ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Γυμνοί Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Λονδρέζοι

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΟΙ ΛΟΝΔΡΕΖΟΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ. Ημίγυμνοι πλέον, με τα μπουτάκια έξω και χαλαρά, κάνουν ηλιοθεραπεία στα πάρκα και στις ταράτσες (roofing) και ερωτεύονται. Ή τελος πάντων υπάρχει μια γενική καύλα στην ατμόσφαιρα: στα τρένα, στις παμπ, μπροστά από τα μπάρμπεκιου μιας χρήσης (προς 3 λίρες σε όλα τα σούπερ μάρκετ). Ακόμα και η Josie, η 75χρονη γειτόνισσά μας, στο τσάι των πέντε διατυμπανίζει: “Peace and Love, man” με την αντίστοιχη χειρονομία-σήμα της ειρήνης.

ΟΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΥΡΕΤΩΔΕΙΣ. Οι Εγγλέζοι έχουν αφηνιάσει με τον βασιλικό γάμο και στέλνουν τις κορούλες τους σε “princess camps” για να μάθουν πριγκιπικούς τρόπους (ποτέ δεν ξέρεις από πού θα σου’ρθει ένας πρίγκιπας, να μην είσαι προετοιμασμένη;). Θα ξεράσω. Επίσης, θα ξεράσω με τους φούρνους μικροκυμάτων. Μα φτιάχνουν ιμάμ στα μικροκύματα ρε παιδιά. Αλλά ορκίζομαι ότι το Λονδίνο είναι η πιο ωραία πόλη στον κόσμο τώρα που είναι Άνοιξη.

ΘΑ ΠΑΜΕ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ. Και θα χορεύουμε συνέχεια. Τελείωσε. Γιατί το Σάββατο, βάλαμε τα καλά μας και πήγαμε να δούμε την παράσταση “Red Shoes”, μια από τις εκπληκτικότερες που έχουμε δει. Ζηλέψαμε λίγο με εκείνα τα υπέροχα κορμιά των χορευτών κι εκείνα τα υπέροχα, καλογυαλισμένα, κόκκινα παπούτσια. Και το κορίτσι που τα φόρεσε δεν μπορούσε να σταματήσει να χορεύει και της κόψανε τα πόδια στο τέλος. Άστα… Το πιο βασικό όμως είναι το σπι-τά-κι. Άκου.

ΕΜΕΙΣ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΕΝΑ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ. (Κατά το «Βίλα Βιλεκούλα» ή το: «ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι, βάζει μέσα τα ρέστα, κλείνει το μικρό τσαντάκι…»). Κρεμάσαμε κάτι σαϊκεντέλικ υφάσματα από σκοινιά και «χτίσαμε» μέσα το κρεβάτι και το παράθυρο. Σπι-τά-κι. Τώρα, κάνουμε τα πάντα εκεί, όλοι μαζί, σε όλες τις περιστάσεις. Βλέπουμε ταινίες και καταβροχθίζουμε τηγανήτες με μέλι, χτενίζουμε τις μπάρμπι και ακούμε Λιλιπούπολη. Κοιμόμαστε, δουλεύουμε, φιλιόμαστε, κλαίμε. Και πίνουμε peanut butter milkshake από τα Ed’s. Μόλις το ανακαλύψαμε. Σε χτυπάει στο κεφάλι και εθίζεσαι. Σπι-τά-κι.

ΚΙ ΕΤΣΙ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΤΑ ΞΕΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΩΣ ΤΑ ΑΝΑΘΕΩΡΟΥΜΕ. Φωνάζουμε «ΣΠΙ-ΤΑ-ΚΙ!» και φέρνουμε για ύπνο και την Α. που όλο παίρνει ναρκωτικά και δεν ξέρει τι να κάνει τα χανγκόβερ της. Και τον τριχωτό Λιβανέζο που έχει πολλά πουλόβερ και μας τα χαρίζει. Και τους Εγγλέζους που κατέβηκαν στους δρόμους κατά των περικοπών. Τη Λάουρα που αναθεώρησε τα φανταστικά δερμάτινα τζάκετ της, τα πούλησε και πήγε στην Ινδία. Αναθεωρείς τα κορίτσια και το ρίχνεις στα αγόρια. Αναθεωρείς το τζανκ και το ρίχνεις στο οργκάνικ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΑ «ΣΠΙ-ΤΑ-ΚΙΑ». Αυτά που φτιάχνουμε στο κεφάλι μας, χάρη στα οποία μπορούμε να αντέξουμε και την πιο βασανιστική καθημερινότητα. Η οποία, συχνά, έως πολύ συχνά, «σκέτη» χωρίς σπιτάκια δεν είναι καθόλου, αλλά καθόλου αστεία. Να φτιάχνεις ψυχεδελικά σπι-τά-κια. Στο σπίτι σου, στο ράντζο σου αλλά κυρίως στο κεφάλι σου.

Οι Αναθεωρήσεις φίλοι μου. Σκατά και τέλεια μαζί. Σπι-τά-κι.


Η Σάντρα-Οντέτ Κυπριωτάκη είναι ανάμεσα σε άλλα, δημοσιογράφος και Docer. Προσωρινά, μετακόμισε στο Λονδίνο για ένα μεταπτυχιακό. Πιστεύει αποκλειστικά στην αγάπη και την επανάσταση.

εμφάνιση σχολίων