Φίλη Μία, μόνο οι βράχοι δεν αλλάζουν κι αυτοί πάλι όχι. Είμαστε μαζί σου!
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
17 Δεκεμβρίου 2010
ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΠΟΤΕ, μου έλεγαν οι μεγαλύτεροί μου όταν στο διάστημα 15-25 επέμενα με μανία στις απόψεις μου, idées fixes άλλες φυσιολογικές της ηλικίας οι υπόλοιπες. Πίστευα και υπερασπιζόμουνα με σθένος πράγματα που αφορούσαν δικές μου συμπεριφορές –«δεν θα απατήσω», «δεν θα πω ψέματα», «δεν θα χλευάσω», δεν και άλλα δεν… Πίστευα και για τους ανθρώπους τα ίδια. Με τη σιγουριά του νέου, την απαραίτητη για να υποστηρίξει την υπόστασή του και να σκιτσάρει το περίγραμμα και το εσωτερικό του.
Η ΖΩΗ ΗΡΘΕ για να αποδείξει με έργα και όχι μόνο με λόγια ότι οι άνθρωποι αλλάζουν και ότι, πράγματι, δεν πρέπει να λες ποτέ.
ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗΣΑ, και ψέματα είπα, και κακίες από το στόμα μου βγήκαν. Και έγιναν και άλλα πολλά, που πάλι δεν περίμενα.
ΕΧΑΣΑ ΦΙΛΟΥΣ. Στη διάρκεια της πολύχρονης ψυχοθεραπευτικής μου εμπειρίας, σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο, ένα πράγμα δεν άντεχα να ακούω: ότι στην πορεία της ζωής μπορεί να χάσεις κάποιον φίλο, αλλά να συνεχίσεις να υπάρχεις με την ανάμνηση των στιγμών σας, έχοντας απομακρυνθεί πια γιατί, άλλαξες/άλλαξε και δεν γίνεται να μοιράζεστε τα πάντα στα ίσια και κάτι από κοινό πρίσμα. Έγινε όμως και αυτό, στη μια περίπτωση φέρω τη μεγαλύτερη ευθύνη, στην άλλη όχι. Εξηγήσεις υπάρχουν και μαλακώνουν την ψυχή. Όμως συνέβη και πήγαμε παρακάτω.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΥΤΗ ΕΝΝΟΙΑ, κέρδισα άλλους. Επίσης, όχι τόσο αναμενόμενο για το μετά τα 30 στη ζωή σου.
ΥΠΗΡΞΑ ΑΠΙΣΤΗ. Τις πρώτες φορές το ομολόγησα. Μετά όχι. Λένε ότι ομολογείς την απιστία για να βγάλεις το βάρος από πάνω σου. Όσες φορές δεν το ομολόγησα, απλώς δεν είχα όρεξη για καυγάδες, όχι γιατί κατά βάθος σεβάστηκα τον άλλον. Του άξιζε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
ΕΜΕΙΝΑ ΑΝΕΡΓΗ. Και άφραγκη. Αφού είχα ξοδέψει τα «καλά» λεφτά των πολλών ετών της δουλειάς μου, την έχασα εφέτος τον Ιανουάριο. Και γύρισα στους γονείς για βοήθεια, ενώ είχα ορκιστεί στα 18 μου, όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο και ταυτόχρονα δούλευα στο γραφείο Τύπου του ΕΛ.ΚΕ.ΠΑ., ότι ποτέ δεν θα ξαναζητήσω χρήματα από εκείνους, εγώ η ανεξάρτητη. Ανάγκη, θα μου πεις, αλλά να, που δεν την σκέφτεσαι όταν τα έχεις όλα.
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ -άσχετο-, χαζεύοντας παπούτσια και φορέματα στο Ίντερνετ, ξάφνου, θυμήθηκα ότι μέχρι κάποτε, έψαχνα τι θα αγοράσω για τις γιορτές. Ένα ρούχο καινούργιο που θα ενδυόμουν τις παραμονές. Και συνειδητοποίησα ότι έχουν περάσει χρόνια από τότε.
ΑΠΟ ΤΟΤΕ που νοιαζόμουν τόσο για το φαίνεσθαι. Βαφόμουν περισσότερο μικρή, αν και τώρα η ομορφιά με ενδιαφέρει και με καίει πιο πολύ. Φορούσα πιο ψηλά παπούτσια, πιο λαμπερά κοσμήματα. Τα παπούτσια είναι ακόμη το φετίχ μου. Αλλά αλλιώς.
ΑΛΛΙΩΣ βγαίνεις και φλερτάρεις, αλλιώς είσαι σύντροφος, αλλιώς κάνεις σεξ, αλλιώς υπάρχεις. Αλλάζεις, διαμορφώνεσαι, σκληραίνεις σε κάποια και μαλακώνεις σε άλλα, ξέρεις κάτι παραπάνω για τις ανάγκες και τις αντοχές σου, αναγνωρίζεις τον καλό από μακριά, προσφέρεις πιο αληθινά γιατί δεν έχεις το ίδιο περίσσευμα ψυχής και δίνεις με όλη σου την καρδιά, ο χρόνος μετράει αλλιώς και ξεχειλίζει ο σεβασμός για όλα όσα σε περιτριγυρίζουν και τα ρουφάς - δεν αφήνεις να σε προσπερνά ξώφαλτσα τίποτα.
Η ΣΤΟΦΑ -λέξη της γιαγιάς μου- δεν αλλάζει. Οι επιθυμίες αλλάζουν. Φρέσκιες πάντα, αν το θες, αλλά με άλλα χρώματα βαμμένες.
Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.
εμφάνιση σχολίων