DOC TV
ΕΝΑ ΑΠΛΟ ΑΤΥΧΗΜΑ (Yek Tasadef Sadeh/It Was Just an Accident). Κοινωνικοπολιτικό δράμα του Τζαφάρ Παναχί. Ένα μικρό αυτοκινητικό δυστύχημα προκαλεί μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, οδηγώντας μια χούφτα ανθρώπους σε βίαια και πολυμέτωπη αντιπαράθεση. Μια τριμελής οικογένεια γυρίζει στο σπίτι, η γυναίκα είναι έγκυος, το μικρό κορίτσι χορεύει στο πίσω κάθισμα, όλα είναι όμορφα μέχρι που «ένα απλό ατύχημα» με ένα σκύλο θα σβήσει τη μουσική και τα χαμόγελα και από τους τρεις. Θα κατευθυνθούν σε μια κοντινή αποθήκη ζητώντας βοήθεια και εκεί θα συμβεί το πραγματικό και όχι τόσο απλό ατύχημα της ιστορίας, αφού ο Βαχίντ, ιδιοκτήτης της αποθήκης θα αναγνωρίσει στον πατέρα της οικογένειας, από τον ήχο που κάνει το ψεύτικο πόδι του, τον βασανιστή του όταν βρισκόταν στη φυλακή.
Αναμονή (5/5): Ο Τζαφάρ Παναχί (Ο Κύκλος, Offside, Ταξί στην Τεχεράνη, Το Άσπρο Μπαλόνι, Αρκούδες δεν Υπάρχουν), είναι ένας από τους σπουδαιότερους Ιρανούς σκηνοθέτες της γενιάς του, ο οποίος συνεχίζει να κάνει ταινίες, αν και έχει υποστεί συνεχείς διώξεις και έχει τιμωρηθεί ακόμα με εξορία και με φυλάκιση. Το «Ένα Απλό Ατύχημα» κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, ενώ είχε λάβει τον Χρυσό Λέοντα στην Βενετία με τον αριστουργηματικό «Κύκλο» το 2000, την Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο (όλα τα μεγάλα βραβεία δηλαδή), με το «Ταξί στη Τεχεράνη» (2005), αλλά και την Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Λοκάρνο για τον «Καθρέφτη» (1997). Η φετινή πρόταση της Γαλλίας για το Οσκαρ Διεθνούς Παραγωγής (το οποίο έχει ήδη στο τσεπάκι).
Αντιμετώπιση (5/5): Διθυραμβικές κριτικές για μία από τις σπουδαιότερες ταινίες της δεκαετίας που κινείται ανάμεσα στο πολιτικό, ψυχολογικό θρίλερ εκδίκησης και μυστηρίου με στοιχεία τραγωδίας και την μαύρη κωμωδία. Μία από τις σπουδαιότερες ταινίες της σεζόν και του 2025.
Ιράν, Γαλλία, Λουξεμβούργο, ΗΠΑ, 2025. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου. Παίζουν: Βαχίντ Μομπασερί, Μαριάμ Αφσαρί, Εμπραχίμ Αζίζι Διάρκεια: 105' Διανομή: Weird Wave.
ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ (After the Hunt). Κοινωνικό Ψυχολογικό Δράμα του Λούκα Γκουαντανίνο. Μια καθηγήτρια πανεπιστημίου, που βρίσκεται σε ένα προσωπικό και επαγγελματικό σταυροδρόμι, χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της, όταν η αγαπημένη της μαθήτρια καταγγέλλει - μετά από ένα πάρτι στο σπίτι της πρώτης - έναν από τους καθηγητές - ο οποίος ήταν παρών και αυτός στην εν λόγω συγκέντρωση - για σεξουαλική παρενόχληση. Πιεσμένη στο να πάρει θέση χωρίς να γνωρίζει τί πραγματικά συνέβη, κινδυνεύει στου να έρθει στο φως, και ένα δικό της ανάλογο σκοτεινό μυστικό.
