Τι να δούμε; ΣΙΝΕΦΙΛ Οι αγαπημένες ταινίες της σεζόν

ΣΙΝΕΦΙΛ Άλλη μία δύσκολη σεζόν φτάνει στο τέλος της, με τις ακόμα λιγότερες εναπομείναντες κινηματογραφικές αίθουσες, να έρχονται, εν μέσω διαφόρων προβλημάτων, αντιμέτωπες με την διαρκή ελάττωση του αριθμού των θεατών, είτε λόγω των ισχνών οικονομικών, είτε λόγω του κακού προγραμματισμού από την πλευρά της διανομής -του μεγάλου αριθμού τίτλων που βγαίνουν ανά εβδομάδα, αλλά και των πολλαπλών παράλληλων φεστιβαλικών, αφιερωματικών εκδηλώσεων που πέφτουν αναγκαστικά οι μεν πάνω στις δε, για να μην αναφερθεί κανείς στις αναρίθμητες πλατφόρμες, την συνεχή πειρατεία και στον αστάθμητο ψυχολογικό παράγοντα μιας εποχής συνεχών κρίσεων κάθε είδους. 
 
Ταυτόχρονα, η γνωστή εταιρεία πολυκινηματογράφων, η οποία ανήκει πλέον σε γνωστό τηλεοπτικό όμιλο, εγκαινίασε "ποικίλες" άλλες  εκδηλώσεις στους κινηματογράφους της, αλλά και την πρώτη ΙΜΑΧ αίθουσα στην Αθήνα. Από την άλλη, η θερινή αίθουσα του Ατενέ (Λευκωσίας 43 στα Πατήσια), υπό την διεύθυνση της New Star του Βελισάριου Κοσσυβάκη, έμεινε ανοιχτή τα Σαββατοκύριακα για όλο το χειμώνα, με προβολές από τον κατάλογο των κλασικών ταινιών της εταιρείας, σε μια πρωτόγνωρη και ρομαντική κίνηση από μέρους της. 
 
Το «Υπάρχω» (Γιώργος Τσεμπερόπουλος) και το «Μαρία» (Πάμπλο Λαραΐν), κυριάρχησαν στα ταμεία τον χειμώνα για ευνόητους λόγους, ενώ κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, μέχρι στιγμής αυτό που υπερέχει είναι το «Λίλο και Στιτς» (Ντιν Φλέισερ Καμπ). Αναμενόμενοι εμπορικοί τίτλοι, "έφαγαν" τα μούτρα τους και εδώ και στο εξωτερικό, ενώ κάποιοι που θριάμβευσαν έξω, γνώρισαν την αδιαφορία του ελληνικού κοινού. 
 
Τα αφιερώματα, τα μικρο-φεστιβάλ και οι θεματικές προβολές κάθε είδους, τράβηξαν μεγάλο μέρος του σινεφίλ κοινού, το οποίο μοιάζει να συρρικνώνεται όλο και περισσότερο, χρόνο με τον χρόνο. Η προσφορά τίτλων ήταν - για άλλη μια φορά - υπερβολικά μεγάλη, με πολλούς αδιάφορους τίτλους, αλλά και αρκετές σημαντικές ταινίες που θα χαραχτούν στην μνήμη μας για καιρό.
 
Από ελληνικής πλευράς ξεχώρισαν και πάλι τα ντοκιμαντέρ, όπως τα: Πανελλήνιον (Σπύρος Μαντζαβίνος, Κώστας Αντάραχας), Σμιλεμένες Ψυχές (Σταύρος Ψυλλάκης), Αζήτητοι (Μαριάννα Οικονόμου), Tack (Βάνια Τέρνερ), Συλβια Ρόμπιν (Παναγιώτης Ευαγγελίδης), Ο Κόκκινος Δάσκαλος Στέλιος Χαραλαμπόπουλος), Return of the Creeps (Νίκος Χατζής), Λενάκι: Δυό Φωτιές και Δυο Κατάρες (Δημήτρης Ινδαρές), Εδώ Μιλάμε για Λατρεία (Βύρων Κριτζάς), Μαίρη, Μαριάννα, Μαρία (Μιχάλης Ασθενίδης,Βασίλης Λούρας).
 
