Νερούδα: Έτσι πρέπει Α' ΠΡΟΣΩΠΟ να’ναι ο έρωτας

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Απ' όσα πράγματα έχω δει,
μονάχα εσένα θέλω να εξακολουθώ να βλέπω,
απ' ό,τι έχω αγγίξει,
μονάχα το δέρμα σου θέλω ν' αγγίζω:
αγαπώ το πορτοκαλένιο γέλιο σου,
μ' αρέσεις την ώρα που κοιμάσαι.

Πώς να γίνει, αγάπη, αγαπημένη,
δεν ξέρω οι άλλοι πώς αγαπάν,
δεν ξέρω πώς αγαπήθηκαν άλλοτε,
εγώ σε κοιτάζω και σε ερωτεύομαι, κι έτσι ζω,
φυσικότατα ερωτευμένος.
Μ' αρέσεις κάθε βράδυ και πιο πολύ.

Πού να 'ναι; όλο ρωτάω
αν λείψουν μια στιγμή τα μάτια σου.
Πόσο αργεί! σκέφτομαι και με πειράζει.
Αισθάνομαι φτωχός, ανόητος και θλιμμένος,
και φτάνεις εσύ κι είσαι θύελλα
που φτερούγισε μέσα απ' τις βερυκοκιές.

Γι' αυτό σ' αγαπώ κι όχι γι' αυτό,
για τόσα πράματα και τόσο λίγα,
κι έτσι πρέπει να 'ναι ο έρωτας
μισόκλειστος και ολικός,
ιδιάζων και τρομαχτικός,
σημαιοστόλιστος και πενθοφορεμένος,
λουλουδιασμένος σαν τ' αστέρια
και χωρίς μέτρο - όριο, σαν το φιλί.


Από το βιβλίο του Πάμπλο Νερούδα, Εστραβαγάριο, εκδ. Καστανιώτη. Ο Πάμπλο Νερούδα, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασοάλτο (12 Ιουλίου 1904-23 Σεπτεμβρίου 1973) ήταν χιλιανός συγγραφέας και ποιητής. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση σε ηλικία 10 ετών και θεωρείται ο σημαντικότερος ποιητής του 20ού αιώνα στη Λατινική Αμερική. Εργάστηκε στο Διπλωματικό Σώμα ως πρόξενος. Όταν ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, Γκονζάλεζ Βιντέλα, απαγόρευσε τον κομμουνισμό στη Χιλή, βγήκε ένταλμα σύλληψης εις βάρος του. Διέφυγε στην Αργεντινή και από εκεί στην Ευρώπη, όπου έζησε ως εξόριστος από το 1948 μέχρι το 1952. Μετά το τέλος της Δικτατορίας, επέστρεψε στη Χιλή, αφού πλέον είχε γίνει διάσημος για τα ποιήματά του. Το 1971 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η βράβευσή του προκάλεσε αντιδράσεις, λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας.


Διαβάστε επίσης:
Νερούδα: Είμαστε πολλοί
Νερούδα: Απέραντη
Ίσως η απουσία είναι παρουσία

εμφάνιση σχολίων