Αναξιοκρατία, παιδεία της παπαγαλίας, βύσματα. Ο J. Carlin περιγράφει μια χώρα που πέρυσι οι ευρωπαίοι θα την έλεγαν Ελλάδα
ΑΘΗΝΑ ΛΕΒΕΝΤΗ
5 Οκτωβρίου 2012
Αυτές τις μέρες το σκηνικό είναι ως εξής: Τεράστιες περικοπές στις κρατικές δαπάνες, έξτρα φόροι, λιτότητα, υψηλότερη ανεργία από ό,τι στην Ελλάδα, μεγάλες και αυξανόμενες διαδηλώσεις στη Μαδρίτη, βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία, και στην Καταλονία μια ανερχόμενη κραυγή για απόσχιση. Η μόνη ελπίδα στον ορίζοντα παίρνει τη διφορούμενη μορφή του αναμενόμενου οικονομικού πακέτου διάσωσης από τις πλουσιότερες χώρες του Βορρά, με ακόμα περισσότερα μέτρα λιτότητας.
Αλλά η χώρα χρειάζεται κάτι περισσότερο από ένα πακέτο διάσωσης, λέει η εφημερίδα. Χρειάζεται μια επαναστατική αλλαγή στις στενόμυαλες κοινωνικές δομές της. Η βοήθεια αυτή δε θα προσφέρει τίποτα περισσότερο από προσωρινή ανακούφιση, εκτός εάν η Ισπανία αντιμετωπίσει ένα βαθύτερο πρόβλημα και το λύσει μόνη της. Είναι ένα πρόβλημα που έχει αποφασιστική επίδραση στην ικανότητα της χώρας να παραμείνει ανταγωνιστική και θα είναι τρομερά δύσκολο να λυθεί, επειδή είναι ενσωματωμένο στο εθνικό της DNA. Η Ισπανία δεν ανταμείβει επαρκώς το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά. Είτε για να γίνεις από σερβιτόρος μάνατζερ, είτε για να κερδίσεις ένα βραβείο με την αξία σου όταν είσαι μικρός και ανταγωνίζεσαι πολυεθνικές, ο αγώνας είναι άνισος. Δε μπορείς να ανελιχθείς αν δε διαθέτεις βύσμα. Η έλλειψη αξιοκρατίας οδηγεί τους πιο ανήσυχους νέους στη μετανάστευση. Και όσοι μένουν πίσω, πολλοί από αυτούς άνεργοι και όλο και πιο θυμωμένοι, ανταλλάζουν κλοτσιές με την κυβέρνηση.
Τους τελευταίους μήνες, έχουν γραφτεί πολλά στον ισπανικό Τύπο για τη διαφθορά των πολιτικών. Χωρίς αμφιβολία σε μεγάλο βαθμό αυτό είναι αλήθεια. Αλλά αυτό που οι περισσότεροι αποτυγχάνουν να αναγνωρίσουν είναι πως οι διεφθαρμένοι ή τεμπέληδες ή ανίκανοι πολιτικοί δεν κατοικούν σ’ ένα κλειστό οικοσύστημα, αλλά συμπεριφέρονται κατά τρόπο σύμφωνο με τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία στο σύνολό της.
Η κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει το μερίδιο της ευθύνης της. Αλλά αυτό είναι ένα σύμπτωμα -ένα μεγάλο, λαμπρό σύμπτωμα, όχι η αιτία. Αυτό που χρειάζεται είναι μια επανάσταση σε όλους τους τομείς. Το σύστημα πρέπει να αναθεωρηθεί και να αντικατασταθεί από ένα άλλο, όπου οι κανόνες θα είναι δίκαιοι και η αξία θα ανταμείβεται. Παντού.
Οι άνθρωποι δε δίνουν το 100% των δυνατοτήτων τους στη δουλειά τους. Η εργασία γι’ αυτούς είναι αναγκαίο κακό. Μια ενόχληση από την οποία πρέπει να σχολάσουν το συντομότερο δυνατόν. Το νόημα της ζωής των Ισπανών κρύβεται αλλού: στις κοινωνικές σχέσεις, στο κρασί, στα μπαράκια με τάπας μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Κι αυτό μπορεί να είναι ακόμη και αξιοθαύμαστο από μια ορισμένη φιλοσοφική άποψη. Δε θεωρούν όμως πως η εργασία μπορεί να είναι χαρά ή δημιουργία. Αυτό ξεκινά από το εκπαιδευτικό σύστημα, όπου αντί να καλλιεργεί τη φαντασία, την περιέργεια και τη δημιουργικότητα, βασίζεται στο σύστημα της παπαγαλίας.
Πολύς λόγος γίνεται τώρα για ένα τεράστιο οικονομικό σχέδιο διάσωσης από τα βόρεια. Ναι. Αυτό θα φέρει την πολυπόθητη ανακούφιση. Αλλά δε θα είναι τίποτα περισσότερο από μια θεραπεία χωρίς διάρκεια, εφόσον η διαφθορά συνεχίζει να λεκιάζει την κατά τ' άλλα ζεστή και ευχάριστη ψυχή της Ισπανίας, παρεμποδίζοντας την ικανότητα της χώρας να ανταγωνιστεί στον κόσμο των μεγάλων.
Ο John Carlin είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Το βιβλίο του, Playing the Enemy: Nelson Mandela and the Game that Made a Nation, έγινε η βάση του σεναρίου της ταινίας του 2009, “Invictus”.
Πηγή: The Guardian
εμφάνιση σχολίων