Καμύ: Χρειάζεται καθαρή Α' ΠΡΟΣΩΠΟ καρδιά για να πας στην Ελλάδα

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Κάνετε λάθος, κύριε, το πλοίο μας ταξιδεύει, μ' όλη την ταχύτητα. Το Ζοντερζέε όμως, είναι μια νεκρή θάλασσα, ή σχεδόν νεκρή. Δεν ξέρει κανείς πού αρχίζει και πού τελειώνει, με τις επίπεδες όχθες της, χαμένες μεσ' στην ομίχλη. Προχωρούμε δίχως καθυστέρηση, δεν μπορούμε όμως να υπολογίσουμε την ταχύτητά μας. Προχωρούμε και τίποτα δεν αλλάζει.

Αυτό δεν είναι ταξίδι με πλοίο, είναι ταξίδι στ' όνειρο.  Στο Ελληνικό Αρχιπέλαγος, είχα την αντίθετη εντύπωση.  Στον κύκλο του ορίζοντα ξεπρόβαλλαν ολοένα νέα νησιά.  Οι άδεντρες ραχοκοκαλιές τους χάραζαν τα όρια τ' ουρανού, οι απότομες όχτες τους έρχονταν σ' αντίθεση με τη θάλασσα.  Καμιά περίπτωση συγχύσεως.  Μεσ' στο καθάριο φως, όλα ήταν σημεία αναγνωρίσεως. Με το μικρό μας πλοίο που προχωρούσε αργά απ' το ένα νησί στο άλλο, είχα την εντύπωση ότι γλιστρούσα νύχτα μέρα στη ράχη χαμηλών δροσερών κυμάτων, σ' ένα ταξίδι γεμάτο αφρό και γέλια.

Η Ελλάδα άφησε μέσα μου κάτι τι, μαζεύτηκε ανάλαφρη μέσα μου, σε μια γωνιά της μνήμης μου, απ' τον καιρό εκείνο.  Ορίστε τώρα, παρασύρομαι, γίνομαι λυρικός, σταματήστε με, σας παρακαλώ, για όνομα του Θεού.

Ξέρετε πως εκεί κάτω, οι φίλοι περπατούν στους δρόμους δυο-δυο κρατημένοι χέρι με χέρι;                  

Επί τη ευκαιρία, την ξέρετε την Ελλάδα;  Όχι; Τόσο το καλύτερο.  Τι δουλειά έχουμε εμείς εκεί πέρα, σας παρακαλώ;  Χρειάζεται καθαρή καρδιά για να πας στην Ελλάδα. Ξέρετε πως εκεί κάτω, οι φίλοι περπατούν στους δρόμους δυο-δυο κρατημένοι χέρι με χέρι;  Μάλιστα οι γυναίκες μένουν κλεισμένες στο σπίτι και βλέπεις άντρες ώριμους, αξιοπρεπείς, με μουστάκια, να περπατούν αργά στο πεζοδρόμιο κρατώντας σφιχτά το χέρι του φίλου.  Και στην Ανατολή γίνεται το ίδιο; Μπορεί.

Μα πείτε μου, θα παίρνατε ποτέ το χέρι μου στους δρόμους του Παρισιού; Πώς; Αστειεύομαι, έχουμε την αίσθηση του «καθωσπρεπισμού» εμείς, κι η βρωμιά μας, μάς δίνει ένα βερνίκι πολιτισμού. Προτού εμφανιστούμε στα Ελληνικά νησιά, θα ‘πρεπε να πλυθούμε καλά. Εκεί ο αέρας είναι καθαρός, η θάλασσα κι η χαρά, άσπιλες. Κι εμείς...

 
Απόσπασμα από το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ, «Πτώση» (1946), μετάφραση Λέανδρος Πολενάκης, εκδ. Άγκυρα. Αλμπέρ Καμύ (7 Νοεμβρίου 1913 - 4 Ιανουαρίου 1960). Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας, ιδρυτής του Theatre du Travail (1935), για το οποίο δούλεψε ως σκηνοθέτης, διασκευαστής και ηθοποιός. Ανάμεσα στα πιο γνωστά του έργα, περιλαμβάνονται τα μυθιστορήματα Ο Ξένος και Η Πανούκλα, τα θεατρικά Καλλιγούλας και Οι Δίκαιοι, αλλά και τα φιλοσοφικά δοκίμια Ο Μύθος του Σίσσυφου και Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος. Το 1957 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

 
Διαβάστε επίσης:
Καμύ: Ο μεσογειακός ήλιος
Καμύ: Η πτώση
Καμύ: Ελπίδα

 

εμφάνιση σχολίων