Από πλευράς μυθοπλασίας ξεχωρίσαμε τα: Κυνήγι (Χρήστος Πυθαράς), Killerwood (Χρήστος Μασσαλάς), Κρέας (Δημήτρης Νάκος), Κιούκα - Πριν Από το Τέλος του Καλοκαιριού (Κωστής Χαραμουντάνης), Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο (Γιάννης Βεσλεμές), Έχω Κάτι να Πω (Στράτος Τζίτζης). Άλλες ελληνικές ταινίες ήταν: Οι Άγριες Μέρες Μας (Πάνος Κεκάτος), Arcadia (Γιώργος Ζώης), Ο Νόμος του Μέρφυ (Άγγελος Φραντζής), Wishbone (Πέννυ Παναγιωτοπούλου), Με Αξιοπρέπεια (Δημήτρης Κατσιμίρης), Buzzheart (Ντένης Ηλιάδης), Μικρά Πράγματα που Πήγαν Λάθος (Χάρης Βαφειάδης).
 
Οι πιο αγαπημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων: Flow: Η Γάτα Που Δεν Φοβόταν το Νερό (Γκιντς Ζιλμπαλοντις), Το Ατίθασο Ρομπότ (Κρις Σάντερς) και Έλιο (Έιντριαν Ελιοτ, Ντόμι Σι, Μαντλίν Σαραφιάν).
 
Από τις ΗΠΑ και το Χόλιγουντ: The Brutalist (Μπρέιντι Κόρμπετ), A Complete Unknown (Τζέιμς Μάνγκολντ), The Last Showgirl (Τζία Κόπολα), Mickey 17 (Μπονγκ Τζουν-χο), Nosferatu (Ρόμπερτ Εγκερς), Queer (Λούκα Γκουαντανίνο), Sorry, Baby (Έυα Βίκτωρ), Αληθινός Πόνος (Τζέσι Άιζενμπεργκ), Όνειρα Ιλουστρασιόν (Ελάιτζα Μπάναμ), Τα Τελευταία Χριστούγεννα στο Πατρικό μας (Τάιλερ Ταορμίνα), Ψυχάκιας (Τζίμι Γουόρντεν). To «Maria (Πάμπλο Λαραΐν), ήταν παραγωγή των ΗΠΑ, με Ιταλία, Γερμανία και Χιλή.
 
Από την Ευρώπη είχαμε το σπουδαίο γαλλικό crowd pleaser «Η Ορχήστρα του Αδερφού μου» (Εμανουέλ Κουρκόλ), ενώ από την Γαλλία μας ήρθαν και τα: Το Γύρισμα & Υπόθεση Γκολντμάν (Σεντρίκ Καν), Θεϊκό Τυρί (Λουίζ Κουρβουαζιέ), Και η Γιορτή Συνεχίζεται (Ρομπέρ Γκεντιγκιάν), Κόκκινο Νησί (Ρομπέν Καμπιγιό), Μαζί Ξανά (Στεφάν Μπριζέ), Ο Μοϊκανός (Φρεντερίκ Φερουτσί), Όταν Έρθει το Φθινόπωρο (Φρανσουά Οζόν), Πέρα Από τη Θάλασσα (Σαίντ Χαμίς), Ρισελιέ (Πιερ-Φιλίπ Σεβινί), Φαντάσματα από το Παρελθόν (Τζονατάν Μιλιέ), αλλά και η αμφιλεγόμενη «Emilia Pérez (Ζακ Οντιάρ). Από την Ισπανία μας άρεσαν τα: Το 47 (Μαρσέλ Μπαρένα), 20.000 Είδη Μελισσών (Εστιμπαλίθ Ουρεσόλα Σολαουρέν), Το Διπλανό Δωμάτιο (Πέδρο Αλμοδόβαρ), Λαμπιρίσματα (Πιλάρ Παλομέρο), Το Πατρικό (Αλεξ Μοντόγια). 
 
