THE LAST FACE: Η Ρεν Πραντιέρ, είναι διευθύντρια μιας διεθνούς φιλανθρωπικής οργάνωσης που δραστηριοποιείται στη Λιβερία. Εκεί συνάπτει ερωτική σχέση με τον Μιγκέλ Λεόν, έναν πεισματάρη και παρορμητικό γιατρό, αλλά το κοινό τους πάθος για την αξία της ζωής συναντά ένα μεγάλο εμπόδιο: τις εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις τους για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί καλύτερα η πολιτική κατάσταση και ανθρωπιστική κρίση που τους περιβάλλει, απόψεις που δημιουργούν μία αξεπέραστη σύγκρουση.
Ο Σον Πεν πίσω από την κάμερα, έχει δώσει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες ταινίες, όπως το The Indian Runner το 1991 με τον Βίγκο Μόρτενσεν και τον Ντέιβιντ Μορς, το Τρεις Μέρες Προθεσμία το 1995, ξανά με τον Μορς, αλλά και τους Τζακ Νίκολσον και Αντζέλικα Χιούστον και την Υπόσχεση το 2001, με τους Νίκολσον, Μπενίσιο Δελ Τόρο και Πατρίσια Κλάρκσον. Πριν από 10 χρόνια, παρουσίασε και την καλύτερη ταινία του, το Ταξίδι στην Άγρια Δύση (Into the Wild), βασισμένη στην πραγματική ιστορία του Τζον Κράκαουερ, ο οποίος άφησε πίσω του τον πολιτισμό, για να ζήσει και να πεθάνει στην άγρια φύση.
Η καινούργια του δουλειά, βασίζεται σε σενάριο του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Έριν Ντίγκναμ, στο Τυφλό Πάθος (Loved), του οποίου είχε πρωταγωνιστήσει και ο ίδιος ο Πεν το 1997. Λέγεται μάλιστα ότι πρόκειται για ένα σχέδιο με το οποίο είχε παθιαστεί η Ρόμπιν Ράιτ, όταν ήταν ακόμη με τον Πεν και ήταν αυτή η οποία το είχε προτείνει τόσο σε εκείνον, όσο και στον Χαβιέ Μπαρδέμ, θέλοντας να κρατήσει τον γυναικείο ρόλο για τον εαυτό της. Η ταινία πραγματοποιήθηκε μερικά χρόνια αργότερα, με την Σαρλίζ Θερόν, την καινούργια σύντροφο του Πεν και παρουσιάστηκε στο περσινό φεστιβάλ των Κανών, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως οι καλές προθέσεις δεν καταλήγουν πάντοτε σε ένα το ίδιο καλό, αποτέλεσμα. Κι αυτό, γιατί το σενάριο υποτιμά την πραγματική κατάσταση και τις πρωτογενείς αιτίες του φυλετικού αλληλοσπαραγμού, σε μεγάλο μέρος της αφρικανικής ηπείρου και αποφεύγει να πάρει θέση, καταλήγοντας σε μια γενική και αόριστη καταδίκη της αδιαφορίας των πλούσιων λευκών χωρών, απέναντι στο αφρικάνικο δράμα.
The last face
Το άγνωστο κορίτσι
Στο πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας, μια σειρά από φλας μπακ, διηγούνται το ερωτικό σμίξιμο των δύο πρωταγωνιστών. Στην συνέχεια, αυτοί και το team τους, κινούνται από χωρίου εις χωρίον καθώς η βία κλιμακώνεται. Δεν υπάρχει πουθενά καμία αναφορά για την πολιτική κατάσταση ή τις αιτίες της βίας. Αν δεν ήταν σκηνοθέτης ο Πεν και πρωταγωνιστές οι Θερόν, Ρενό, Τζέιντ Χάρις και η Αντέλ Εξαρχόπουλος, πιθανότατα η ταινία να μην έβρισκε καν κινηματογραφική διανομή στην χώρα μας, όπως δεν βρήκαν άλλες, πολύ καλύτερες, αφροκεντρικές ταινίες, όπως το Beasts of No Nation (2015), του Κάρι Τ. Φουκουνάγκα (Χωρίς Όνομα), που οδήγησε τον Ιντρίς Ελμπά, στις Χρυσές Σφαίρες και στα BAFTA, την ίδια στιγμή που κέρδιζε κι άλλες 32 διακρίσεις κάθε είδους, από φεστιβάλ και ενώσεις επαγγελματιών του σινεμά.
