0
1
σχόλια
1278
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

Μια εβδομάδα που δεν τα κατάφερε να γίνει Μεγάλη. -Από τον Τέλλο Φίλη

DOCTV.GR
26 Απριλίου 2021
Κυριακή των Βαΐων της αποκαθήλωσης
Με προσοχή την πινακίδα,
και περίσκεψη
όταν τα ονόματα αλλάζουν,
η μνήμη αγρυπνεί
γι' αυτό με προσοχή
ξέρεις πόσα ονόματα και πινακίδες
έχουν αλλάξει σε τούτη τη πατρίδα;

Με προσοχή εργοδηγέ και τρυφερότητα επίσης
κάποιοι δεν σκέφτηκαν
τι πατρίδα μας απομένει δίχως μνήμη
σκέψου το έστω εσύ
τώρα την ύστατη στιγμή
γι' αυτό με προσοχή
και με περίσκεψη
εμείς απλά κρατήσαμε τη φράση
«πάμε παρακάτω»
ξέροντας καλά από πείρα
κι από τη Φυσική
πως καμιά «ανάπτυξη» δεν πάει... «παρακάτω»

Το παραπάνω είναι το ζητούμενο
στις κοινωνίες των ανθρώπων
το παραπάνω
γι' αυτό με προσοχή την πινακίδα
μ' ακούς εκεί ψηλά;
ή φυσάει δυνατά κι η φωνή μου χάνεται
απ' το ανοιξιάτικο αεράκι της Αγίας Παρασκευής;


Μεγάλη Δευτέρα στο τριεθνές
Κοντά στ’ αληθινά ποτάμια
εδώ στις αρχαίες πηγές των λιμνών
κάτω από τη δροσερή σκιά μιας ελιάς
βλέποντας τα κωνοφόρα πεύκα
λίγο πιο κοντά στον ουρανό
εδώ στη φύση της Βαλκανικής
καταλαβαίνεις το μέτρο του αληθινού
απ’ τα φαραωνικά μεγέθη του κατασκευασμένου

Κι οι λέξεις του Ρήγα
σαν πουλιά ξανάρχονται στα σύρματα
συνωστίζονται βουβές, σαν έτοιμες
το παρασύνθημα ν΄ ακούσουν
μια ανεπαίσθητη διάθεση ενωτική
να νιώσουν, για να ξεχυθούν
μάτια και μέλη και ψυχές του βάσανου
να δέσουν σε μια τροχιά του μέλλοντος
τώρα που δίχως παρελθόν
οδεύουμε στις αγορές του κόσμου
μήτε τη γλώσσα ξέροντας, ουδέ και τους κανόνες
σα μια γωνιά που στήθηκε
μόνο για να κρατάει τους μετανάστες
μακριά, τίποτε μη ταράζει
από τις αποικίες, τους άρχοντες στο κέντρο
καθώς στη βαρβαρότητα τους
ευδοκιμούν γενόσημες ιδεολογίες πια
προσομοίωση μιας επικράτειας
που κάποτε, μόνο με ιδέες έτρεφε
το σύμπαν και τώρα συντηρείται
με ξεροκόμματα, που της πετούν
οι επιτήδειοι απ’ τις οθόνες επικοινωνίας.

Εδώ στη φύση της Βαλκανικής
κάτι ξανά φυτρώνει
είναι το χώμα καρπερό κι οι άνθρωποι θυμωμένοι
αρκεί ν' ακούς της γης τον γενετήσιο χτύπο.
Τικ τακ , ακούς τον τοκετό
που κάποιοι θα ονομάσουνε σεισμό
κι άλλοι αναγέννηση
τίποτε δεν φύτρωσε δίχως λιγάκι αίμα
αιώνες τώρα
τίποτε ανθρώπινο δίχως λιγάκι αίμα
τικ, τακ, τικ, τακ…