Από την Γερμανία: 5 Σεπτεμβρίου (Τιμ Φελμπάουμ), Πριν το Τέλος (Ματίας Γκλάσνερ). Από το Βέλγιο τα: Πρώτος Έρωτας (Αντονι Σάτεμαν), Η Τζούλι Μένει Σιωπηλή (Λεονάρντο Βαν Ντελ). Από τη Δανία «Το Κορίτσι με τη Βελόνα» (Μάγκνους φον Χορν). Από τη Νορβηγία το «Ενημέρωση Γονέων» (Χάλφνταν Ούλμαν) και από την Ιρλανδία το« Μικρά Πράγματα Σαν Κι Αυτά» (Τιμ Μίλαντς).
 
Από την Βρετανία: Better Man (Μάικλ Γκρέισι), Bird (Αντρέα Αρνολντ), Μην Πετάξεις Τίποτα (Λούνα Καρμούν), Πικρές Αλήθειες (Μάικλ Λι), Σκιές στο Σκοτάδι (Στίβεν Σόντερμπεργκ).
 
WORLD CINEMA: Από τη Βραζιλία τα: Baby (Μαρσέλο Καετάνο), Motel Destino (Καρίμ Αϊνούζ), Είμαι Ακόμη Εδώ (Βάλτερ Σάλες). Τουρκία: Γραμμή Δισταγμού (Σελμάν Νατζάρ). Σενεγάλη: Μπανέλ και Ανταμά (Ραμάτα-Τουλαγιέ Σι). Ιράν: Το Αγαπημένο μου Γλυκό (Μαριαμ Μογκαντάμ, Μπεχτάς Σαανέχα). Παλαιστίνη-Ελλάδα: Σε Μια Άγνωστη Χώρα (Μαχντί Φλαϊφέλ). Ισραήλ: Το Γόνατο της Αχεντ (Ναντάβ Λαπίντ). Κίνα, Ν. Κορέα, Χονγκ Κονγκ: Αγριες Πληγές (Ζία Ζανγκ-κε), Η Ταξιδιώτισσα (Χονγκ Σανγκ-σου), Όλα θα Πάνε Καλά (Ρέι Γιουνγκ) και τέλος, ειδική μνεία αξίζει στην Γεωργία με 4 τίτλους: Περάσμα (Λέβαν Ακίν), Τατάμι: Ο Αγώνας της Ζωής Της (Γκι Νατίβ, Ζαρ Αμίρ Εμπραχίμι), και τις δύο ιδιαίτερες ταινίες της Ντέα Κουλουμπεκασβίλι, το «Εν Αρχή» (2020) και το« Απρίλης» (2024), οι οποίες απευθύνονται σε πιο "ψαγμένους" σινεφίλ.
 
Τέλος, από τα ξένα ντοκιμαντέρ ξεχώρισαν: A Night of Knowing Nothing (Παγιάλ Καπάντια), Συνύπαρξη-Λέμε Τώρα! (Αμπερ Φάρες), Η Σιωπή των Άλλων (Αλμουδένα Καρασέντο, Ρόμπερτ Μπαχάρ), ενώ από τις παλαιότερες ταινίες που βγήκαν για πρώτη φορά στη χώρα μας, ξεχωρίσαμε τις δύο υπέροχες ταινίες του Σεργκέι Παρατζάνοφ «Andriesh» & «Ασίκ Κερίμπ: Ο Φτωχός Ασίκης» και το «Birdcage Inn» του Κιμ Κι-ντουκ. 
 
Ακολουθούν οι πιο αγαπημένες μας, αλφαβητικά όπως πάντα: 
 
THE APPRENTICE του Αλι Αμπάσι. H πιο αγαπημένη από τις βιογραφίες της χρονιάς, όχι ως ντοκουμέντο, αλλά όπως και το «Maria, ως δημιουργική μυθοπλασία που ενσωματώνει γνωστά και άγνωστα βιογραφικά στοιχεία, σχετικά με την "κατασκευή" του φαινομένου Ντόναλντ Τραμπ, με κατάμαυρο, σκωπτικό χιούμορ, τραγική ειρωνεία και δυο αξεπέραστες ερμηνείες από τους Τζέρεμι Στρονγκ και Σεμπάστιαν Σταν.
 