Αναμονή (4/5): Αν και προσωπικά βρίσκουμε άνιση τη φιλμογραφία του Λούκα Γκουαντανίνο (Να Με Φωνάζεις με τ' Όνομά σου, Είμαι ο Έρωτας), μας άρεσαν οι τελευταίες δύο δημιουργίες του, το απολαυστικό «Οι Αντίπαλοι» και το τολμηρό (για τα μέτρα και την ραφιναρισμένη γραφή του), «Queer», αμφότερα σε σενάρια του Τζάστιν Κουρίτζκις, του συζύγου τις Σελίν Σονγκ (Περασμένες Ζωές, Ταιριάζουμε) και γενικά είναι ένας από τους σκηνοθέτες της τελευταίας 20ετίας που αρκετοί αγαπούν και ακόμα περισσότεροι "λατρεύουν να αντιπαθούν".
Αποτέλεσμα (2,5/5): Σε πρωτόλειο σενάριο της ηθοποιού Νόρα Γκάρετ αυτή τη φορά, ο Ιταλός σκηνοθέτης εξετάζει την πραγματικότητα του Metoo και της λεγόμενης κουλτούρας της ακύρωσης, τοποθετημένης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και τις σχέσεις ανάμεσα οικονομικά προνομιούχα άτομα. Ακόμα και η μαθήτρια που κάνει την καταγγελία είναι κόρη μιας ευκατάστατης μαύρης οικογένειας, ενώ η σχέση της με ένα μη δυαδικό άτομο, παρουσιάζεται σαν εκκεντρικό καπρίτσιο ενός πλουσιοκόριτσου μέσα από το βλέμμα της καθηγήτριας της (εξαιρετική η Τζούλια Ρόμπερτς σε έναν ρόλο που θα μπορούσε να της δώσει άλλη μία οσκαρική υποψηφιότητα), όπως αποκαλύπτεται όταν τελικά έρθουν σε σύγκρουση. Ουσιαστικά ο χαρακτήρας της καθηγήτριας είναι και ο πιο ολοκληρωμένος σεναριακά σε σχέση με όλους τους υπόλοιπους.
Όλες οι σεκάνς μεμονωμένες είναι ενδελεχώς σκηνοθετημένες με τη γνωστή τελειομανία του Γκουαντανίνο, αλλά το διαφορετικό ειδικό βάρος τους, ταράσσει τους ρυθμούς και την ισορροπία της αφήγησης. Με θέμα τη διαφορετική αντίληψη της σοβαρότητας των γεγονότων από νεότερους και μεγαλύτερους, αλλά και την χρησιμοποίηση της πολιτικής ορθότητας ως νομικού όπλου ενάντια σε πραγματικούς ή φανταστικούς (το σενάριο δεν το ξεκαθαρίζει), εχθρούς, η όλη σύλληψη φέρνει αναπόφευκτα προς την θεματική του πολύ πιο σημαντικού και πολυσύνθετου «Tár» (2022), του Τοντ Φιλντ. Πολύ καλός και ο Αντριου Γκάρφιλντ, σε έναν ρόλο που χρειαζόταν περισσότερο χρόνο παρουσίας. Ωραίο το μουσικό σκορ των Τρεντ Ρέζνορ και Αττικους Ρος.
ΗΠΑ, Ιταλία, 2025. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου. Παίζουν: Τζούλια Ρόμπερτς, Αγιο Εντέμπιρι, Αντριου Γκάρφιλντ. Διάρκεια: 139' Διανομή: Feelgood Entertainment.
ΤΥΧΗ ΒΟΥΝΟ (Good Fortune). Κωμωδία Φαντασίας του Αζίζ Ανσάρι. Ένας άτυχος τύπος (Αζίζ Ανσάρι), κάνει μυριάδες δουλειές για να τα βγάλει πέρα. Ο φίλος του (Σεθ Ρόγκεν), που ζει στους λόφους του Χόλιγουντ, τον καλεί να κάνει διάφορες δουλειές για αυτόν - όπως το να βάλει ένα πάτωμα στην ντισκοτέκ, ή να φτιάξει τη θερμάστρα της πισίνας. Ο Άγγελος Γαβριήλ της κοιλάδας (Κιάνου Ριβς), αντικαθιστά τις θέσεις των δύο φίλων, έτσι ώστε ο δεύτερος να έχει τη ζωή του πρώτου και το αντίστροφο.
