Μαλβίνα, μια επίμονη Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ερώτηση

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Η μάνα μου αν ζούσε σήμερα θα ήταν 69 ετών. Μισούσε τις βιογραφίες, την κριτική και την πεζότητα. Κάθε φορά που της έκαναν μια ερώτηση για τον εαυτό της, απαντούσε κάτι διαφορετικό– συνήθως έριχνε μια βόμβα που αποπροσανατόλιζε τη συζήτηση ή επινοούσε μια ιστορία επί τόπου. Συνεπαγωγικά, δεν έχω κανένα, μα κανένα απολύτως λόγο να μιλάω αντί για εκείνη, γι΄αυτό σπάνια δίνω συνεντεύξεις κι αυτό για το δικό της έργο.

Με ρώτησε πρόσφατα ο Άρης Δημοκίδης «ποιες ήταν οι ερωτήσεις που έκανε στις ιδιοφυείς συνεντεύξεις της» –ωραία η ιδέα και το podcast το ίδιο– δεν απάντησα, όπως συνηθίζω (για μένα το θέμα στις συνεντεύξεις είναι πως θα κάνεις τον άλλον να νιώσει –αντίδραση, απενοχοποίηση, έρωτα, εξομολόγηση, ενοχή- και αυτό δεν γίνεται όσες ερωτήσεις κι αν σου γράψουν ή επινοήσεις. Οι συνεντεύξεις είναι πρωτίστως «χημικές», όπως οι ανθρώπινες σχέσεις, πάμε τώρα στο θέμα μας. Το δώρο που μου έκανε ο Άρης είναι ότι μου θύμισε τη μόνη ερώτηση που μου έκανε συχνά η Μ. Εκείνη η ερώτηση όταν ξαπλώναμε τα βράδια στα χαλιά σαν τις γάτες.

«Εσύ τι λες γι αυτό; Το ΕΝΣΤΙΚΤΟ σου θέλω να μου πεις, τι σου λέει;» Ήταν η βασανιστική, εξωφρενικά παράλογη ερώτηση που ακολουθούσε νομοτελειακά έπειτα από πολύωρη εξαντλητική συζήτηση, με κατηγορηματικά επιχειρήματα από μέρους μου και «όχι» σε οτιδήποτε μπορούσε να την κάνει να πιστέψει πως κάτι μαγικό θα συμβεί τελικά –η πεζή μου αλήθεια απέναντι στις επιθυμίες ενός κοριτσιού που μπορεί να αναλύσει και να συνθέσει τον κόσμο με μια τετράγωνη φιλοσοφική ρίζα αλλά διαθέτει ταλιμπανέζικη πίστη στο θαύμα.

Κι η Μαλβινέζικη επιθυμία δεν ήταν ψίθυρος: αναστάτωνε το σύμπαν, ήταν ήλιος, κέντρο εκρήξεων και καταστροφής του κόσμου. Έτσι, μερικές φορές της έκανα το χατίρι, δεν υπήρχε κανένα λόγος να τη σέρνω κόντρα σε άγρια κύματα, να της προσφέρω λογική σε πακέτο δυστυχίας. «Το ένστικτο μου είναι ότι στο τέλος όλα θα πάνε καλά κι εσύ θα είσαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ». Τότε γελούσε κι έδειχνε λίγο τα μπροστινά δοντάκια, έκλεινε τα μάτια και κοιμόταν, σίγουρη ότι θα της γίνουν οι χάρες που θα ονειρευτεί το βράδυ. Μέχρι το πρωί, που ξανάρχιζε πάλι από την αρχή.

Θα ήθελα να της είχα δώσει τις απαντήσεις που επιθυμούσε πιο πολλές φορές. Μικρό κορίτσι, 69 και σήμερα, αν ήσουν εδώ θα σου έδινα αυτό που θέλεις κι όχι αυτό που νομίζω πως χρειάζεσαι. Και ίσως θα με βοηθούσες να κάνω το ίδιο και για μένα.

εμφάνιση σχολίων