 
 
Το BLACK DOG του Γκουάν Χου, ήταν μία από τις ωραιότερες εκπλήξεις της σεζόν που μας πέρασε, ένα σύγχρονο και απρόσμενα συγκινητικό μετα-γουέστερν, για τα "μαύρα πρόβατα" του κινεζικού οικονομικού θαύματος, λίγο πριν από τους ολυμπιακούς αγώνες του 2008. 
 

 
 
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΟΥ (Memoir of a Snail) του Ανταμ Ελιοτ. 15 χρόνια μετά το «Mary and Max» (2009), ο Αυστραλός δημιουργός επιστρέφει στην μυθοπλασία μεγάλου μήκους με ένα ακόμα γλυκόπικρο, ενήλικο, χιουμοριστικό, claymation αριστούργημα, για το "καβούκι" της οικογένειας και των εμμονών μας που μας προσφέρουν "προστασία", αλλά και μας απομονώνουν, από την πολυπλοκότητα της ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων. 
 

 
 
ΒΕΡΜΙΛΙΟ: Η ΝΥΦΗ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ (Vermiglio). Η Μάουρα Ντελπερο, γράφει και σκηνοθετεί ένα μυθιστορηματικό, λυρικό, εξαιρετικά εκτελεσμένο, ψυχολογικό δράμα, για μια οικογένεια που ζει σε ένα απομονωμένο χωριό των ιταλικών Αλπεων, στα χρόνια λίγο πριν και λίγο μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου. Ένας νεαρός Σικελός λιποτάκτης, τον οποίο θα ερωτευτεί η μεγαλύτερη από τις κόρες της οικογένειας, θα γίνει ο καταλύτης για μια σειρά από γεγονότα που τους ξεπερνούν και που καθορίζουν την μοίρα τους με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. 
 

 
 
ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΓΗ (No Other Land). Το συγκλονιστικό, πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ των Μπαζέλ Αντρά, Γιουβάλ Αμπραχαμ, Χαμντάν Μπαλάλ και Ραχήλ Σζορ, για την κλοπή της γης των Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης, από τους εβραϊκής καταγωγής, καταπατητές έποικους, υπό την "ανοχή" του ισραηλινού κράτους, γυρίστηκε πριν την 7η Οκτωβρίου 2023, αλλά κατέδειξε με τον πιο άμεσο και εξοργιστικό τρόπο, τα όσα συμβαίνουν καθημερινά - και αυτή τη στιγμή που διαβάζει κανείς αυτές τις γραμμές - στα παλαιστινιακά εδάφη. 
 

 
 
ΟΛΑ ΟΣΑ ΦΑΝΤΑΖΌΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΦΩΣ (All We Imagine as Light) της Παγιάλ Καπάντια. Οι ιστορίες τριών διαφορετικών γυναικών από το Μουμπάι, διαπλέκονται και συναντιούνται σε ένα κοινωνικό δράμα που μετατρέπεται σε ταινία δρόμου, ενηλικίωσης και γυναικείας ενδυνάμωσης, χωρίς να φοβάται να κάνει χρήση τόσο του ρεαλισμού, όσο και του μεταφυσικού, ονειρικού στοιχείου. Ένα από τα καλύτερα σκηνοθετικά ντεμπούτα της σεζόν, από την δημιουργό του επίσης σημαντικού ντοκιμαντέρ (το οποίο βγήκε και αυτό σε ειδικές προβολές στο Newman) «A Night of Knowing Nothing». 
 

 
 
ΤΟ ΠΑΡΙΣΙ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ (L' Histoire de Souleymane) του Μπορίς Λοζκίν. Αξιοποιώντας τα παραδείγματα του άμεσου και επείγοντος cinema verite των αδελφών Νταρντέν, ο Παριζιάνος Λοζκίν, επιστρατεύει μια σειρά από ερασιτέχνες για να αποτυπώσει το αγχωτικό 24ωρο ενός μετανάστη από τη Γουινέα, ο οποίος προσπαθεί, με όποιο τρόπο μπορεί, να επιβιώσει και να καταφέρει να του δοθεί άσυλο, στον "παράδεισο' της Δύσης, έχοντας να αντιμετωπίσει δικούς, αλλά και ξένους, σε έναν άνισο και συγκινητικό αγώνα. Καλύτερη Ταινία στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών. Βραβείο ερμηνείας για τον Αμπού Σανγκαρέ στις Κάννες και από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου.   
 

