iDOCERS | Εδώ είμαστε

Απ’ όπου και να το πιάσεις χάνεσαι, είναι η τακτική προσέγγισης του λαβύρινθου με δεμένα μάτια. Πλέον οι αισθήσεις δε λειτουργούν. Ελληνική κοινωνία ώρα μηδέν. Το ένστικτο της επιβίωσης στα ύψη. Παντού μυρίζει αίμα, φόβος και χημικά. Η διχόνοια πάντα ήταν το μεγαλύτερο σαράκι αυτού του τόπου και ταυτόχρονα ο πιο επιτυχημένος εθνικός μας θεσμός μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες.

Και τώρα τι; Με το μυαλό κουκούτσι τοποθετήσαμε μέσω δημοκρατικών διαδικασιών στη βουλή τη Χρυσή Αυγή, με το σκεπτικό ότι αφού δε μπορούμε εμείς να δείρουμε, θα τους δείρουν αυτοί. Είναι ιστορικά γνωστό ότι σε περιόδους κρίσης ευνοούνται τα άκρα. Όταν έχεις ένα κράτος που πρακτικά ευνοεί μόνο τον πλουτισμό των εταίρων του, τι προσδοκίες μπορείς να έχεις; Πελατειακό καθεστώς και τα μυαλά στα κάγκελα ή φοροδιαφυγή για την επιβίωση. Ο γνωστός του γνωστού και οι κουμπάροι, που μέχρι σήμερα συνεχίζουν ακάθεκτοι στην πλάτη όλων μας την κατηφόρα προς την εξαθλίωση. Αλλά μάλλον οι αυτοκτονίες και η ανεργία είναι ποσοστά αμετάβλητα, που δε μπορούν να γίνουν ούτε CDS ούτε τραπεζικά προϊόντα για να έχουν αξία λόγου.

Τα ανοιχτά μέτωπα είναι περισσότερα από κάθε άλλη φορά. Δεν ξέρεις τι να αντιμετωπίσεις, με ποιον τρόπο; Τα χρέη, την προπαγάνδα των MME, το μετανάστη, το χρυσαυγίτη, το ίδιο σου το παιδί; Είναι καιρός για ανασύνταξη. Η φούσκα που ολοταχώς μεγάλωνε 30 χρόνια, ήρθε στο σημείο μηδέν και έσκασε… καιρό τώρα. Τι ζητάμε επιτέλους; Αλλαγή μέσα σε ένα μήνα; Είμαστε γελασμένοι οικτρά. Αν μας έχει μείνει δράμι αξιοπρέπειας και οράματος, μόνο τότε μπορεί να υπάρξει ελπίδα αλλαγής. Βεβαίως όχι για εμάς, αλλά για τους επόμενους…

Μετά από τις συγκλονιστικότερες και μαζικότερες κινητοποιήσεις των τελευταίων 30 χρόνων, κανένα αποτέλεσμα δεν ήρθε. Γιατί μεν ήταν η μαζικότερη, αλλά και η πιο πολυσχιδής μάζωξη. Πρώτα με τις παρελάσεις του οργανωμένου ΠΑΜΕ, η ΓΕΣΕΕ, μετά οι δημόσιοι υπάλληλοι, μετά οι ιδιωτικοί και τέλος οι ανένταχτοι, προσφάτως αφυπνισμένοι, με το ιδιώνυμο «αγανακτισμένοι». Δε μάθαμε τίποτα ούτε από την Αργεντινή ούτε από την Αραβική Άνοιξη ούτε από την Ιρλανδία. Πάρα μονάχα μια προσβολή κατάφερε να μας μονιάσει με το πρόσχημα…. Ησυχία, να μην ξυπνήσουμε τους έλληνες.

Και κάπου εκεί στο βάθος κάτι ραγίζει, κάτι αναγεννιέται και ο τρόμος ξεκινά. Αναφέρομαι με δυσκολία στο περιβόητο αυγό του φιδιού ή στο επιπλέον καρκίνωμα των ημερών μας. Είναι ο τραμπούκος με ελλιπή μόρφωση και στρατιωτικά ιδεώδη, που κατάφερε να κάνει αυτά που δεν έκανε κανένας πολιτικός. Ενώ όλοι βάλτωναν σε συναντήσεις διαβούλευσης για την αντιμετώπιση των γκέτο και των λαθρομεταναστών, κάποιοι μοίραζαν καυτό σίδερο και σφαλιάρες. Κάποιοι έγιναν οι πρεσβευτές της ελληνικής ή άρειας κοινωνικής συνοχής.

Η αλληλεγγύη έχει χρώμα γαλανόλευκο, από τα συσσίτια στην πλατεία Συντάγματος έως τις «υπηρεσίες προστασίας» σε ανήμπορους παππούδες. Οι τοποθετήσεις τους, προκειμένου να αποπροσανατολίσουν τις διαδικασίες σχετικά με τα εντάλματα περί άρσης της βουλευτικής ασυλίας, τους οδηγεί σε πετυχημένη αντιπολιτευτική συμπεριφορά. Βουλώνουν τις τρύπες του συστήματος με αξιώσεις, τασσόμενοι κατά του ταξικού συμφέροντος. Μαζί με τα χαστούκια στη Λιάνα, χαρίζουν τρόμο στους βουλευτές και φροντίδα στους ψηφοφόρους, καθώς διαθέτουν τα κομματικά κονδύλια τους στους έλληνες με τη μορφή συσσιτίων και άλλες μορφές φασιστικής μεν, αλληλεγγύης δε.

Δυστυχώς ο μονόφθαλμος πλέον είναι έτοιμος να βασιλέψει με αξιώσεις στους τυφλούς. Κανείς δεν κάνει τίποτα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. 5 χρόνια τώρα προς ανύψωση του ηθικού γράφουμε στα statuses μας βαρύγδουπες δηλώσεις και μαζεύουμε likes, το στομάχι να γουργουρίζει απ’ την πείνα ή απ’ την ψυχολογική καταρράκωση. Όσο για την ελευθερία του λόγου, ευτυχώς που υπάρχουν οι Βαξεβάνηδες και ανώνυμοι θαρραλέοι.

Vallitis

εμφάνιση σχολίων