Αναμονή (3/5): Κωμωδία του ινδικής καταγωγής Αμερικανού stand-up κωμικού ηθοποιού (Parks and Recreation) και σκηνοθέτη (Master of None), Αζίζ Ανσάρι, που θυμίζει ανάλογες κωμικές δημιουργίες που ήταν πολύ δημοφιλείς στις δεκαετίες του '80 και του '90.
Αντιμετώπιση (3/5): Δεν ενθουσιάστηκαν όλοι, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό όσων έχουν δει την ταινία, μιλούν για μια σχετικά απλοϊκή, αλλά καλόκαρδη και διασκεδαστική κωμική δημιουργία.
ΗΠΑ, 2025. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου. Παίζουν: Κιάνου Ριβς, Σεθ Ρόγκεν, Αζίζ Ανσάρι, Κίκι Πάλμερ, Σάντρα Ο. Διάρκεια: 98' Διανομή: Spentzos Film.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (Yanead Ealiku/Happy Holidays). Κοινωνικό Δράμα του Σκάνταρ Κόπτι. Μέσα από τα βιώματα τεσσάρων διαφορετικών χαρακτήρων αναπτύσσεται ένα συναισθηματικά φορτισμένο ψηφιδωτό ψυχολογικών αδιεξόδων, ηθικών διλημμάτων και ανεπούλωτων τραυμάτων που φτάνουν τους πρωταγωνιστές στα όριά τους.
Αναμονή (3,5/5): Πολυπρισματικό οικογενειακό δράμα που απέσπασε Βραβείο Σεναρίου στους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας και τον Χρυσό Αλέξανδρο στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 2024. Πρόκειται για την τελευταία - μόλις δεύτερη - δουλειά του Σκάνταρ Κόπτι, του συνταρακτικού «Adjami» (2009) που είχε κερδίσει Χρυσή Κάμερα στις Κάννες και ήταν υποψήφιο για ξενόγλωσσο Οσκαρ. Εκείνες οι βραβεύσεις δεν του εξασφάλισαν χρηματοδοτήσεις, καθώς πέρασε όλη τη προηγούμενη 15ετία, γυρίζοντας βίντεο, μουσικά ή μη. Όπως και να έχει, μια φωνή από την Παλαιστίνη, ακόμα και αν δεν είναι άμεσα πολιτικά φορτισμένη, μας κινεί το ενδιαφέρον.
Αντιμετώπιση (3/5): Λίγο πολύ, όλοι μιλούν για ένα οξυδερκές φιλμ που αποφεύγει τον διδακτισμό.
Παλαιστίνη, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Κατάρ, 2024. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου. Παίζουν: Μανάρ Σεχάμπ, Γουαφά Αούν, Μεράβ Μαμόρσκι. Διάρκεια: 123' Διανομή: Ama Films.
ΡΙΦΕΝΣΤΑΛ, ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΡΑΪΧ (Riefenstahl). Βιογραφικό Ντοκιμαντέρ του Αντερς Φάιελ. Έχοντας πρόσβαση στα αρχεία της ηθοποιού, σκηνοθέτη και προσωπικής φίλης του Χίτλερ και του Γκέμπελς, Λένι Ρίφενσταλ, και με την αντιπαράθεση δηλώσεων της σε έντυπα, ραδιοφωνικές εκπομπές και τηλεοπτικές εμφανίσεις, πριν και μετά το τέλος του πολέμου, μέχρι το θάνατό της το 2003 σε ηλικία 101 ετών, ο σκηνοθέτης Αντερς Φάιελ (σεναριογράφος του βιογραφικού δράματος για τους Μπάντερ - Μάινχοφ, «Αν Όχι Εμείς, Ποιοι;»), αναρωτιέται, κατά πόσο υπήρξε "αθώα" και "ανήξερη" σε ό,τι αφορούσε τα ναζιστικά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως δήλωνε.