 
 
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΑΣΗ (Nobi / Fires on the Plain) του Κον Ιτσικάουα. Ταινία του 1959, βγήκε τον περασμένο Σεπτέμβριο για πρώτη φορά στη χώρα μας. Αρνούμενος τη νοσοκομειακή περίθαλψη για φυματίωση και διωγμένος στο άγνωστο, ένας Ιάπωνας στρατιώτης ταξιδεύει στο πρωτόγνωρο για εκείνον, τοπίο των Φιλιππίνων, συναντώντας μια ολοένα και πιο άναρχη υποχώρηση των στρατιωτών του Αυτοκρατορικού Στρατού, που τελικά ενδίδουν στα πιο ζωώδη ένστικτά τους, σε μια από τις πιο συγκλονιστικές αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών.
 

 
 
ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ (Soundtrack to a Coup d'Etat). Αριστουργηματικά δομημένο πολιτικό ντοκιμαντέρ, για τη δράση και τη δολοφονία του Πατρίς Λουμούμπα, του πρώτου δημοκρατικά εκλεγμένου πρωθυπουργού του Κονγκό το 1960, από αποικιακά και εταιρικά συμφέροντα. Αποκαλυπτικό και για το πως, οι μαύροι Αμερικανοί μουσικοί ως "Πρέσβεις της Τζαζ", περιόδευσαν στην Αφρική υπό τις ευλογίες της CIA, προωθώντας εν αγνοία τους, την πολιτιστική ατζέντα των ΗΠΑ. Ανεπανάληπτο!
 

 
 
ΤΖΟΚΕΡ: ΤΡΕΛΑ ΓΙΑ ΔΥΟ (Joker: Folie à Deux) του Τοντ Φίλιπς. Δεν θα κουραστούμε να το λέμε, η συνέχεια του «Τζόκερ» του Τοντ Φίλιπς, μιας από τις πιο δημοφιλείς χολιγουντιανές ταινίες όλων των εποχών, παίζει να είναι η πιο ανατρεπτική και η πιο παρεξηγημένη ταινία του αιωνα που διανύουμε. Δίνοντας στους παραγωγούς και στο κοινό, το αντίθετο από αυτό που περίμεναν, ο καλός σκηνοθέτης ξεσκεπάζει τους μηχανισμούς της πιο δημοφιλούς κινηματογραφικής βιομηχανίας, "σπάζωντας" ηρωικά τα μούτρα του, στο τείχος της αδυναμίας του κοινού και των κριτικών, να κατανοήσουν την προβοκατόρικη ειρωνεία του. Ελπίζουμε να μην του κοστίσει σε χρηματοδότηση και σε ελευθερία. 
 

 
 
BONUS: CURE (1997) του Κιγιόσι Κουροσάουα. Ένα κλασικό και cult, νιχιλιστικό και μεταφυσικό, ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο αξιοποιεί τόσο την ιαπωνική παράδοση του φανταστικού, όσο και την δυτικής προέλευσης - των κατά συρροή δολοφόνων - μυθοπλασίας της δεκαετίας του '90, για να δημιουργήσει μια ληθαργικα υποβλητική, καλειδοσκοπική και εθιστική ατμόσφαιρα τρόμου. 
 

 
 
10 ΤΙΤΛΟΙ ΑΚΟΜΑ:
 
ANORA του Σον Μπέικερ. Ενήλικο παραμύθι με κωμικοτραγικές, υπαρξιακές προεκτάσεις.
 
KNEECAP του Ριτς Πέπιατ. Συναρπαστικά δομημένο, δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ για την πορεία του γνωστού μουσικού ιρλανδέζικου μουσικού γκρουπ, που τα έβαλε με το status quo και που τώρα δίνει την "μάχη" του για τον αγώνα της Παλαιστίνης. 
 
ΔΑΧΟΜΕΗ (Dahomey) της Ματι Ντιόπ. Βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα ντοκιμαντέρ για τις πολιτιστικές συνέπειες της γαλλικής αποικιοκρατίας στην αφρικανική χώρα του Μπενίν.
 