Ιnfo: The Last Face. Δραματική Περιπέτεια. ΗΠΑ 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 16 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Σον Πεν. Παίζουν: Σαρλίζ Θερόν, Χαβιέ Μπαρδέμ, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Ζαν Ρενό. Διανομή: Odeon.
ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ: Η νεαρή παθολόγος Τζένι, έχει αναλάβει το ιατρείο ενός προς σύνταξη γιατρού, στη Λιέγη του Βελγίου. Ένα βράδυ, καθώς η ώρα είναι περασμένη, αρνείται να ανοίξει την πόρτα του ιατρείου της σε κάποιον που χτυπάει το κουδούνι. Το επόμενο πρωί, η αστυνομία την ενημερώνει ότι ένα νεαρό κορίτσι αφρικανικής καταγωγής, βρέθηκε νεκρό, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω. Η εξέταση του βίντεο της εισόδου του ιατρείου, θα δείξει ότι ήταν το κορίτσι αυτό, που της είχε χτυπήσει το κουδούνι. Πλημμυρισμένη από ενοχές, η Τζένι, θα προσπαθήσει να βρει τρόπους, να μάθει το όνομα του κοριτσιού, αλλά και τι πραγματικά του συνέβη εκείνο το βράδυ, χωρίς να υπολογίσει τους κινδύνους που καραδοκούν.
Ήδη από την Υπόσχεση του 1996, την ταινία που μας τους γνώρισε, οι αδερφοί Νταρντέν, είχαν ασχοληθεί με τις ενοχές των Ευρωπαίων, απέναντι στους Αφρικανούς, είτε λόγω αποικιοκρατικού παρελθόντος βαμμένου με αίμα, όπως αυτό της χώρας τους, του Βελγίου, είτε λόγω της προσφυγικής κρίσης, η οποία όπως πολλοί γνωρίζουμε, ναι μεν, κλιμακώθηκε τα τελευταία χρόνια, ήταν όμως ήδη παρούσα, από την εποχή της απελευθέρωσης των αφρικανικών κρατών, από τον λευκό ζυγό την δεκαετία του 60. Τότε που ξεκίνησε μια άλλου είδους κυριαρχία όπου πουλημένοι στο παλαιό καθεστώς ή τρελοί για εξουσία δικτάτορες έσπειραν (και δυστυχώς συνεχίζουν να σπέρνουν μέχρι σήμερα), προς όφελός τους, την διχόνοια ανάμεσα σε φυλές που συνυπήρχαν αναγκαστικά, κυρίως λόγω της αυθαίρετης χάραξης των συνόρων από τους λευκούς κατακτητές.
Αυτή τη φορά η λευκή ηρωίδα της ταινίας, παρακινούμενη από τις ενοχές της που δεν άνοιξε την πόρτα της, ζητάει και καταφέρνει να επωμισθεί τα έξοδα της κηδείας του άγνωστου κοριτσιού, ενώ στη συνέχεια ξεκινάει μια επιτόπια έρευνα για να μάθει τουλάχιστον το όνομά της. Ένα όνομα για να χαραχτεί στην ταφόπλακα. Ξετυλίγει σιγά σιγά τον μίτο του μυστηρίου και χωρίς να το θέλει, βρίσκεται μπλεγμένη στις υποθέσεις του κυκλώματος σεξουαλικής εκμετάλλευσης των κοριτσιών από τις λεγόμενες τρίτες χώρες, ενοχλώντας τους εμπλεκόμενους, την αστυνομία, αλλά και έναν έφηβο ασθενή της, ο οποίος γνωρίζει περισσότερα από όσα, μετά από πίεση, της αποκαλύπτει.