Μεγάλη Τρίτη με αιμάτινο φεγγάρι
Μόλις νυχτώσει, οι πρώτες σταγόνες αίματος
θα σχηματίσουν ένα αιμάτινο ουράνιο τόξο
γύρω από το φεγγάρι
προετοιμασία θανάτου είναι
η συνεχής υπενθύμιση ζωής
γι’ αυτό είναι αυτονόητη η αέναη προετοιμασία
όχι από φόβο μα από περίσκεψη
τα άνθη που μυρίζουν
η γη που χτυπάει
κι ο ματωμένος ουρανός
για άλλους θα είναι εφιάλτης
μα για τους γνώστες ευλογημένη σύμπραξη
των στοιχείων της φύσης
που παραμελήσαμε
και τώρα αντί ν’ αφουγκραστούμε
φοβόμαστε
πίσω από τα μανουάλια
και κάτω απ' τις παλιές εικόνες
που δακρύζουν αίμα
είναι αργά για θαύματα
το θαύμα ήμασταν εμείς
κάτω από το ματωμένο φεγγάρι
καταντήσαμε βαμπίρ μιας έννοιας
που αρνούμαστε να ψάξουμε στα λεξικά

Ό,τι θυμάται και συμφέρει στον καθένα
λίγο πιο καταστροφικοί
λίγο λιγότερο ερωτικοί
σαν άχρηστες τύψεις
μετά την χαριστική βολή
όταν ο κρόταφος με αίμα θα γεμίσει
κι ο δολοφόνος φύγει με το υπηρεσιακό του τζιπ
για να μαζέψει
βιολέτες του επιταφίου
τότε που άλλοι θα ονομάζουνε Τρίτη
κι άλλοι «αργά».


Μεγάλη Τετάρτη των απροετοίμαστων
Εκπαιδευμένοι στους λυγμούς
ξεχάσαμε τα αληθινά μας δάκρυα
στα δισκοπότηρα των ονομάτων
η Αντιγόνη έγινε Ιησούς
και τώρα ένας ανώνυμος: «ξένος»
Εμείς απομακρυνόμαστε
από τις ιστορίες που μπορούμε
δενόμαστε από τις χειρολαβές
των ιστοριών που ξέρουμε
πατάμε το κουμπί στη στάση της σιωπής
εκεί που το παιχνίδι των λυγμών αναμεταδίδεται

Ξεχνάμε, θέλοντας να επιβιώσουμε
ότι το κρυφό μας δάκρυ είναι πολυτιμότερο
απ' τα δημόσια παράθυρα του θρήνου
Αρνιόμαστε τους μέσα μας θαλάμους
άδειους συναισθημάτων
να επισκεφτούμε γονυπετείς
Προτιμάμε να κλαίμε σε κοινή θέα κενού
εισπράττοντας το πρόσκαιρο μερτικό
του εύκολου οίκτου των ομοίων

Σαν πρόβατα επί σφαγήν
επί του μυστικού μας Δείπνου επελαύνοντας
με δόξα και τιμή
πιο άτιμοι κι υποκριτές από ποτέ
αφήνοντας στις αμνησίες να διαχειριστούν
τα ξένα ονόματα
τις συμφορές που έρχονται
νομίζοντας με ένα τερτίπι δημοσίως
πως ξεφύγαμε

Την τρομερή ρομφαία δεν διακρίνουμε
τυφλοί στον επιούσιο θρήνο
των εγώ μας
καθώς νυχτώνει
απροετοίμαστοι ανόητοι εμείς
μπροστά στην Ιστορία.


Μεγάλη Πέμπτη των απευθείας ημιθανών
Στην εποχή των χωριστών Μυστικών Δείπνων
οι Ιούδες προσφέρονται σε τιμές ευκαιρίας
με το σχοινί και τη συκιά συσκευασμένοι
σε πράξεις νομοθετικού περιεχομένου
κατεπείγουσες
Δεν υπάρχουν πλέον ούτε αναφορές
ούτε ταμπέλες δημοσίου σήματος
όλα εξαφανιστήκαν
για τριάντα αργύρια απληστίας
ό,τι μαθαίνουμε είναι τα νέα που φέρνουν τα πουλιά

Έξω φεγγάρια εναλλάσσονται στο δάσος των ελαιών
διαλέγουν το σωστό ζώδιο για να ταιριάξει η συναστρία
όλη η πλαγιά ως κάτω στο ποτάμι σε αναμονή
μέσα ό,τι προλάβει ο καθένας πρώτος να δηλώσει
εποχή του χωρίζεσθαι
εποχή του διαίρει και καταψήφισε
άχρηστοι κι οι Πιλάτοι
η δουλειά έχει δρομολογηθεί
απ’ τους μεσαζόντες, ήταν γενναία η προμήθεια.

