Η υπεροχή της Αθήνας σε σχέση με άλλες μικρότερες πόλεις είναι η έλλειψη ευγένειας. Ακριβώς. Η πόλη αυτή έχει έλλειψη ευγένειας και αυτό την κάνει συμπαθή.
Αυτή η ευγένεια μας κάνει μέτριους, χλιαρούς, απαθής, άοσμους και άχρωμους. Στην μεγάλη πόλη τίποτα δε γίνεται από ευγένεια. Πως να εκπαιδεύσεις τόσο κόσμο άλλωστε; Ανέχεται ο ένας την παρουσία του άλλου, τη δυσωδία του αλλά αφήνεται ελεύθερος να δείξει αυτήν την ανέχεια. Δεν χτυπιέται όλη μέρα σε ανούσιες χειρονομίες καλής συμπεριφορές, διοχετεύει όλη του την βία παίζοντας σε χαμηλής έντασης αγώνες μποξ με όλους, ώστε να γυρίσει το βράδυ σπίτι απελευθερωμένος από όλα. Κέρδισε ακόμα μια μέρα ειλικρινής ανέχειας.
Παίζουν μποξ οι άνθρωποι και αναμετρώνται, στις ανάσες, στις γροθιές, στην αντοχή. Αναμετρώνται και ψηλώνουν οι ψυχές τους. Κάθε φορά που ξεσκίζουν τη σάρκα του αλλου και γεύονται την αλμύρα του αίματος ψηλώνουν γιατί στο τέλος μένουν γυμνοι με μια ελάχιστη ανάσα, σχεδόν κομμένη. Όσο κομμένη χρειάζεται για να μείνει μόνο η πραγματική ανέχεια του εαυτού για τον εαυτό. Τότε που φυσάς και ξεφυσάς και ενώ το οξυγόνο δε φτάνει τα πνευμόνια φουσκώνουν, δεν έχεις πια με τι άλλο να αναμετρηθείς εκτός από την απόλαυση της ειλικρινής βίας η οποία έχει αποβάλει κάθετι ευγενές.
Αυτοί οι άνθρωποι κάθονται το πρωί στα σκαλιά κάποιας μονοκατοικίας και φυσάνε σαπουνόφουσκες. Με στόματα ματωμένα, χέρια σκασμένα και μάτια λαμπερά. Μεγάλες ιριδίζουσες σαπουνόφουσκες μέσα στις οποίες μπαίνουν περαστικοί και σκάνε στον αέρα. Πόσο έυκολα φυσάς μια σαπουνόφουσκα και αυτή πόσο εύκολα σκάει. Όπως οι μπουρμπουλήθρες από το κεφάλι που βουτάει στη θάλασσα. Ένα κεφάλι που βουτάει, οι μπουρμπουλήθρες που το γαργαλάνε και μετά ο ελάχιστος χρόνος αντοχής μέσα στο νερό. Προλαβαίνει από το πίσω μέρος του εγκεφάλου να έρθουν με βίαιο τρόπο στο μπροστά κομμάτι του κρανίου ελάχιστες εικόνες και τότε δεν αρχίζει το μποξ αλλά η αναμέτρηση της επιβίωσης. Μπουρμπουλήθρες ή ανάσα.
εμφάνιση σχολίων