Σε μια εποχή όπου η ανθρώπινη παρέμβαση στις παραλίες συχνά παραβλέπει τη φέρουσα ικανότητα του φυσικού περιβάλλοντος, η φύτευση αρμυρικιών (Tamarix) ως φυσική εναλλακτική σκίασης αναδεικνύεται σε πράξη οικολογικής και αισθητικής αξίας.
Στην Ελλάδα –όπου το αρμυρίκι υπήρξε παραδοσιακά οργανικό στοιχείο του παραλιακού τοπίου– η πρακτική αυτή έχει σε μεγάλο βαθμό εγκαταλειφθεί. Παλαιότερα, οι Έλληνες φυτεύαν αρμυρίκια για να προστατευτούν από τον ήλιο, δημιουργώντας φυσική σκιά και ταυτόχρονα σταθεροποιώντας τις αμμώδεις ακτές.
Είδη όπως αυτό, που ευδοκιμούν σε υφάλμυρα και αλατούχα εδάφη, είναι ιδανικά για τις ιδιαίτερες συνθήκες των παραλιών της Μεσογείου. Με βαθύ ριζικό σύστημα, υψηλή αντοχή στην ξηρασία και στους θαλασσινούς ανέμους, το αρμυρίκι λειτουργεί και ως φυσικός ανεμοφράκτης, συμβάλλοντας στην προστασία της παραλίας από τη διάβρωση.
Η αναβίωση της φύτευσης αρμυρικιών –με σχέδιο και επιστημονική επίβλεψη– μπορεί να αποκαταστήσει τη σχέση φύσης και αναψυχής στις παραλίες. Το φυσικό σκιερό μέτωπο από αρμυρίκια δεν είναι μόνο λειτουργικό· είναι και βαθιά ανθρώπινο. Η επιστροφή στη φυσική σκιά δεν είναι απλώς οικολογική επιλογή, αλλά και πολιτισμική αποκατάσταση. Στη φωτογραφία το Κασίδι στους Φούρνους με τα αλμυρίκια του (Wikimedia, Plakle)
Διαβάστε επίσης:
Τα ανυπότακτα κρινάκια του Αιγαίου
Σώστε τους Κέδρους
Ακολουθήστε μας στο Instagram και στο Facebook για να βλέπετε τα άρθρα που σας ενδιαφέρουν