Για άλλη μια φορά, οι αδερφοί Νταρντέν, σκηνοθετούν ένα χειροποίητο ψυχολογικό θρίλερ, για να μιλήσουν για το σκοτεινό πρόσωπο της καπιταλιστικής, δυτικοευρωπαϊκής κοινωνίας. Όλα θα ήταν πολύ καλύτερα, αν δεν υπήρχε η σύμπτωση της σύνδεσης του πελατολογίου της νεαρής γιατρού με το θύμα και η σχετικά αμήχανη και χωρίς πραγματικό σασπένς λύση του φινάλε. Η αγαπημένη του γράφοντα την στήλη Γαλλίδα ηθοποιός, Αντέλ Ανέλ (Έρωτας με την Πρώτη Μπουνιά, Suzanne), ενσαρκώνει με τον γνωστό γήινο τρόπο της, την συναισθηματικά μπερδεμένη, αλλά επίμονη και ριψοκίνδυνη ηρωίδα. Αξιέπαινη αν και απροσδιόριστα καθησυχαστική για ταινία των τρομερών Βέλγων αδερφών, καθώς ένα όνομα στην ταφόπλακα είναι όντως πολύ σημαντικό, δεν αρκεί όμως.
Η ΠΕΝΤΑΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΡΑΣ: Η Πεντάμορφη και το Τέρας, ακολουθεί το υπέροχο ταξίδι της Μπελ, μιας πανέμορφης και ανεξάρτητης νεαρής κοπέλας, που φυλακίζεται από ένα Τέρας στο κάστρο του. Παρά τους φόβους της, γίνεται φίλη με τα μαγεμένα πράγματα που ζουν στο κάστρο και μαθαίνει πώς να κοιτά πίσω από την απόκοσμη παρουσία του Τέρατος, ανακαλύπτοντας την ευγενική καρδιά του Πρίγκιπα που κρύβεται μέσα του.
Μετά την Σταχτοπούτα του Κένεθ Μπράνα το 2015, η Ντίσνεϊ επιστρατεύει τον Μπιλ Κόντον (Ο Κύριος Χολμς, Dreamgirls, Θεοί και Δαίμονες), να γυρίσει μια live action εκδοχή του Η Πεντάμορφη και το Τέρας, του 1991, της ταινίας η οποία σηματοδότησε την δυναμική επιστροφή της εταιρείας στα κινηματογραφικά πράγματα και η οποία την έφερε στην A List, του Χόλιγουντ (και όχι μόνο). Κινείται πάνω κάτω στα ίδια πλαίσια με την Σταχτοπούτα, με λίγο πιο σκοτεινούς τόνους λόγω της πιο γοτθικής προέλευσης της ιστορίας της. Ούτε κουβέντα για νύξεις, έστω και καλυμμένου ερωτισμού, στον οποίο παραπέμπει ο πρωτότυπος μύθος (του τρόμου απέναντι στην αφύπνιση της σεξουαλικότητας), πρόκειται άλλωστε για ταινία της μητρικής εταιρείας και όχι κάποιας από τις θυγατρικές της. Κάποιες φήμες για τον πρώτο ανοιχτά ομοφυλόφιλο χαρακτήρα σε ταινία της Ντίσνεϊ, παρέμειναν φήμες. Το σύνολο είναι αξιόλογο, αλλά δεν ανοίγει καινούργιους ορίζοντες, αν υποθέσει κανείς ότι υπήρχε όντως η πρόθεση για κάτι τέτοιο εξ αρχής. Την υπέροχη φωτογραφία υπογράφει ο μόνιμος συνεργάτης του Κόντον, Γερμανός Τομπίας Σλίσλερ και την μουσική, ποιος άλλος, από τον Άλαν Μένκεν, ο οποίος έχει γράψει δεκάδες σκορ και τραγούδια για παραγωγές της Ντίσνεϊ, τηλεοπτικές σειρές και απονομές κάθε είδους οπτικοακουστικών βραβείων, αλλά και για το ανατρεπτικό Πάρτι με Λουκάνικα που απολαύσαμε νωρίτερα στην αρχή της σεζόν που διανύουμε. Και στα ελληνικά, σε 2D, 3D και Atmos, σε συγκεκριμένες αίθουσες.
