ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΙΛΑΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Να πιάνω το χέρι του Κωνσταντίνου και να του ζητάω να παραφράζει τραγούδια. Όχι για να ξεχνιέμαι, αλλά για να ζήσω ξανά το «δεν με νοιάζει τίποτα». Να χαθώ μέσα σε αφηρημένους χωροχρόνους, χωρίς τσίπα και συναίσθηση. Ο Κωνσταντίνος το κάνει. Βάζει και το όνομά μου στις παραφράσεις του. Το επίθετό μου, για την ακρίβεια, που το θεωρεί αστείο.
ΩΡΑΙΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ. ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ παραμένει άλυτο. Υπερβολή ή όχι υπερβολή, αν έχεις καλοσύνη στο αίμα σου και μια καλή διαγωγή, ξέρεις ότι μετά την υγεία, τη σαφήνεια στη ζωή την προσδίδει η υπέρβαση. Η ύπαρξη σε ένα σύμπαν από γενναία παιδιά που μετά τα γκρεμοτσακίσματα σε φιλάνε στο στόμα.
ΤΙ ΤΑ ΘΕΣ; ΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Ο ΑΛΛΟΣ, ΟΛΑ ΜΑΝΤΑΡΑ. Γελάς και μουδιάζει το σχήμα σου. Περνάς μέσα από το πλήθος με την ίδια ψυχολογία που έχεις όταν σε περικυκλώνει από παντού η μοναξιά. Προς τα πού πρέπει να πάω; Τι να κάνω; Τι να γράψω; Μπορώ να γράφω και να γλιτώνω, αλλά θέλω και να χάσω τον χρόνο, αν συμφωνήσουμε μαζί μια οργανωμένη απόδραση.
ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ σε μια στιγμή (πρόσφατης) απότομης ενηλικίωσης. Ό,τι ήξερα από πριν γεννηθώ, το ξανατσεκάρω με σύνεση και λέω είναι αυτό. Και μόνο αυτό. Τα πάντα πρέπει να έχουν αποδέκτη. Το άτρωτο σώμα που ετοιμάζεσαι να υιοθετήσεις για όλες τις εποχές του χρόνου, οι μουσικές και τα βιβλία, το γιουβέτσι μανιταριών που θες να του σερβίρεις σε πήλινο σκεύος. Όλα.
ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΨΑΧΝΟΥΜΕ. Τη συγκεκριμένη αποδοχή από αυτόν που δεν θέλει και πολλά πολλά για να μας εξισώσει με το τέλειο.
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ. Με μια βαλίτσα στο χέρι. Χωρίς να ξέρω για πού.
εμφάνιση σχολίων