Αναμονή (4/5): Βραβευμένο στην Βενετία ντοκιμαντέρ με ένα διαχρονικά επίκαιρο θέμα, ειδικά σήμερα που ολόκληρος ο πλανήτης στρέφεται ξανά για "σωτηρία" στη δημαγωγία της άκρας δεξιάς και όταν συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στη λωρίδα της Γάζας στο όνομα της ειρήνης και της δημοκρατίας.
Αποτέλεσμα (4/5): Είδαμε το ντοκιμαντέρ στο περασμένο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και δεν ήταν λίγες οι φορές που νιώσαμε "άβολα" με τις ξεδιάντροπες δηλώσεις της - κατά τα άλλα ιδιαίτερα ταλαντούχας σκηνοθέτη που υπήρξε μία από τους ανανεωτές της κινηματογραφικής τέχνης την δεκαετία του 1930 - κατά τις οποίες ψεύδεται ολοφάνερα, "συγχίζεται" με τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, ή όταν "τα παίρνει στο κρανίο" στην αντιπαράθεσή της με απλούς πολίτες, που δεν εθελοτυφλούσαν όσο εκείνη. Λάτρης της ανδρικής (κυρίως), ρωμαλαιότητας, με την ρατσιστική της έννοια σε αντιπαράθεση με το "νόσον σώμα", προσπάθησε με νύχια και με δόντια να ξεπλύνει από πάνω της, την ναζιστική ιδιότητα, αλλά όπως βλέπουμε και στο ντοκιμαντέρ, όσο και αν ήθελε να κρυφτεί (ακόμα και με την ενασχόλησή της με τους Νούβιους του Σουδάν), η "χαρά" δεν την άφηνε.
Η σκηνοθεσία, το σενάριο του Φάιελ (που κληρονόμησε το πρότζεκτ από την Σάντρα Μάισμπεργκερ), και ειδικά το μοντάζ των Στέφαν Κρούμπιγκελ, Ολαφ Βόιγκτλεντερ και Αλφρέντο Κάστρο, δημιουργούν ένα σχεδόν πλήρες πορτρέτο της Ρίφενσταλ και των εποχών της πριν και μετά τον πόλεμο, μιας "φλεγόμενης" γυναίκας που αν ζούσε ακόμη σήμερα, θα είχε κάθε λόγο να χαίρεται με την επανάληψη της ιστορίας εν είδει κακής φάρσας, σχεδόν σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Γερμανία, 2024. Πρεμιέρα: Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου. Σενάριο: Αντερς Φάιελ. Φωτογραφία: Τόμπι Κόρνις. Μοντάζ: Στέφαν Κρούμπιγκελ, Ολαφ Βόιγκτλεντερ, Αλφρέντο Κάστρο. Μουσική: Φρέγια Αντρε. Διάρκεια: 115' Διανομή: Filmtrade.
SUPER PARADISE: THE STORY OF MYKONOS. Ντοκιμαντέρ του Στηβ Κρικρή. Το ντοκιμαντέρ ταξιδεύει τον θεατή από την ένδεια της μεταπολεμικής Μυκόνου στις ανέμελες μέρες της δεκαετίας του '70 και από εκεί στην ακραία εμπορευματοποίηση και το μαζικό τουρισμό του σήμερα. Όλες οι αντιφατικές όψεις του νησιού ζωντανεύουν μέσα από μοναδικές αφηγήσεις ντόπιων και ξένων - διανοούμενων, καλλιτεχνών, ψαράδων, επιχειρηματιών – που προσφέρουν μια προσωπική ματιά στη μυκονιάτικη εμπειρία και αποκαλύπτουν το παρασκήνιο ενός σύνθετου και ξεχωριστού τόπου.
Αναμονή (4/5): Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη «Λεσβία» της Τζέλης Χατζηδημητρίου, μία ανάλογη δημιουργία για την Μύκονο είναι πάντοτε ενδιαφέρουσα και ευπρόσδεκτη, ειδικά αν περιλαμβάνει αρχειακό υλικό που λειτουργεί και νοσταλγικά και επιμορφωτικά.