Ιnfo: Η Πεντάμορφη και το Τέρας (Beauty and the Beast). Ρομαντική Γοτθική Φαντασία. ΗΠΑ 2017. Πρεμιέρα: Πέμπτη 16 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Μπιλ Κόντιν. Παίζουν: Έμα Γουότσον, Νταν Στίβενς, Λουκ Έβανς, Κέβιν Κλάιν, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ. Με τις φωνές των: Αλεξάνδρας Λέτρα, Γιάννη Παλαμίδα, Άλεξ Παναγή, Δημήτρη Κοντογιάννη. Διανομή: Feelgood Entertainment.
ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΕΥΤΥΧΙΑ: Απεγνωσμένα εγκλωβισμένη σε έναν αποτυχημένο γάμο, η Ελένα χάνει όλη της την ελπίδα όταν νιώθει ότι έχει εγκαταλειφθεί και από τον Θεό. Ψάχνοντας για βοήθεια, βλέπει το κλειδί της απελευθέρωσής της στο πρόσωπο ενός ψυχολόγου, του Έντουαρντ Γκλουκ. Αλλά ο Γκλουκ έχει τους δικούς του δαίμονες να παλέψει. Μόνο όταν συναντιούνται, ανακαλύπτουν την δυνατή έλξη τους και πόσο συμπληρώνει ο ένας τον άλλο. Διστακτικά στην αρχή, έρχονται πιο κοντά για να παραδοθούν σε έναν κόσμο όπου η αγάπη είναι δοκιμασία και υπόσχεση.
Βασισμένη σε βιβλίο της Σκωτσέζας Άλισον Λουίζ Κένεντι, η ταινία του Σβεν Τάντικεν εξετάζει θέματα, όπως την ενδοοικογενειακή βία, την απώλεια της πίστης, την παραίτηση και την απουσία της σεξουαλικής απόλαυσης, από την πλευρά της ηρωίδας της, μια πραγματικότητα η οποία θα την οδηγήσει τελικά στον ψυχολόγο και τηλεπερσόνα, Έντουαρτ Γκλουκ (γκλουκ σημαίνει ευτυχία στα γερμανικά). Αυτός, αν και έχει τα δικά του θέματα να αντιμετωπίσει (όπως τον εθισμό του στην πορνογραφία, τον οποίο αποδίδει σε επιστημονικό ενδιαφέρον), θα μετατραπεί σε ενός είδους αντίβαρο της δικής της κατάστασης. Οι δυο τους μαζί θα προσπαθήσουν να αγγίξουν την ευτυχία, έτσι όπως την φαντάζεται ο καθένας τους. Πρόκειται για ένα χαμηλόφωνο αρχικά, δράμα χαρακτήρων, το οποίο καταλήγει σε μια σκληρή αντιπαράθεση με τις εμμονές και τα ερωτικά ταμπού του ζευγαριού, που υποδύονται, η Μαρτίνα Γκέντεκ (Οι Ζωές των Άλλων) και ο Ούλριχ Τουκούρ (Η Λευκή Κορδέλα, Οι Ζωές των Άλλων), οι οποίοι δίνουν και ένα μικρό ρεσιτάλ ερμηνείας.
Ο σκηνοθέτης Σβεν Τάντιγκεν, έχει προταθεί για Όσκαρ για την μικρού μήκους ταινία του Counting Sheep (1999). Η πρώτη του μεγάλου μήκους Getting My Brother Laid (2001), έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ κερδίζοντας το Βραβείο των Κριτικών. Η δεύτερη ταινία του Emma’s Bliss (2006), κέρδισε αρκετά βραβεία συμπεριλαμβανομένου και του Καλύτερου Σεναρίου. Η Παράδοξη Ευτυχία είναι η 4η ταινία του.
