«Στο εξωτερικό δεν πάω να παραστήσω την Ιταλίδα, τη Γαλλίδα. Πάω με τα εμπορεύματά μου. Την αυθεντικότητά μου. Είμαι επιπέδου ελληνικού»
Αποσπάσματα από συνεντεύξεις της μεγάλης ελληνίδας ηθοποιού Ειρήνης Παππά που έφυγε από τη ζωή (1926-2022).DOCTV.GR
14 Σεπτεμβρίου 2023
«Μα κι εγώ Ελληνίδα είμαι, γιατί γεννήθηκα εδώ και γιατί ταυτότητά μου είναι η παιδική μου ηλικία. Επηρεάζομαι από τις συνθήκες ζωής, τις πολιτιστικές, τις συναισθηματικές».
«Είχα έναν πατέρα θαυμαστή της αρχαίας Ελλάδας και μια μητέρα η οποία ζούσε μέσα στη μυθολογία. Δάσκαλοι και οι δυο τους, αρχαίων και νέων ελληνικών. Βλέπετε, έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτό το περίβλημα».
«Διδάχθηκα την ασέβεια από τον πατέρα μου. Με έμαθε πως μια και μόνο αριστοκρατία υπάρχει, η αριστοκρατία του πνεύματος. Δεν υπάρχουν "κύριοι" και επίσημοι, αλλά άνθρωποι και πως ο σεβασμός με υποτιμάει, ενώ η αγάπη με εξυψώνει».
«Αγάπησα περισσότερο την μητέρα μου και λιγότερο τον πατερά μου, «στο κάτω κάτω ήταν άνδρας και εγώ γυναίκα και μας χώριζε μια άβυσσος. Εκείνος άνηκε στον σκοτεινό κόσμο των ανδρών. Δάσκαλος ο πατέρας μου και η μάνα μου και η θεία μου. Ήταν παραμυθάδες όλοι. Η γιαγιά μου ήξερε του κόσμου τα παραμύθια όπως και η μάνα μου που τα φανταζόταν και το σπίτι μας ήταν γεμάτο ανθρώπους να μιλάνε πολύ, συνεχώς, ακατάπαυστα. Να μιλάνε για βιβλία. Η μάνα ζωγράφιζε και μας έλεγε παραμύθια σε συνέχειες κάθε βράδυ. Αυτά τα σίριαλ στην τηλεόραση δεν είναι τίποτα μπροστά στην δική της μυθοπλασία σε συνέχειες. Υπήρχε γύρω μας, ένας αόρατος κόσμος και αυτός ήταν ο εντελώς πραγματικός. Και εγώ ζούσα σ' αυτό το σύμπαν φαντασίας. Πίστευα πως τα καλύβια τα μεσάνυχτα ανοίγουν τις πόρτες τους και από μέσα βγαίνουν ορχήστρες, που παίζουν εξαίσιες μουσικές και πως οι κολοκύθες λιώνουν σιγά-σιγά τη νύχτα και στο τέλος γίνονται γυναίκες λαμπερές και πως στις τρύπες των μυρμηγκιών στα χωράφια, από μέσα έχει τεράστιες σκάλες και άμα τις κατέβεις φτάνεις στη ψυχή της γης, που είναι ο κόσμος όλο σοκολάτα, δρόμοι, λίμνες και σοκολατένια παλάτια».
«Χίπηδες πάνω στα βουνά ήμασταν από παιδιά. Δεν μας έφτανε ο καθαρός αέρας στο Χιλιομόδι, αλλά το καλοκαίρι μας έπαιρνε και ανεβαίναμε ψηλά στο βουνό, στο Μετόχι και ήμασταν, ένα δέντρο, ένα πηγάδι, ένα εκκλησάκι και εμείς, πάντα ελεύθερα».
«Στον πατέρα μου έχω χρεώσει δυστυχίες μου πολλές αλλά και του χρωστάω πολλά. Με έκανε αυτό που είμαι. Με έμαθε να έχω πάντα αμφιβολίες και να ρωτάω το γιατί. Να 'μαι και εγώ και οι αδελφές μου περήφανες γυναίκες. Όχι να είμαστε σκυμμένες και να κεντάμε μαξιλαράκια, αλλά να διαβάζουμε Αριστοτέλη! Και εκείνα τα παιδικά χρόνια όρισαν αυτό που είμαι και δεν έμαθα ποτέ να είμαι μεγάλη».
«Στο εξωτερικό δεν πάω να παραστήσω την Ιταλίδα, τη Γαλλίδα. Πάω με τα εμπορεύματά μου. Την αυθεντικότητά μου. Σε ένα τραπέζι πολιτιστικής ανταλλαγής φέρεις πάντα τον θαυμασμό. Το θησαυρό σου. Δεν ζήλεψα να είμαι Γαλλίδα. Δεν είπα τότε “είμαι επιπέδου ευρωπαϊκού”. Είμαι επιπέδου ελληνικού».
«Πιστεύω πάντα στις καλές προθέσεις και δύσκολα τις αμφισβητώ. Αν μου πει κάποιος, "έξω ο ουρανός είναι πράσινος και βγάζει ένα φεγγάρι κόκκινο", θα βγω να το δω και αν όχι, πάντα θα 'χω μέσα μου την έγνοια, μπας και ήταν αλήθεια ο ουρανός πράσινος και το φεγγάρι κόκκινο και εγώ το 'χασα. Δεν με νοιάζει να χάσω αυτήν την εμπιστοσύνη στις καλές προθέσεις των άλλων.»
«Γιατί είναι κακό να ερωτευτείς έναν νέο άντρα; Νιώθω υπέροχα, να τον έχω αγκαλιασμένο από την μέση, καθισμένη στο πίσω μέρος της μηχανής του και να γυρνάμε με ταχύτητα, σ' όλους τους δρόμους της Ρώμης».
«Κάθε άνθρωπος ο οποίος ασχολείται με την τέχνη προσπαθεί να διαφυλάξει τον χώρο της δημιουργικής του μοναξιάς απόρθητο»,
«Κάθε άνθρωπος, θέλει δεν θέλει, μέσα στη νύχτα του κοιμάται ή μέσα σε κάποιο βαθύ υποσυνείδητο έχει την αίσθηση της αιωνιότητας, μια αίσθηση κληρονομιάς. Αυτή η αίσθηση της πρώτης αυγής ή της πρώτης λύπης ή του μέλλοντος θανάτου θα υπάρχει. Κι όταν καμιά φορά η τέχνη επεμβαίνει σε ένα άτομο και σε βάζει στο κανάλι της αιώνιας αρμονίας άνευ χρόνου, χώρου και περιβάλλοντος, αν δυο τρεις φορές στη ζωή μου αισθάνθηκα έτσι, ήταν αυτό που με έκανε να κάτσω σε αυτήν τη δουλειά και να γίνω ηθοποιός. Είναι αυτό που με κάνει με μια υποδόρια αρμονία, η οποία είναι άσχετη από θνησιμότητα, αλλά έτσι είναι, μια σχέση με το αιώνιο και τις σπάνιες αλήθειες του».
Διαβάστε επίσης:
Το «ιδανικό ζευγάρι» με τα δικά του λόγια
Αντίστροφη αφιέρωση
Έλλη Παππά – Νίκος Μπελογιάννης
εμφάνιση σχολίων