα πολύ όμορφο ζευγάρι με ένα ακόμα πιο όμορφο παιδάκι να τρέχουν, να γελούν και γενικότερα να χαίρονται τη ζωή τους. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι: «Με τι λεφτά ρε πούστη έκαναν οικογένεια αυτοί και μάλιστα και παιδί;» Και πάω πιο κοντά για να τους χαζέψω. Το ζευγάρι ήταν πιο μικρό από εμένα και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο τύπος δεν είχε γένια. «Δεν είναι της γενιάς μου αυτός», είπα και σηκώθηκα να φύγω. Αφού τους έριξα μερικές ματιές ακόμα στα κλεφτά έφυγα. Πολύ τους ζήλεψα πάντως. Αλλά τα γένια δεν τα ξυρίζω ακόμα, δεν μπορώ.
εμφάνιση σχολίων