Η Μία όσο ζει μαθαίνει
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
31 Μαΐου 2011
ΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΝΑ ΚΡΥΦΟΚΟΙΤΑΖΩ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ, όταν τυχαίνει να μπορώ να το κάνω. Συνήθως στα νησιά το καλοκαίρι. Ο λόγος είναι προφανής: μόνο εκεί -και στην επαρχία- είναι ακόμη χαμηλά και χωρίς ορόφους πάνω τους, μόνο εκεί το μάτι φθάνει στο ύψος ενός παράθυρου. Μόνο εκεί περπατάς χαλαρά και χαζεύεις. Ειδικά στη Σύρο, με τα υπέροχα νεοκλασικά της πόλης, η περιέργειά μου -και η αδιακρισία μου- φθάνει στο ζενίθ. Μπορώ να κάνω δυο ώρες για μια απόσταση 100 μέτρων για να παρατηρήσω τον πολυέλαιο, το χρώμα των τοίχων, τα έπιπλα, τα έργα ζωγραφικής στους τοίχους.
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΑΨΥΧΑ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Τους χαζεύω και αυτούς. Και τον χειμώνα, δεν κακοπερνάω. Μπροστά και πίσω από την πολυκατοικία μας υπάρχει πάρα πολύ μεγάλος χώρος, που για καλή μας τύχη, δεν έχει χτιστεί, και έτσι βλέπεις άνετα και πεντακάθαρα το εσωτερικό των κατοικιών -σε μια απόσταση μεν αλλά παντού γύρω- έχει πολλές. Οπότε, όταν είμαι στην κουζίνα ή το υπνοδωμάτιο βλέπω τα πιτσιρίκια απέναντι που τρέχουν στη μεγάλη βεράντα και κάνουν σαν τρελά, τον καημένο έφηβο που δε σηκώνει κεφάλι από το διάβασμα, τα κορίτσια, ωραίο παρεάκι, που πίνουν καφέ συχνά-πυκνά και γελάνε εκκωφαντικά, έναν σκυλάκο που κλείνει μονίμως έξω στο μπαλκονάκι ένας μαλάκας που ούτε και εκείνος ξέρει γιατί πήρε ζωντανό, μια φιλιππινέζα που φροντίζει με μεγάλο μεράκι τις γλάστρες και ζευγάρια. Πολλά ζευγάρια.
ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ. ΤΡΩΝΕ. ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ. Άλλοτε ο ένας διαβάζει, ο άλλος βλέπει τηλεόραση ή είναι στο κομπιούτερ. Πίνουν ένα ποτό.
ΚΑΙ ΕΡΩΤΟΤΡΟΠΟΥΝ. Και εκεί είναι που θέλω να καταλήξω.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ΜΟΥ ΛΟΙΠΟΝ, είμαι σε επαφή με τρεις πολυκατοικίες, μεγάλες, πολύ μεγάλες. Στην αριστερή μένει μια κοπέλα που όλα αυτά τα χρόνια βογκάει τόσο δυνατά που δεν πρέπει να υπάρχει ένας άνθρωπος από τους τόσους πέριξ που να μην την έχει ακούσει. Με ρυθμό και χωρίς καμία αλλαγή, χωρίς μεταπτώσεις (συχνά αναρωτιέμαι: δεν έχει πικ αυτό το κορίτσι;). Έτσι, περνούν τα χρόνια και εκείνη μας θυμίζει ότι μπήκε το καλοκαιράκι. Χθες όμως, άκουσα μια άλλη στο μπροστινό μπαλκόνι. Και αυτό μου φάνηκε πιο σοκαριστικό, γιατί άλλο να σε ακούν μέχρι τον δρόμο, ακόμη και τα αυτοκίνητα που περνούν, άλλο τα δέντρα και ο κήπος του ακάλυπτου (ας ξεχάσουμε προς στιγμήν του ενοίκους). Και μετά σκεφτόμουν: τι είναι αυτό που μας ενοχλεί ακριβώς στο να ακούμε την ηδονή ή να την φανταζόμαστε;
ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΟ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ VOYEURISM*. Οι ηδονοβλεψίες θεωρούνται «άρρωστοι» για την κοινωνία, ή το λιγότερο, προβληματικοί. Πολλές ταινίες, ως επί το πλείστον γαλλικές (ξέρουν οι Γάλλοι να σου γαργαλάνε το μυαλό με τον μοναδικό και διαρκή αισθησιασμό τους) έχουν ασχοληθεί με το θέμα. Έτσι λοιπόν, όπως θα γυρίσουμε τα μάτια αν ένα ζευγάρι φιλιέται περιπαθώς στον δρόμο, έτσι θα κλείσουμε τα αυτιά μας από αμηχανία όταν θα ακούσουμε το ζευγάρι που απολαμβάνει το πάθος του.