ENA BHMA TH ΦΟΡΑ: Ο Μπεν, μετά από ένα σοβαρό ατύχημα, που τον αφήνει σχεδόν παράλυτο, μπαίνει σε μια κλινική αποκατάστασης. Δεν μπορεί να κάνει μπάνιο, να περπατήσει, να παίξει μπάσκετ. Στην κλινική θα κάνει νέους φίλους και μαζί τους θα επαναπροσδιορίσει το νόημα της ζωής. Η ταινία είναι ένα ταξίδι αναγέννησης, γεμάτο δάκρυα και γέλιο, ανατροπές, νίκες και ήττες.
Βασισμένη στην αυτοβιογραφία του Φαμπιέν Μαρσό, γνωστού και ως Grand Corps Malade, ο οποίος την συνσκηνοθετεί με τον Μεντί Ιντίρ, η ταινία περιγράφει την καθημερινότητα μιας ομάδας νεαρών ανθρώπων που βρίσκονται, θαρρεί κανείς, φυλακισμένοι στο ίδιο τους το κορμί. Παραπληγικοί, τετραπληγικοί, τραυματισμένοι και καθηλωμένοι στα αναπηρικά καροτσάκια τους, άλλοτε σε απόγνωση και άλλοτε σε κέφια, περνούν την ιδιαίτερη για όλους τους άλλους, καθημερινότητά τους, όπως και όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Κάνουν αστεία, βαριούνται, πεινάνε, ερωτεύονται, ελπίζουν κι απελπίζονται, φτιάχνουν δεσμούς φιλίας, παρεξηγούν, αγαπούν, τσακώνονται. Γιατροί και ψυχολόγοι προσπαθούν να βοηθήσουν στην επανένταξή, αλλά και στη θεραπεία, όλων όσοι έχουν ελπίδες για κάτι τέτοιο. Οι υπόλοιποι, οι χωρίς καμία ελπίδα καλυτέρευσης, αντιμετωπίζουν την κατάσταση, ο καθένας ανάλογα με την δική του ιδιοσυγκρασία. Κάποιοι το αποδέχονται, ενώ άλλοι όχι. Κάποιοι θα τα καταφέρουν καλύτερα από τους υπόλοιπους. Συγκινητική και αστεία, η ταινία των Μαρσό και Ιντίρ, έρχεται να μιλήσει για την ανθρώπινη ανάγκη του μαζί. Μαζί μπορούμε πάντα να τα καταφέρνουμε καλύτερα. Μαζί, ακόμα κι οι πιο αξεπέραστες δυσκολίες, μοιάζουν λιγότερο επώδυνες στην αντιμετώπισή τους. Μαζί, οι δυνατότητες για καλυτέρευση φαντάζουν πιο εφικτές. Αρκεί το να ενδιαφερθεί κανείς. Να απλώσει, να τίνει, να δώσει το χέρι του.
Ιnfo: Ένα Βήμα τη Φορά (Patients). Δραματική Κομεντί. Γαλλία 2016. Πρεμιέρα: Πέμπτη 16 Μαρτίου. Σκηνοθεσία: Φαμπιέν Μαρσό, Μεντί Ιντίρ. Παίζουν: Πάμπλο Πόλι, Σουφιάν Γκεράμπ, Αντάμα Μπάθιλ, Ντομινίκ Μπλανκ. Διανομή: Odeon.
ΤΡΕΞΕ: Ο Αφροαμερικάνος Κρις θα συνοδεύσει τη λευκή κοπέλα του, Ρόουζ, στο πατρικό της για να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο με τους γονείς της και τον αδερφό της, Τζέρεμι. Αρχικά ο Κρις θεωρεί πως, η παράξενη ατμόσφαιρα που επικρατεί στο σπίτι, όπου το υπηρετικό προσωπικό είναι μαύροι, αλλά και κατά τη διάρκεια μιας ετήσιας οικογενειακής συνάθροισης, ότι πιθανώς να οφείλεται στη διαφυλετική επιλογή της Ρόουζ. Σύντομα, όμως, βρίσκεται αντιμέτωπος με την τρομακτική αλήθεια.
