Καμύ: Να μένουμε Α' ΠΡΟΣΩΠΟ αθώοι

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ «ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΑ ΧΑΝΕΙΣ, ΑΜΦΙΒΑΛΛΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ, ακόμα κι όταν έχεις ανακαλύψει το μυστικό μιας καλής ζωής. Η λύση μου, φυσικά, δεν είναι η ιδανική. Όταν όμως δεν αγαπάς τη ζωή σου, όταν ξέρεις πως πρέπει να αλλάξεις ζωή, δεν έχεις περιθώρια επιλογής, δεν είναι; Τι να κάνεις για να ‘σαι ένας άλλος; Αδύνατο. Θα ‘πρεπε να μην είσαι πια κανένας, να ξεχάσεις τον εαυτό σου για κάποιον, έστω και για μια φορά. Πώς όμως; Μη με παραφορτώνετε. Είμαι σαν εκείνον το γερό-ζητιάνο που δεν ήθελε ν’ αφήσει το χέρι μου, μια μέρα έξω σ’ ένα καφενείο: «Αχ κύριε» έλεγε, «δεν είναι που ‘σαι κακός, είναι που χάνεις το φως σου». Ναι, έχουμε χάσει το φως, τα πρωινά, την άγια αθωότητα εκείνου που συγχωρεί μόνος του τον εαυτό του».

«ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΝΕΧΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, (εκτός απ’ αυτούς που δεν ζουν, θέλω να πω: τους εγκρατείς). Η μόνη άμυνα βρίσκεται στην κακεντρέχεια. Οι άνθρωποι λοιπόν σπεύδουν να κρίνουν για να μην κριθούν οι ίδιοι. Τι τα θέλετε; Η πλέον φυσική ιδέα στον άνθρωπο, αυτή που του έρχεται αυθόρμητα, σαν από τα βάθη της φύσης του, είναι η ιδέα της αθωότητάς του…

ΤΟ ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΘΩΟΙ, να μην μπορούν να τεθούν υπό αμφισβήτηση οι έμφυτες αρετές τους, και τα σφάλματά τους, αποκυήματα μιας παροδικής δυστυχίας, να είναι πάντοτε προσωρινά. Σας το ‘πα, το ζήτημα είναι να γλιτώσεις απ’ την κρίση. Επειδή είναι δύσκολο να της γλιτώσεις και απαιτεί μεγάλη επιδεξιότητα να καταφέρεις να θαυμάζουν και να συγχωρούν ταυτόχρονα τη φύση σου, επιδιώκουν όλοι να’ ναι πλούσιοι. Γιατί; Αναρωτιέστε; Για τη δύναμη, φυσικά.

ΚΥΡΙΩΣ ΟΜΩΣ ΓΙΑΤΙ Ο ΠΛΟΥΤΟΣ ΑΠΑΛΛΑΣΣΕΙ ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΚΡΙΣΗ, σε τραβάει από το πλήθος του μέτρου για να σε κλείσει σ’ ένα νικέλινο αμάξι, σε απομονώνει σε απέραντα φυλαγμένα πάρκα, σε καμπίνες πολυτελείας. Ο πλούτος, αγαπητέ μου φίλε, δεν είναι ακόμα η αθώωση, αλλά η αναστολή που ‘ναι πάντα καλό να παίρνεις…».


Αποασπάσματα από το βιβλίο του Α. Καμύ Η Πτώση, εκδ. Γράμματα.
 

εμφάνιση σχολίων