Περιμένοντας την Ημέρα Α' ΠΡΟΣΩΠΟ των Γατών

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ζώντας όπως εγώ με ανθρώπινα όντα, όσο περισσότερο τους παρατηρώ, τόσο περισσότερο αναγκάζομαι να συμπεράνω πως είναι εγωιστές. Ειδικά εκείνα τα παιδιά. Όποτε τραβάει η όρεξή τους, με κρεμούν ανάποδα, χώνουν τη μούρη μου σε κάποια χαρτοσακούλα, με σβουρίζουν γύρω γύρω, με χώνουν στην κουζίνα.  Επιπλέον, στην παραμικρή μου σκανταλιά, το νοικοκυριό συνασπίζεται εναντίον μου και με κυνηγούν.

Την προηγούμενη μέρα, όταν έτυχε να ακονίζω τα νύχια μου σε κάποιο αχυρένιο χαλάκι, η νοικοκυρά του σπιτιού εξαγριώθηκε τόσο πολύ, που με μεγάλο δισταγμό με αφήνει πια να μπαίνω σε κάποιο δωμάτιο στρωμένο με χαλιά. Παρά το γεγονός ότι τρέμω απ' το κρύο πάνω στο ξύλινο πάτωμα της κουζίνας, εκείνη παραμένει άκαρδα απαθής.

 
«Εμείς, η φυλή-των-γάτων, πρέπει να μεταβούμε σε ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στους ανθρώπους. Δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή παρά να τους εξολοθρεύσουμε Νομίζω πως είναι μία πολύ λογική πρόταση» 

 

Η μις Μτιλανς, η λευκή γάτα που ζει απέναντι και την οποία θαυμάζω πολύ, μου λέει όποτε τη συναντώ πως δεν υπάρχει ζωντανό ον πιο άκαρδο από τον άνθρωπο. Τις προάλλες είχε γεννήσει τέσσερα πανέμορφα γατάκια. Τρεις μέρες μετά όμως, ο "σοσέι" του σπιτιού της απομάκρυνε και τα τέσσερα και τα πέταξε σε μια πηγή στην πίσω αυλή. Η μις Μπλανς, έχοντας αναλογιστεί πλήρως το γεγονός μέσα από τα δάκρυα της, με επιβεβαίωσε πως, προκειμένου να διατηρήσουμε την γονεϊκή αγάπη μας και να απολαμβάνουμε την όμορφη οικογενειακή ζωή μας, εμείς, η φυλή-των-γάτων, πρέπει να μεταβούμε σε ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στους ανθρώπους. Δεν έχουμε καμία άλλη επιλογή παρά να τους εξολοθρεύσουμε Νομίζω πως είναι μία πολύ λογική πρόταση.

Και ο τρίχρωμος γάτος που ζει στη διπλανή πόρτα είναι βαθιά αγανακτισμένος, καθώς οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται τη φύση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Στο είδος μας θεωρείται δεδομένο πως εκείνος που βρίσκει πρώτος κάτι, είτε πρόκειται για το κεφάλι μιας ξερής σαρδέλας, είτε για το ψαχνό κάποιου μπαρμπουνιού, αποκτά αναφαίρετα το δικαίωμα να το φάει. Και αν αυτός ο κανόνας παραβιαστεί, μπορείς να καταφύγεις στη βία. Μα τα ανθρώπινα όντα φαίνεται δεν καταλαβαίνουν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Κάθε φορά που βρίσκουμε κάτι καλό να φάμε, εμφανίζονται από το πουθενά και το παίρνουν από μας. Βασιζόμενοι στη ωμή τους δύναμη, μας αποσπούν ψυχρά πράγματα που ανήκουν σε μας δικαιωματικά για να φάμε.

Η μις Μπλανς ζει στο σπίτι ενός στρατιωτικού, ενώ ο αφέντης του γάτου είναι δικηγόρος. Εγώ όμως που ζω στο σπίτι ενός δασκάλου, παίρνω περισσότερο ελαφρά τέτοια πράγματα από εκείνες τις γάτες.

Έχω την αίσθηση πως η ζωή δεν είναι παράλογη, αρκεί να μπορεί κάποιος να τα βγάζει πέρα μέρα με τη μέρα. Γιατί είναι βέβαιο πώς τα ανθρώπινα όντα δεν θα ευδοκιμούν για πάντα. Θεωρώ πως είναι καλύτερο να περιμένουμε υπομονετικά για την Ημέρα των Γατών.
 
 
Από το βιβλίο του Soseki Natsume, «Εγώ είμαι μία γάτα» (μετάφραση Γιάννης Λειβαδάς), εκδ. Εξάντας. Ο Natsume Sōseki (9 Φεβρουαρίου 1867 - 9 Δεκεμβρίου 1916), ήταν Ιάπωνας πεζογράφος. Είναι περισσότερο γνωστός σε όλο τον κόσμο για τα μυθιστορήματά του Kokoro, Botchan, I am a Cat, Kusamakura και το ημιτελές έργο του Light and Darkness.  Ήταν επίσης μελετητής της βρετανικής λογοτεχνίας και συγγραφέας χαϊκού και παραμυθιών. Από το 1984 έως το 2004, το πορτρέτο του εμφανιζόταν στο μπροστινό μέρος του χαρτονομίσματος των Ιαπωνικών 1000 γιεν. Το έργο «Εγώ είμαι μία γάτα» θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα κλασσικά έργα της γιαπωνέζικης λογοτεχνίας. Δημοσιευμένο σε συνέχειες (1905 και 1906) στο λογοτεχνικό περιοδικό "Hototogisu" ξεπέρασε πολύ γρήγορα τα σύνορα της χώρας και άρχισε να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, ενώ έχει στο ενεργητικό της και δύο κινηματογραφικές ταινίες (1935 και 1975).
 

Διαβάστε επίσης:
Ο Μπουκόφσκι για τις γάτες
Μπάροουζ: Η γάτα μέσα μας
Μπωντλαίρ: Η αιωνιότητα στα μάτια της γάτας

 

εμφάνιση σχολίων