«Σήμερα θα αγόραζε Α' ΠΡΟΣΩΠΟ μόνη της τα λουλούδια»

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «Σήμερα θα αγόραζε μόνη της τα λουλούδια»: οι νίκες μας είναι σαν τις πέτρες των μνημείων. Δεν μπορείς να τις θαυμάσεις αν δεν ξέρεις την ιστορία τους. Οι άνθρωποι είναι σαν μνημεία στο χάρτη. Πρέπει να βρεις τη διαδρομή ως εκεί για να τους συναντήσεις.

Έτσι, συχνά και μάταια, μέσα στις τόσες ανυπολόγιστες συγκρίσεις των ζωών μας, προσπερνάμε τις ουσιαστικές και καθημερινές νίκες των ανθρώπων. Είτε μαθαίνοντας να αναζητάμε ιστορίες που γυαλίζουν, είτε θεωρώντας πολύ δεδομένα κάποια κεκτημένα, συχνά, πολύ συχνά αγνοούμε με πόσο κόστος και με πόση διαδρομή φτάσαμε σε πράγματα που για άλλους μοιάζουνε απλά, μα μπορεί να κόστισαν χρόνια ολόκληρα.

Γιατί οι άνθρωποι δεν γεννιόμαστε στον ίδιο παρονομαστή, ούτε ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία. Έτσι κανείς δε θα μπορέσει να καταλάβει τι σημαίνει για τη Βιρτζίνια Γουλφ να γράφει στην πρώτη πρόταση του βιβλίου της «η κυρία Ντάλογουει είπε ότι τα λουλούδια θα τα αγόραζε η ίδια», και θα έμοιαζε μια πρόταση απλή, αν η ίδια η Βιρτζίνια δεν έκανε μήνες ολόκληρους να καταφέρει να βγει από το σπίτι εξαιτίας της ψυχικής και σωματικής της υγείας.

Έτσι κανείς δε θα καταλάβει τι σημαίνει μια μέρα που κατάφερες να κάνεις μπάνιο μετά από άπλετο σκοτάδι που έμοιαζε αιώνιο.

Στα μικρά στιγμιότυπα των δρόμων, κανείς δεν ξέρει πόσο καιρό μπορεί να έκανε να ακουστεί ένα γέλιο, τί σημαίνει για τους ανθρώπους όταν ξυπνάνε μια μέρα και λένε ένα μεγάλο όχι που σε άλλους έμοιαζε απλό, ή τί μεγάλη νίκη που ήταν η μέρα που χτύπησες μια πόρτα που ήταν για χρόνια κλειστή.

Και πιο πολύ από όλα, πόση μεγάλη μπορεί να ήταν η διαδρομή μέχρι να καταφέρεις να συντροφευθείς αληθινά. Πόσο μεγάλη ήταν η διαδρομή μέχρι ένα μέρος που πουλάνε λουλούδια.

Κάθε μέρα εκεί έξω ελπίζω πως μια ακόμα Βιρτζίνια σήμερα κατάφερε να αγοράσει ή να πάρει λουλούδια και την γιορτάζω σαν μια μεγάλη, σπουδαία νίκη, γιατί ό,τι και αν μας λένε για τη ζωή και τα μεγάλα της κατορθώματα, αυτό που μένει στο τέλος στα χέρια μας, είναι ο τρόπος με τον οποίο νιώσαμε όταν είδαμε να μπαίνει λίγο φως.


Το κείμενο έγραψε η Βάλια Τσιριγώτη 
 

Διαβάστε επίσης:
Όταν πεινάει το (ανδρικό) δέρμα
Γιωσαφάτ: Το παιδί είναι ο πατέρας του ενηλίκου
Κρισναμούρτι: Δεν μπορείς να λύσεις προβλήματα έτσι

εμφάνιση σχολίων