Αποτέλεσμα (3,5/5): Λιγότερο "προσωπικό" από το ντοκιμαντέρ της Χατζηδημητρίου, το φιλμ του Κρικρή (The Waiter), δεν αφορά τις ιστορίες των ανθρώπων σε σχέση με τον τόπο, αλλά περισσότερο την ιστορία της ίδιας της Μυκόνου σε σχέση με τους ανθρώπους της. Έχουμε και εδώ ντόπιους και μη, Έλληνες και ξένους, να καταθέτουν τις μαρτυρίες τους, με ένα ιδιαίτερα πλούσιο οπτικό υλικό, μιας εποχής "αθωότητας" που -όπως και το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών νησιών της χώρας- έχει ξεπεράσει σήμερα προ πολλού τα όρια της άκρατης και πολλές φορές χωρίς καμία αιδώ, εμπορευματοποίησης. Είναι πολύ σημαντικό για όσους δεν γνωρίζουν σε βάθος, να δουν πως ακόμα υπάρχουν θύλακες αντίστασης και "ορθώς σκεπτόμενοι" κάτοικοι, οι οποίοι ματώνουν καθημερινά με τα όσα συμβαίνουν μπροστά και πίσω από την παραδείσια βιτρίνα. Υπάρχει ακόμα ελπίδα; Κανείς δεν γνωρίζει και το ντοκιμαντέρ δεν έρχεται για να απαντήσει ερωτήματα, αλλά για να τα θέσει.
Ελλάδα, Γερμανία, 2024/ Πρεμιέρα: Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου, Δαναός. Σκηνοθεσία: Στηβ Κρικρής, Σενάριο: Πωλ Τυπάλδος, Δάφνη Καλαφάτη, Στηβ Κρικρής. Φωτογραφία: Στέλιος Πίσσας. Μοντάζ: Μάριος Κλεφτάκης. Μουσική: Coti K. Διάρκεια: 88'
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ:
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ (Les Enfants Du Paradis). Κατά πολλούς "η σπουδαιότερη γαλλική ταινία όλων των εποχών", το λοξό ρομαντικό δράμα του Μαρσέλ Καρνέ που φέτος γιορτάζει την 80η του Επέτειο, είναι μια ταινία εποχής (ακόμη και στην εποχή της), η οποία κοιτάζει χωρίς παρωπίδες τις ανθρώπινες σχέσεις σε όλο τους το εύρος, σχέσεις εγωιστικές, σχέσεις ανασφάλειας, σχέσεις επιβολής εξουσίας, σπανίως αγνών προθέσεων, στοιχεία που αντανακλούν την γεμάτη απελπισία περίοδο που γυρίστηκε (ακόμα υπό Γερμανική Κατοχή, με αντιστασιακούς να βρίσκουν καταφύγιο στην παραγωγή της, αλλά και "φυτευμένους" χαφιέδες του φιλοναζιστικού γαλλικού καθεστώτος). Ο μοναδικός θετικός χαρακτήρας είναι αυτός της Γκαράνς, μιας ελεύθερης γυναίκας που παραμένει ελεύθερη ακόμα και κάτω από τα δεσμά ενός "αναγκαστικού", συμβατικού γάμου.
Το υποψήφιο για Οσκαρ σενάριο, είναι του πιστού συνεργάτη του Καρνέ (Το Λιμάνι των Απόκληρων), του ποιητή, θεατρικού συγγραφέα και ηθοποιού Ζακ Πρεβέρ (1900-1977). Στο Παρίσι του 1830 ο Μπατίστ, ένας μίμος του θεάτρου, ερωτεύεται την Γκαράνς, μια ηθοποιό την οποία πολιορκούν πολλοί άντρες. Οι πολυτάραχες ζωές τους θα συναντηθούν και θα χωρίσουν πολλές φορές, το πάθος του Μπατίστ όμως θα παραμείνει άσβεστο.
Γαλλία, 1945. Επανέκδοση: Πέμπτη, 16 Οκτωβρίου. Παίζουν: Αρλετί, Ζαν Λουί Μπαρό, Πιέρ Μπρασέρ, Πιερ Ρενουάρ, Μαρία Κασαρές, Γκαστόν Μοντό. Διάρκεια: 190' Διανομή: New Star.