0
1
σχόλια
696
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

«Ένας ανατριχιαστικός πολιτισμικός πόλεμος έχει ξεσπάσει στη Βρετανία. Ο διχασμός είναι βαθύτερος από ποτέ». Από την Πόλι Τόινμπι

DOCTV.GR
24 Ιουνίου 2016
Σε μια εποχή που πολλοί αμφισβητούν την αξία των βουλευτών, η Τζο Κοξ ξεχώριζε. Εκπροσωπούσε πραγματικά την περιοχή στην οποία γεννήθηκε. Και έφτασε στη Βουλή ύστερα από μια καριέρα στη διάρκεια της οποίας υπερασπίστηκε τα παιδιά, τους φτωχούς, τους πρόσφυγες. Το σοκ μεταξύ των βουλευτών μετά τη δολοφονία της ήταν έκδηλο.

Η επίθεση αυτή εναντίον ενός εκλεγμένου αξιωματούχου δεν μπορεί να εξεταστεί μεμονωμένα. Σημειώνεται σε μια ζοφερή ατμόσφαιρα, όπου μας λένε να περιφρονούμε την πολιτική τάξη, να δυσπιστούμε απέναντι σ' εκείνους που μας εκπροσωπούν, να δαιμονοποιούμε εκείνους με τους οποίους δεν ταυτιζόμαστε.

Υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι μεταξύ εκείνων που υποστηρίζουν την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ε.Ε.. Πολλοί που σέβονται το δημοψήφισμα, θεωρώντας το μια άσκηση δημοκρατίας. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που είναι αδίστακτοι. Πιστεύω πως οι άνθρωποι αυτοί είναι υπεύθυνοι όχι για την ίδια την επίθεση, αλλά για το κλίμα στη Βρετανία: Για την εμπρηστική γλώσσα, τη συνωμοσιολογία, τον ανοιχτό ρατσισμό.

Μόλις μία ώρα πριν από τη δολοφονία, ο Νάιτζελ Φάρατζ είχε παρουσιάσει μία τεράστια αφίσα που έδειχνε Σύρους πρόσφυγες να καταφεύγουν πέρυσι στη Σλοβενία. Καμιά σχέση με την ελεύθερη μετακίνηση στο εσωτερικό της Ε.Ε.. Η αφίσα έγραφε: «Σημείο καμπής. Πρέπει να λυτρωθούμε από την Ε.Ε. και να αποκτήσουμε τον έλεγχο των συνόρων μας».

Σε μια συνάντηση των Εργατικών την περασμένη εβδομάδα στο Κάμντεν του βόρειου Λονδίνου, ένας δημοτικός σύμβουλος μάς έδειξε ένα σημείωμα που είχε αφήσει κάποιος στο παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου. Το αυτοκίνητο είχε μία αφίσα του «Remain» και ήταν παρκαρισμένο στη γωνία του δρόμου όπου μένω. Το σημείωμα έγραφε με κεφαλαία γράμματα και ανορθόγραφη σύνταξη: «Αυτή είναι μια περιοχή του "Leave". Μισούμε τους ξένους. Μην ξαναπαρκάρεις εδώ αυτοκίνητο με σήμα του "Remain". Χάιλ Χίτλερ. Λευκή δύναμη». Ο ωμός εξτρεμισμός ναζιστικού τύπου είναι, ευτυχώς, σπάνιος. Αλλά οι οπαδοί του «Leave» έχουν σηκώσει πολλές πέτρες. Δεκαετίες προσεκτικής δουλειάς και αντιρατσιστικών νόμων προκειμένου να εξαλειφθούν τέτοια αισθήματα έχουν ανατραπεί.

Η προδημοψηφισματική εκστρατεία έχει φέρει στην επιφάνεια αισθήματα εναντίον των μεταναστών που συνήθως περιορίζονταν στα άκρα του πολιτικού φάσματος. Ο υπουργός Δικαιοσύνης, Μάικλ Γκόουβ, ο πρόεδρος της Βουλής, Κρις Γκρέιλινγκ και ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, Μπόρις Τζόνσον έχουν εκφράσει ρατσιστικές απόψεις που δεν είχαν ξανακουστεί στην εποχή μας. Για τέτοιες απόψεις, ο Τεντ Χιθ είχε διώξει τον Ίνοχ Πάουελ από τους Τόρις. Το ίδιο είχε συμβεί και με τον Όσβαλντ Μόσλι. Ο Γκόουβ και ο Γκρέιλινγκ, αντίθετα, παραμένουν στην κυβέρνηση. Όταν πολιτικοί ενός συστημικού κόμματος χρησιμοποιούν τη μετανάστευση ως βασικό όπλο σε μια πολύ θερμή εκστρατεία, απελευθερώνουν κάτι σκοτεινό και απεχθές που σε όλες τις χώρες βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια.

Εξαπατούσαμε άραγε τον εαυτό μας όταν λέγαμε ότι είμαστε μια ανεκτική χώρα; Ή μπορούμε ακόμη να σώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας; Τα τελευταία χρόνια, σε μια προσπάθεια να ορίσουν τη «βρετανικότητα» και να ενισχύσουν τη φυσική πατριωτική αγάπη που όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να αισθάνονται για τη χώρα τους, οι πολιτικοί έπαιζαν με την ιδέα ότι αυτό το λίκνο της δημοκρατίας είναι ευλογημένο. Αν όμως ψηφίσουμε την έξοδο, η εντύπωση για το τι χώρα είμαστε θα εξαφανιστεί. Σε όλο τον κόσμο θα είμαστε πλέον το νησί που αποκόπηκε από την ήπειρο επειδή δεν αγαπά τους ξένους. Η εικόνα μας, η πραγματικότητά μας, θα αλλάξουν σε μια νύχτα.

Η περιφρόνηση για την πολιτική είναι επικίνδυνη και μεταδοτική. Η Τζο Κοξ ήταν μια αφοσιωμένη βουλευτής που έκανε τη δουλειά της, που έκανε αυτό που κάνουν οι καλοί βουλευτές, που έθετε τον εαυτό της στη διάθεση όποιου συμπολίτη της την είχε ανάγκη. Το γιατί έγινε στόχος μιας τόσο απεχθούς επίθεσης κάποια στιγμή θα το μάθουμε. Την επομένη του θανάτου της, όμως, υπάρχουν αλήθειες που πρέπει να υπενθυμίσουμε στον εαυτό μας.

Η δημοκρατία είναι πολύτιμη και επισφαλής. Στηρίζεται σε έναν βαθμό σεβασμού για τις απόψεις των άλλων. Σήμερα, όμως, οι «ελίτ» δέχονται μια άναρχη επίθεση, με τον υπουργό Δικαιοσύνης (που ανήκει στην «ελίτ») να καλεί τους οπαδούς του να αγνοήσουν τους ειδικούς. Ένας ανατριχιαστικός πολιτισμικός πόλεμος έχει ξεσπάσει στη Βρετανία. Ο διχασμός είναι βαθύτερος από ποτέ. Η ατμόσφαιρα είναι τοξική. Μπορεί κανείς να αισθανθεί σοκαρισμένος για αυτό που συνέβη, όχι όμως και εντελώς έκπληκτος.


Η Πόλι Τόινμπι είναι αρθρογράφος της Guardian. Έχει εργαστεί επίσης στα: BBC, Independent, Washington Monthly, Observer.
 
εμφάνιση σχολίων