Θυμάμαι τόπους, μελωδίες, πρόσωπα και συναισθήματα· άλλοτε μεμονωμένα, άλλοτε στο κράμα που γεννούν οι συνειρμοί, το οποίο και εξασφαλίζει την ιδιότητα του ανεπανάληπτου στις στιγμές μας. Θυμάμαι.
Κι εύχομαι, άλλοτε από μέσα μου κι άλλοτε δυνατά. Στον Νέο Χρόνο -προσωποποιημένο και γραφικό, όπως τον φανταζόμασταν παιδιά-, στο φλουρί, στα πεφταστέρια, στον εαυτό μου. Εύχομαι. Τα «του χρόνου»/«αύριο»/«κάποτε»/«μια μέρα» να γίνουν σήμερα. Χωρίς εισαγωγικά. Σήμερα -όσα χωρούν στη μέρα. Όσα αξίζουν, να τεθούν ως προτεραιότητες.
Σήμερα. Όπως στο τραγούδι που κουβαλάω μαζί μου απ' την προπέρσινη Πρωτοχρονιά. Εκείνο το τραγούδι που μεταφράζω πια απέξω και που αγάπησα πιο πολύ κι από άλλα, που η γλώσσα τους ανήκε στη γνώση μου: «Fem-ho […] que demà sera impossible, que demà ja serà tard»
«Σήμερα […] Γιατί αύριο θα είναι αδύνατο. Γιατί αύριο θα είναι ήδη αργά».
Καλή Χρονιά.
εμφάνιση σχολίων