Η τέχνη που γεννιέται μέσα από τα στοιχεία της γης αποτελεί ένα από τα πρώτα κινήματα που αναγνώρισαν την παροδικότητα ως ουσιαστικό στοιχείο της ύπαρξής της. Τα έργα αυτά διερευνούν έννοιες όπως η μνήμη, η ανάπτυξη και η διάβρωση, δυνάμεις που χαρακτηρίζουν τη φύση.
Καλλιτέχνες όπως ο Andy Goldsworthy αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα. Οι δημιουργίες του συνδέονται άμεσα με το περιβάλλον στο οποίο εμφανίζονται. Χρησιμοποιώντας πάγο, χιόνι, φύλλα και άλλα φυσικά υλικά, τα γλυπτά του μεταμορφώνονται με τον χρόνο, λιώνουν, ξεπλένονται ή παρασύρονται από τον άνεμο, θυμίζοντας τις λεπτές γεωμετρίες των μάνταλα.
Άλλοι δημιουργοί πειραματίζονται με μεγαλύτερη κλίμακα και θέτουν ερωτήματα γύρω από το τι συνιστά τέχνη. Το έργο Double Negative του Michael Heizer, από το 1969, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα: η εκσκαφή μιας τάφρου 500 μέτρων κατά μήκος ενός φαραγγιού μετατράπηκε σταδιακά από τη φυσική διάβρωση, υπογραμμίζοντας την εφήμερη φύση του έργου. Ο ίδιος ο Heizer υποστήριξε ότι η τέχνη ολοκληρώνεται την ίδια στιγμή που μετακινείται ο πρώτος κόκκος άμμου, αλλάζοντας οριστικά το έργο.
Σήμερα, οι καλλιτέχνες συνεχίζουν την κληρονομιά αυτή, χρησιμοποιώντας υλικά και τεχνικές που τονίζουν την ευθραυστότητα της φύσης. Το έργο Ice Watch (2018) του Olafur Eliasson, όπου κύβοι πάγου αφέθηκαν να λιώσουν σε δημόσιους χώρους, συνδυάζει οπτική ομορφιά με ένα ισχυρό μήνυμα για τη σχέση ανθρώπου και περιβάλλοντος.
Η σύγχρονη εφήμερη τέχνη αντικατοπτρίζει τους ρυθμούς και τις αλλαγές του κόσμου μας. Οι καλλιτέχνες λειτουργούν ως καθρέφτης της κοινωνικής πραγματικότητας, προσφέροντας στον θεατή στιγμές μοναδικής εμπειρίας και συμμετοχής. Ο Σλοβένος καλλιτέχνης JAŠA, για παράδειγμα, διακόσμησε ένα ολόκληρο ξενοδοχείο για έναν χρόνο, δημιουργώντας ένα προσωρινό έργο που εντυπωσιάζει με την αμεσότητά του. Παρομοίως, οι εγκαταστάσεις φωτός του Cai Guo-Qiang, που διαρκούν μόνο λίγα δευτερόλεπτα, αφήνουν ισχυρή οπτική και συναισθηματική εντύπωση.