Η Φλούο αναρωτιέται αν θα σώσει τον κόσμο σήμερα
ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΑΤΖΗΜΑΓΙΟΓΛΟΥ
29 Μαΐου 2012
ΤΟ ΑΘΛΗΤΙΚΟ ΜΟΥ ΛΥΜΕΝΟ. Πατάω το κορδόνι μέχρι που μαυρίζει. Στο τέλος σκύβω ανόρεχτα και το δένω. Κάνω ένα λαγουδάκι και περνάω τη θηλιά στο λαιμό του. Όπως μου δείξανε μικρή.
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΗ ΦΩΝΗ. Βλέπω στόματα να κινούνται και πρόσωπα αδιάφορα. Τα πουλάκια κελαηδούν, ένα μικρό γατάκι κλαίει εδώ και μέρες. Δεν έχω εντοπίσει που είναι. Ακόμα κι αν ήξερα δε θα το έπαιρνα. Εγώ θα σώσω τον κόσμο;
ΟΡΓΗ ΔΕΝ ΕΧΩ. ΟΥΤΕ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ. Μόνο μια μόνιμη ανησυχία και μια κατάσταση ημιλιπόθυμη, ζαλιστική, ναρκωμένη. Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα. Δεν ασχολούμαι με τίποτα παρά μόνο με τα του οίκου μου, τα του μυαλού μου, τα του σώματος μου, τα του κύκλου μου. Ο μικρός, μικρός μικρόκοσμος μου…
ΑΚΟΥΩ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ. Και κουράστηκα. Η ψαλίδα ανοίγει διάπλατα. Από τις αφόρητες κοινοτοπίες μέχρι την απίστευτη ανεδαφικότητα. Τα ίδια και τα ίδια.
ΚΑΙ ΓΩ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ. Είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις πόσο φρικτά βαρετός, κυνικός και αδιάφορος μπορείς να γίνεις. Υποτίθεται από κάποια ηλικία και μετά τα απλά, βασικά, απτά και καθημερινά θέματα έχουν διευθετηθεί. Και έχεις την απατηλή πολυτέλεια στο χρόνο που σου αναλογεί να ασχοληθείς και λίγο με το μέσα σου, με τους δίπλα σου, με τους απέναντι. Κάπως να εξελιχθείς και να εξελίξεις. Να προχωρήσεις. Να συμπορευτείς. Να πεις κάτι έκανα και ‘γω βρε αδερφέ. Δεν είμαι το σκαθάρι που κουβαλάει για το υπόλοιπο της ζωής του ένα πτώμα τρεις φορές μεγαλύτερο από το βάρος του. Είμαι άλλο. Ανώτερο είδος. Μαλάκιο. Αμοιβάδα. Κωλάνθρωπος. Εεεε! Ε, τι;
ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΜΟΥ, ΦΙΛΕ. Δεν έχω καμία αντοχή, ανοχή και όρεξη να ακούσω, να σκεφτώ, να οραματιστώ, να δράσω. Με πονάει το δόντι μου. Ή το δοντάκι μου… και ασχολούμαι μονομανιακά με αυτό. Και σένα σε πονάει κάτι άλλο. Και πολλές φορές μας πονάει η ψυχή μας. Και δε μιλάμε. Μονάχα ακούμε τον άλλο. Γιατί ξέρουμε πως είναι. Φοράμε τα παπούτσια του με ευκολία πια ακόμα κι ας μας στενεύουν.
ΚΥΝΙΚΟΣ, ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ, ΒΑΡΕΤΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΕΜΕΝΟΣ ΔΕ ΓΙΝΕΣΑΙ, δε μπορούν να σε κάνουν, αν δεν επιθυμείς διακαώς να είσαι. Και ο μικρόκοσμος είναι η μεγάλη σπουδή για τη μεγάλη εικόνα. Βρήκα ένα χαρτονόμισμα κρυμμένο στις ντομάτες που μου έδωσε η μάνα μου. Και ένα πακέτο γεμιστά μπισκότα στην τσάντα μου για να τα βουτήξω στον πρωινό καφέ μου από σένα. Έδωσες το εισιτήριο σου σε κάποιον άλλο. Θα σε πάω σπίτι με το αυτοκίνητο για να μην περπατάς. Σου πήρα καπνό. Μαγείρεψες παραπάνω μερίδες. Όλα θα γίνουν, ο λόγος σου με ηρέμησε. Θα τα καταφέρουμε; Μου γνέφει καταφατικά και μου κλείνει το μάτι κι ας μην ξέρω ποιός είναι. Ανεπαίσθητα, σιωπηλά κι απαλά που δεν τα παίρνει κανείς μυρωδιά. Ούτε καν οι ίδιοι αλλά το καλό έχει εισβάλλει για τα καλά.
ΔΕ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΔΟΝΤΙ ΜΟΥ, ΦΙΛΕ. ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥ. Έδιωξα τη μύγα από το ανοιχτό τζάμι με την πετσέτα της κουζίνας. Το κορδόνι μου είναι κάτασπρο. Και τα αυτιά λαγουδάκια αλλάζουν την έκφραση του προσώπου μου. Μόνο το γατάκι δεν πήρα… Θα βρεθεί κάποιος πιο πολύ, πιο πάνω. Είμαι σίγουρη. Κωλάνθρωπος είπα. Συγνώμη. Καλάνθρωπος ήθελα να πω.
Φλουοξετίνη: Εκλεκτικός ανταγωνιστής της επαναπρόσληψης σεροτονίνης ή SSRI. Ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη θεραπεία της κατάθλιψης.
εμφάνιση σχολίων