Καθημερινά πλέον στήνονται οι σταυροί
τόσοι πολλοί γινήκαν πια
που κανείς δεν εντυπωσιάζεται
κανένας δεν πιστεύει
μόνο αναμονή ενός θαύματος
που έχει κατατεθεί στα πρακτικά ως απειλή
δυο μέρες το ψέμα
τρεις μήνες το θαύμα
τέσσερα χρόνια ο επιθανάτιος ρόγχος
μη κι αναστηθεί κανείς νωρίτερα
μη και χαθεί το αποκλειστικό
σε ζωντανή σύνδεση

Ο μόνος που απέμεινε αρχηγός
είναι ένα ιπτάμενο φως
κάτι σαν άσπρος σίφουνας αμαρτιών
με διπλάσιο αμονιαζολ
ανάμεσα σε μπλε και πρασίνους κόκκους υποκρισίας
να δίνει ζωντάνια στους ημιθανείς
κι απελπισία στους υπόλοιπους.


Μεγάλη Παρασκευή της λάθος ματιάς
Δεν είναι από κει που κοιτάς ο Εσταυρωμένος
γωνιά Τοσίτσα με Πατησίων είναι,
στα σύνορα του Έβρου σταυρώνεται τις νύχτες
στης Κακαβιάς τα χιόνια ποτίζεται όξος μουλωχτά
στο Φαρμακονήσι εξαφανίζεται

Στον Άγιο Παντελεήμονα κουβαλά
τον σταυρό του μαρτυρίου
στον Δενδροπόταμο ξεψυχά
στο πάρκο της ΧΑΝΘ με τη σύριγγα στο χέρι ψιθυρίζει
«λαμά λαμά σαβαχθανί»
έξω από τα supermarket και στις λαϊκές αγορές
φορά ακάνθινο στεφάνι
βλέπεις το αίμα στο μέτωπο η όχι ακόμη;

Δεν είναι εκεί στις λαμπάδες,
στα προαύλια ναών ο επιτάφιος απόψε
είναι κάτω από το σπίτι σου ο κοιμισμένος άστεγος
δεν του αρκεί να τον προσπεράσεις με το κερί στο χέρι
ούτε κάποια νηστεία σου, θα τον σώσει

Οι ολονύκτιες ψαλμωδίες σου
δεν θα βρουν δουλειά στον άνεργο
μήτε οι ευχές με λαγουδάκια στο διαδίκτυο
θα αναπληρώσουν τα άδεια μάτια των μεταναστών
θύματα του συμμαθητή δουλεμπόρου
που χαιρετάς στα προεκλογικά σαλόνια
με κατάνυξη

Δεν είναι από κει που κοιτάς ο Άγιος
που θα σε σώσει με το θάνατό του
κοίτα προσεκτικότερα,
σταμάτα να φοβάσαι και κοίτα
ίσως να μη σωθείς βεβαίως
αλλά τουλάχιστον θα έχεις νιώσει
το πρώτο βήμα τι σημαίνει
κι αν μια Ανάσταση έχει λόγο ύπαρξης
ή μοναχά σαν αργία των δημόσιων υπηρεσιών
για μια πενταήμερη εκδρομή στην εξοχή μετριέται.


Μεγάλο Σάββατο η Ανάσταση δε θα ’ρθει
Μη περιμένεις η Ανάσταση να γίνει νόμος του κράτους
για να πιστέψει ανίκανος να φανταστείς
αυτό που επιθυμείς
μη περιμένεις να συμβεί μεσάνυχτα
το σήμα να δοθεί από τον επιτήδειο
όλα με τάξη και προσευχή να ανακοινωθούν
σε απολυτίκια με λαμπάδες
και πυροτεχνήματα εισαγωγής χαμηλού ρίσκου

Όπως Την ώρα του σπασμού
κανένας δεν μπορεί
εντολές και κατευθύνσεις
να σου δώσει
-είναι στη φύση σου ο οργασμός
κι εσύ απλά τον ζεις-
έτσι θα γίνει.