ΤΟ ΣΕΞ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΜΗΧΑΝΙΑ. Το να σου αρέσει να βλέπεις ή να ακούς, επίσης. Παράξενο, αφού είναι κάτι που μας αφορά όλους. Μη μου άπτου γινόμαστε για αυτό που κάνουμε όλοι (οι τσόντες εξαιρούνται γιατί εμπίπτουν στην κατηγορία εμπορευματοποίησης του σεξ και δεν μας αφορούν στο συγκεκριμένο κομμάτι).
ΕΠΙΣΗΣ, ΕΧΕΙΣ ΣΚΕΦΤΕΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΕΣΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΟΥ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΣΕΞ; Εγώ τουλάχιστον, ΔΕΝ. Με τις κολλητές μου φίλες έχουμε πει για το σεξ τα ακατονόμαστα, έχουμε εκμυστηρευθεί η μία στην άλλη την αλήθεια μας και τις φαντασιώσεις μας, αλλά εγώ δεν τις φέρνω ποτέ στο νου μου να κάνουν όσα συζητάμε.
ΑΥΤΟΜΑΤΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΝΤΡΟΠΗΣ Η ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ; Αν με ρωτήσεις πώς αισθάνομαι όταν ακούω άλλους ή τους βλέπω να ερωτοτροπούν (εντάξει, είπαμε, όχι και live sex), μάλλον χαίρομαι για αυτούς. Άνετη όμως δεν είμαι, τουλάχιστον όχι τόσο άνετη όπως όταν «κλέβω» με τα μάτια μου στιγμές καθημερινότητας από τα σπίτια στο διάβα μου. Μάλλον γιατί πρόκειται για προσωπική υπόθεση και αυτή μαθαίνουμε -ευτυχώς- από μικροί να τη σεβόμαστε. Όταν ο άλλος όμως δεν θέλει να την κρατήσει προσωπική, τότε γιατί απομακρυνόμαστε;
ΜΜΜ… ΔΕΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ. Γιατί μάλλον η πλειονότητα δεν θα πετάξει μια εφημερίδα που θα δείχνει κάποιους διάσημους να κάνουν σεξ και μάλλον ευχαρίστως θα άκουγε στο youtube την Αντζελίνα να αναστενάζει. Η κλειδαρότρυπα πουλάει. Φθάνει να το κάνουν μακριά μας και να μην είναι γείτονες, φίλοι ή… γονείς.
*Υ.Γ. Κατά τη Wikipedia: Στην κλινική ψυχολογία, voyeurism είναι το σεξουαλικό ενδιαφέρον που επιδεικνύει κάποιος, κατασκοπεύοντας ή στην πράξη, πάνω σε ανθρώπους που εμπλέκονται σε στενές ερωτικές συμπεριφορές, όπως το γδύσιμο ή άλλες δραστηριότητες που θεωρούνται προσωπικής φύσης. Λαϊκά μιλώντας, ο όρος χρησιμοποιείται με πιο γενική έννοια και αναφέρεται σε κάποιος που έχει τη συνήθεια να παρατηρεί τους άλλους, χωρίς να έχουν γνώση, χωρίς απαραιτήτως να εμπλέκεται οτιδήποτε σεξουαλικής υφής.
Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.
εμφάνιση σχολίων