Αγγελάκος: Η ποίηση θα Α' ΠΡΟΣΩΠΟ τα σαρώσει όλα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Διαβάζω κατά καιρούς διάφορα απαξιωτικά σημειώματα για την πληθωρική παρουσία της ποίησης στις μέρες μας: πάρα πολλοί ποιητές, ελάχιστα καλά ποιήματα. Το έχω συζητήσει και με δύο φίλους, πρωτοκλασάτους ποιητές (ο ένας άντρας, η άλλη γυναίκα), κι έχω σεγοντάρει ελαφρά στη γκρίνια τους. Κι ας δένει σιγά σιγά η αντίθετη άποψη στο μυαλό μου.

Λοιπόν, πολύ καλά κάνουν και γράφονται μέτρια και κακά και άσχημα ποιήματα. Η ποίηση δεν νοιάζεται γι' αυτά, ποτέ της δεν νοιάστηκε. Η ποίηση θα τα σαρώσει όλα και μετά από καιρό (πόσο καιρό;) θα κρατήσει 1 ή 10 στα χίλια. Κι αυτό είναι μεγάλο κέρδος.

Εξάλλου πάντα το ίδιο συνέβαινε. Από την ποσότητα βγαίνει η ποιότητα, και όχι το αντίστροφο. Ας γράφονται επομένως κακά ποιήματα. Ας εκδίδονται μέτριες ή αδιάφορες συλλογές. Δυο χιλιάρικα ακουμπάς στον εκδότη και σου τα βγάζει. Κι αν δεν τα 'χεις, το βάσανο της δημοσίευσης θα σου τα βρει.

Ας γεμίζουν τα εξειδικευμένα σάιτ, τα μπλογκ, τα ταϊμλάιν με αδούλευτους ή κακοδουλεμένους στίχους, εξομολογητικούς, αφόρητα αισθηματολογικούς, πληκτικά βιωματικούς, κοινότοπους, λυγμικούς και αφελείς. Ας μαζεύουν 400 και 600 λάικ, κι ας παραληρούν στα σχόλια οι ορκισμένοι φίλοι: "Τέλειο, Ταξιάρχη μου, το κοινοποιώ."

Ας το ξαναπώ για άλλη μια φορά: αυτά είναι για τους ποιητές (με ή χωρίς εισαγωγικά) και όχι για την ποίηση. Η ποίηση θα τα σαρώσει όλα. Θα κρατήσει μόνο τα λίγα διαμάντια. Τα γυαλισμένα ή τα αγυάλιστα. Εδώ ο άλλος ο κολοσσός έγραψε "πέντε μονάχα στίχοι μας θα μείνουνε καθώς [...]", θ' ανησυχήσουμε εμείς για τα χιλιάδες ποιήματα που θα πάνε "αδιάβαστα";

Ας κάνουμε μια γενική παραδοχή: η ποιητική παραγωγή έχει φουντώσει στον καιρό μας. Από τη γενιά του '70 έχει να βγει τέτοιο δυναμικό φυτώριο νέων ποιητών. Θα μπορούσα να αναφέρω με άνεση 10 ή 15 νέους ποιητές που διακονούν τον ποιητικό λόγο με συνέπεια και αφοσίωση. Αυτό σημαίνει ότι πέφτουν και ξανασηκώνονται, συντρίβονται και ξεκινάνε απ' την αρχή, την πατάνε και τη βγάζουν καθαρή, επιμένουν πάντως στην εξαντλητική κατεργασία των λέξεων, στην προσπάθεια να βρουν μια νέα γλώσσα.

Πόσοι μείνανε από τη γενιά του '70; Πόσοι θα μείνουμε από τη σημερινή γενιά; Η ποίηση θα το αποφασίσει. Οι ποιητές και οι συνεπίκαιροι αναγνώστες τους "στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε." Άλλος καίει το φυτίλι του αργά, κι άλλος μια κι έξω. Σε κάθε περίπτωση, και οι δυο φωτίζουν.

Ο Χρήστος Αγγελάκος (1962 – 24 Ιανουαρίου 2019) ήταν Έλληνας συγγραφέας. Αποφοίτησε από το τμήμα Βυζαντινών- Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Νεοελληνικό Ινστιτούτο της Σορβόνης, θέμα της διατριβής του, «Το Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου. Έχει εκδώσει μεταξύ άλλων τα μυθιστορήματα «Η τελευταία εικόνα» (Κέδρος 1998), «Το δάσος των παιδιών» (Μεταίχμιο 2011, βραβείο μυθιστορήματος The Athens Prize for Literature περιοδικού (δε)κατα 2012), την ποιητική συλλογή «Τα φώτα απέναντι» (Ίκαρος, 2008), και τη μετάφραση των δοκιμίων του Jean Starobinski, «Τρεις μανίες», (Εστία, 1992). Το τελευταίο του βιβλίο Οι Ψεύτικοι Δίδυμοι (εκδ. Μεταίχμιο) κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά: Διαβάζω, Λόγου Χάριν, Εντευκτήριο, Λογοτεχνικός Πολίτης και με τις εφημερίδες Αναγνώστης, Εφσυν κ.ά. δημοσιεύοντας συνεντεύξεις, παρουσιάσεις και κριτικές λογοτεχνικών βιβλίων.​ Πέθανε μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 58 ετών.


Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Fb για να βλέπετε τα άρθρα που σας ενδιαφέρουν


Διαβάστε επίσης:
Σ’ αυτό που δε θα συμβεί
Η φίλη μου η Κ.

 

εμφάνιση σχολίων