Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Καλοκαίρι

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Μακριά στον ορίζοντα μουγκές αστραπές
σκιρτούν κατά διαστήματα
σαν πλοκάμια αράχνης, ξεριζωμένα
από το σώμα όπου είχαν φυτρώσει.
Λιοπύρι.

Η γη ολάκερη ένας κάμπος σπαρμένος σιτάρι,
ένα ζουζούνισμα από ακρίδες.
Στο ηλιόφωτο τα στάχυα με
τους σπόρους στον κόρφο τους
σαν μωρά που βυζαίνουν.

Κι ο χρόνος ράθυμα ν’ απλώνει τις στιγμές του
και να αποκοιμιέται μέσα στις παπαρούνες.
Ενώ σιγοσφυρίζει στ’ αυτί του ένα τζιτζίκι.


Από τη συλλογή Ποιήματα του φωτός (1919), μτφρ. Βίκτωρ Ιβάνοβιτς·Αίμος. Ανθολογία Βαλκανικής Ποίησης, Οι Φίλοι του περιοδικού «ΑΝΤΙ», Αθήνα 2007. Λουτσιάν Μπλάγκα


Διαβάστε επίσης:
Πεσσόα: Η απουσία της
Ελύτης: Το ελληνικό καλοκαίρι
Δημητριάδης: Ιθάκη
 

εμφάνιση σχολίων