Μετά από πάνω από 100 χρόνια κινηματογράφου και καμιά χιλιάδα από ταινίες (τρόμου ή μη), που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αντικατόπτριζαν τους φόβους των λευκών απέναντι στους (άγριους κι επικίνδυνους), μαύρους, έφτασε ο καιρός, έστω και με τον Τραμπ πλέον στην εξουσία, οι δεύτεροι να πάρουν επιτέλους, την κινηματογραφική εκδίκησή τους, αλλά και το αίμα τους πίσω.
Ο κατά βάση κωμικός ηθοποιός, Τζόρνταν Πιλ (γιος κι ο ίδιος, μαύρου πατέρα και λευκής μητέρας), γράφει και σκηνοθετεί ένα θρίλερ τρόμου, για τους φόβους των μαύρων απέναντι στους λευκούς. Εμπνεόμενος κυρίως από τις Γυναίκες του Στέπφορντ, το ορίτζιναλ του 1975, όσο κι από την εκδοχή του 2004 με την Νικόλ Κίντμαν, το πρόσφατο και άπαιχτο στην χώρα μας θρίλερ του 2015, The Invitation, αλλά και από την σειρά των Πεθερικών της Συμφοράς (ο ίδιος είχε έναν μικρό ρόλο στους Γονείς της Συμφοράς, το 2010), διηγείται την ιστορία του 26χρονου Κρις, ο οποίος βρίσκεται, παγιδευμένος, από την λευκή φιλενάδα του, την οικογένειά της και τον φιλικό και οικογενειακό περίγυρό τους, που αγαπούν τους μαύρους μέχρι... θανάτου.
Μην φανταστεί κανείς τίποτα λευκούς ρατσιστές, στην πραγματικότητα, σε αυτό που συμβαίνει πραγματικά και που η στήλη δεν μπορεί να αποκαλύψει χωρίς να προδώσει την πλοκή της ταινίας, χαρακτηρίζεται από μια ιδέα αντίστροφου ρατσισμού, στηριζόμενου πάντα πάνω στις εμμονές των λευκών με τους μαύρους, σε σχέση με την σωματική διάπλαση και αντοχή τους, αλλά και τον περίφημο ζωώδη τους, ερωτισμό.
Ο Πιλ, ακολουθεί την αφηγηματική γραμμή των κλασικών θρίλερ. Στο πρώτο μέρος δίνει χρόνο στους ήρωές του να εδραιωθούν σαν χαρακτήρες και στη συνέχεια περνάει στη δράση. Οι λάτρεις των θρίλερ, θα μαντέψουν εύκολα το τι περίπου συμβαίνει, αλλά δεν έχει και πολλή σημασία, καθώς ο Πιλ διαχειρίζεται το σασπένς και τον τρόμο με κλασικότροπα πειστικό τρόπο. Αποφεύγει όσο μπορεί τα ηχητικά ξαφνιάσματα που μαστίζουν τα μοντέρνα εφηβικά θρίλερ των πολυκινηματογράφων και επενδύει στην ατμόσφαιρα τρόμου που γεννούν, ο εγκλεισμός και η πολιορκία. Ακόμη και οι σκηνές με αίμα αποφεύγουν το gore όργιο των ταινιών τρόμου της σειράς και είναι μετρημένες και αρκούντως τρομακτικές. Τέλος ο χαρακτήρας του Ροντ, φίλου του πρωταγωνιστή τον οποίο υποδύεται με μπρίο ο μαύρος κωμικός Λίλριλ Χάουερι, δίνει μια λυτρωτική δόση χιούμορ ανάμεσα στις σκηνές έντασης και τρόμου, κρατώντας μάλιστα κι έναν άσσο στο μανίκι του για το τέλος. Εξαιρετικό ντεμπούτο σε μια ακόμη χρονιά όπου το είδος του κινηματογραφικού τρόμου, συνεχίζει να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του. Καθόλου τυχαία, το χαμηλού προϋπολογισμού, μαύρο αυτό θρίλερ, γνωρίζει μεγάλη επιτυχία στα ταμεία των ΗΠΑ.