Η ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ ΜΟΥ (Mt Sunshine) του Χιρόσι Οκουγιάμα. Σε αυτή την αναπάντεχα τρυφερή και γκυκόπικρη ταινία, ένας δάσκαλος καλλιτεχνικού πατινάζ, βοηθά έναν έφηβο να προσεγγίσει το κορίτσι που ο δεύτερος ερωτεύεται. Μέσα από τη διαδικασία, ο ίδιος έρχεται αντιμέτωπος με βαθιά εδρεωμένες προκαταλήψεις, ζυγίζοντας ταυτόχρονα τα δικά του τα θέλω.
 
ΚΟΝΚΛΑΒΙΟ (Conclave) του Εντουαρντ Μπέργκερ. Όταν η κινηματογρα:φική μεταφορά, ξεπερνά την μυθιστορηματική πηγή της, τότε όλοι οι συντελεστές, μοιάζει να έχουν καταφέρει κάτι εξαιρετικό. 
 
Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΟΤΕ (Anul Nou Care n-a Fost) του Μπόγκνταν Μουρεσάνου. Καλοκουρδισμένη κοινωνικοπολιτική σάτιρα, για τις τελευταίες ημέρες του παλαιού, αυταρχικού καθεστώτος στην Ρουμανία, λίγο πριν την κατάρρευσή του.
 
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ (Universal Language) του Μάθιου Ράνκιν. Χιουμοριστικό, ερωτικό γράμμα προς τον ιρανικό κινηματογράφο, από έναν ευφυή Καναδό δημιουργό!
 
ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΝ των Σπύρου Μαντζαβίνου, Κώστα Ανταράχα. Ντοκιμαντέρ σαν μυθοπλασία και μυθοπλασία σαν ντοκιμαντέρ, σε μια από τις πιο πολυσύνθετες και ολοκληρωμένες δημιουργίες των τελευταίων χρόνων, σε ό,τι αφορά το ελληνικό σινεμά "τεκμηρίωσης".
 
Ο ΣΠΟΡΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΗΣ ΣΥΚΙΑΣ (The Seed of the Sacred Fig) του Μοχάμαντ Ρασούλοφ. Λίγο απλουστευτική στους συμβολισμούς της η ταινία του εξόριστου πλέον Ιρανού δημιουργού, δεν παύει από το να είναι, ένα πολιτικοκοινωνικό δράμα με στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ, που έχει πραγματικό και επείγοντα λόγο ύπαρξης.
 
ΩΡΟΛΟΓΙΑΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ (Unrest) του Σιρίλ Σάουμπλιν. Η επίσκεψη του αναρχικού Κροπτόκιν ως χαρτογράφου στις ελβετικές Άλπεις και η γνωριμία του με μια εργάτρια σε μία βιοτεχνία κατασκευής ρολογιών, φέρνει σε σύγκρουση δύο διαφορετικές κοσμοθεωρίες, σε ένα πρωτότυπο δράμα εποχής, το οποίο είναι κουρδισμένο με αργούς ρυθμούς, σινεφίλ αποστασιοποίησης. 
 
BONUS: Ο ΚΑΛΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ (Pas de Vagues) του Τέντι Λουσί-Μοντέστ. Κοινωνικοπολιτικό ψυχολογικό δράμα για έναν νέο καθηγητή που καλείται να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας, χωρίς να χάσει την αξιοπρέπειά του.
 
 
Οι περισσότεροι από τους τίτλους βρίσκονται ήδη σε πλατφόρμες και διαδικτυακά κανάλια. Κάποιοι παίζονται ακόμα στις θερινές αίθουσες που είναι και ο φυσικός χώρος θέασής τους. Έχουμε γράψει ακόμα πιο αναλυτικά γι΄αυτούς στην κινηματογραφική εβδομαδιαία στήλη του DOCTV.gr. Καλές διακοπές με σινεμά κάτω από τα αστέρια σε όλη την Ελλάδα. Support your local cinemas! Ραντεβού τον Σεπτέμβρη!

 

εμφάνιση σχολίων