iDOCERS | Αλήθεια, συνέβη

Στάσου λίγο. Σταμάτα και το χρόνο μαζί. Τελειώνει η αναπνοή μου και κοιτάζω τα άστρα που έχουν κατέβει στο ταβάνι και μου μιλάνε. Οι παλιές πληγές και τα παλιά τραγούδια λάμπουνε, ενώ εγώ ασφυκτιώ και μπαίνω μέσα σε μια δίνη με απίστευτη ταχύτητα, όλα γυρνάνε, μπερδεύονται, πολλαπλασιάζονται, αλλάζουν χρώμα. Ζωντάνεψε το παζλ με το καράβι που έχω φτιάξει και οι ναύτες του μου πετάνε νερά και με βρίζουνε και στο δωμάτιό μου έχει τρικυμία.

Παράλληλα ακούγεται ένα βουητό που αρχίζει να δυναμώνει και βρίσκομαι στα όρια για να κουφαθώ. Είναι τα βιβλία μου, απέκτησαν φωνή και άρχισαν να διαβάζουν φωναχτά το περιεχόμενό τους. Και ξανά από την αρχή. Η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει και κλείνει από μόνη της με δύναμη. Το φως της λάμπας χαμήλωσε σχεδόν όλη την έντασή του και ίσα που φωτίζει. Το παράθυρό μου ανοιχτό, βλέπω τύψεις να με κοιτάνε.

Σκιές. Τις ακούω που ψιθυρίζουν. Μα εγώ φωνάζω: Πώς να πω τον έρωτα; Πώς να πω κι εσένα; Τι είναι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου; Θα πιάσω το αύριο, το όχι, το ποτέ και τους υπόλοιπους φίλους και συγγενείς τους και θα τους στραγγαλίσω τόσο δυνατά, που οι κραυγές τους θα κάνουν το άπειρο σύμπαν να μεγαλώσει κι άλλο.

Τώρα είμαι ξαπλωμένος και η βιβλιοθήκη έρχεται καταπάνω μου να με πλακώσει. Τα βιβλία πέφτουν όλα πάνω μου και με πλακώνουν. Με  τα χέρια μου καλύπτω το κεφάλι μου, στριμωγμένος στη γωνία. Το δωμάτιο όλο και μικραίνει κι εγώ μεγαλώνω και φωνάζω συνεχώς: Πώς να πω τον έρωτα; Πώς να πω κι εσένα;

Μαζεύω το κορμί μου, το κουλουριάζω. Με την πλάτη μου γκρεμίζω την οροφή, και τα κεραμίδια έγιναν σκλήθρες στο σώμα μου. Έγινα γίγαντας. Μπορώ και σε βλέπω εκεί που είσαι. Έρωτα, σου φωνάζω. Ξαφνικά νιώθω ένα βάρος στο στήθος μου σαν να με πατάνε ελέφαντες. Σαν έκρηξη. Νομίζω ότι παθαίνω ανακοπή, αλλά όχι. Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει.
 

εμφάνιση σχολίων