Από τα βάθη του μυαλού πάντα θα ξεκινά
κι από της γης το χώμα θα αρχίζει
Δεν θα συμβεί γιατί παράγραφοι το ορίζουν
ούτε γιατί νόμιμα και ηθικά
αντιμετωπίζεται από τις αγορές

Η Ανάσταση χρειάζεται ο πόθος
να επικαλύπτει τις συνθήκες επιβίωσης
Γι’ αυτό δεν είναι νόμος αλλά… θαύμα
[τους συμβολισμούς τους πρόσθεσαν αργότερα
όταν ημιθανείς υπήκοοι αβούλως επορεύοντο
στο τέλος του Μεσαίωνα]

Για να συμβεί Ανάσταση οφείλεις να αφεθείς
στη φύση σου που σπαρταράει γι’ ανατροπή και κάβλα
ν’ αρχίσεις από μέσα σου αργά
να αρχίσεις να περιφρονείς όποια παλιά αξιώματα
και δόγματα και τους παλιούς θεούς
τις ιδεολογίες και τους μαρασμούς που φέρνουν
ως βάκχος το νέο κι άγνωστο ν’ ακολουθήσεις
θανάτω θάνατον να τον πατήσεις
ασώματες κεφαλές δελτίων να κόψεις
και γλώσσες διχασμού να καταπιείς

Μια πυρκαγιά να βάλεις
χιλιάδες καιόμενοι πολίτες βάτοι
κι όχι στατιστικοί αριθμοί
να πυρπολούνται αυτόνομοι
και αίματα, αίματα κατακόκκινα να ρέουν
αλλιώς Ανάσταση δεν θα γενεί
μια προσομοίωση της μόνο
σε επίπεδο αρχικό
[παιχνίδι με κανόνες που έχουν καταπατηθεί
και μόνο από σένα να ζητούν
να τους τηρείς με υποταγή]
η Ανάσταση δεν θα έρθει τα μεσάνυχτα
ούτε καθορισμένη μέρα κι ώρα

Θα πέσει σαν πέλεκυς
μόνο όταν εσύ τ’ αποφασίσεις
πως ηρθε η ώρα σκληρά να πολεμήσεις
να γίνει το σπέρμα σου, καρπός
μη περιμένεις λοιπόν να σου συμβεί
ζώντας σε αναμονή αλλά δρώντας
τη φύση σου ακολουθώντας
τους νόμους τους αρχέτυπους του σύμπαντος
ακούγοντας, το ανοιξιάτικο χώμα,
καθώς το νέο αφήνεται ν’ ανθίζει
το μπουμπούκι να γίνεται ανθός που μοσχοβολά
και ο ιδρώτας μύρο
που θα πνίξει τη δυσωδία
όλης ετούτης της θεσμικής κατασκευής.
Κι αυτό θα είναι μόνο η αρχή…


Κυριακή του Πάσχα στο πέρασμα
Μαθαίνω πως άρχισαν οι ετοιμασίες
για την γιορτή
καπνοί από σφαγμένα αρνιά
και ήχοι από γκάιντες
φτάνουν ως εδώ
για μένα είναι μια αργία από τη ζωή
δεν ξέρω τι μπορεί τόσο περίτεχνα
να θέλω να γιορτάσω με ένα σταμάτημα
ενώ στη μέση του περάσματος βρίσκομαι αδρανής
σιωπηλά αποδέχομαι
από άγνοια κινδύνου
τις συνέπειες της αργίας
βάζοντας πλάτη σε κάθε πειρασμό
στους κραδασμούς κεφιού
απαντώ με ότι μου έμαθε ο γέροντας:

Στις αργίες να μετρώ τους βολεμένους
ν’ ανάβω πάντα ένα φτηνό κερί για τους μοναχικούς
κι όταν το μάθω πως γίνεται σωστά
να σταυροκοπιέμαι
σε αμήχανες εικόνες που δακρύζουν
ως τότε απ’ τις γιορτές θ’ απέχω
ανάξιος να συναναστραφώ χαρές
ανίκανος να μοιραστώ ατμόσφαιρες
πιστός στον συντελεστή τοις εκατό που ανήκω
θα εξακολουθώ να προσδοκώ
ανάσταση όλων των νεκρών λέξεων
που χάθηκαν σε σημειωματάρια ονειροπόλων νεαρών
ώσπου σε μια αργία κι εγώ θα χαθώ στη θάλασσα
ανύπαρκτος όπως ακριβώς υπήρξα
στο πέρασμα αδρανής και μόνος.


Διαβάστε επίσης: Ο Ποίας θα βάλει τη φωτιά
εμφάνιση σχολίων