Άνθρωποι ξεχασμένοι, «ξεμένουν» ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ στα νοσοκομεία

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ Απάνθρωπη αδιαφορία για τους καταφρονεμένους. Με μια ανάρτησή της που έγινε viral, η Ελένη Ιωαννίδου αποκαλύπτει την απροκάλυπτη αδιαφορία του γκρεμισμένου κράτους, για τους ανθρώπους που είναι μόνοι και δεν έχουν οικονομικούς πόρους.

Ο κύριος Ηλίας 62 ετών βρέθηκε στο μαγαζί του πεσμένος μετά από 5 μέρες μέσα σε ακαθαρσίες έχοντας υποστεί ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και παρά τις σοβαρές επιπλοκές επιβίωσε. Κανείς δεν τον έψαξε κανένας δεν ήρθε. Τώρα διανύει τον 3ο μήνα μέσα στο νοσοκομείο γιατί δεν έχει που να πάει. Δεν μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί και είναι ανασφάλιστος. Με τους συγγενείς δεν είχε επαφές. Καμία δομή δεν μπορεί να τον δεχτεί. Έχει ήδη περάσει 2 ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις, έχει κατακλίσεις και το τέλος του είναι προδιαγεγραμμένο σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου αφού θα έχει καταναλώσει άπειρους ιατρικούς πόρους, θα έχει δημιουργήσει πολυανθεκτικά μικρόβια χωρίς καμία απολύτως προοπτική να επιβιώσει.

Ο κύριος Γιώργος 65 ετών είναι 10 μήνες μέσα στο νοσοκομείο. Χρόνιος αναπνευστικός ασθενής. Δεν έχει ρεύμα στο σπίτι του άρα δεν μπορεί να έχει οξυγόνο. Είναι φυσικά ανασφάλιστος άρα και ρεύμα να είχε δεν θα μπορούσε να έχει οξυγόνο. Τα παιδιά του δεν έχουν καμία οικονομική δυνατότητα να τον στηρίξουν. Παραμένει ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι ιδρυματοποιημένος χωρίς κανένα απολύτως λόγο νοσηλείας.

Στην Ελλάδα η μετανοσοκομειακή φροντίδα υπήρχε για αυτούς που έχουν να πληρώσουν. Αυτό που άλλαξε είναι η φτώχεια                   

Η κυρία Τερέζα 80 ετών έσπασε το πόδι της. Μέχρι τότε ζούσε μόνη στο χωριο. Στο νοσοκομείο κόλλησε Covid. Έμεινε 5 μέρες στην κλινική covid αλλά μετά δεν γινόταν να πάει σε κέντρο αποκατάστασης γιατί το PCR κάνει 1,5 μήνα να βγει αρνητικό. Μένει αυτό το διάστημα στο νοσοκομείο, με περιορισμένες δυνατότητες φυσικοθεραπείες, κάνει θρόμβωση στο πόδι και πνευμονική εμβολή και πεθαίνει περιμένοντας να αρνητικοποιησει το τεστ.

Ο κύριος Χρήστος 53 ετών είναι ψυχιατρικός ασθενής. Μπαίνει στο νοσοκομείο λόγω ουρολοίμωξης και διαπιστώνεται ότι έχει έναν όγκο που φράζει το νεφρό. Γίνεται μια επέμβαση για να παρακαμφθεί το κώλυμα και τώρα έχει μια νεφροστομία και ένα σακουλάκι που μαζεύει τα ούρα στην πλάτη του. Η βιοψία που λήφθηκε πάει «υπηρεσιακά» δηλαδή θα κάνει 1 μήνα τουλάχιστον. Στο μεταξύ ο ασθενής δεν μπορεί να πάει πουθενά. Οι ψυχιατρικές δομές δεν τον δέχονται γιατί δεν έχει απορρυθμιστεί ψυχιατρικά. Τα γηροκομεία δεν παίρνουν καρκινοπαθείς. Στο σπίτι δεν μπορεί να πάει ολομόναχος. Ο ασθενής παραμένει επ´ αόριστον στην κλινική. Το βράδυ γίνεται διεγερτικός. Πέφτει από το κρεβάτι. Τον δένουμε. Βρίσκεται εκεί δεμένος να περιμένει τη μόνη λύση που υπάρχει στο πρόβλημα του. Το θάνατο.

Τι άλλαξε; Γιατί οι άνθρωποι «ξεμένουν» στο νοσοκομείο; Στην Ελλάδα η μετανοσοκομειακή φροντίδα ποτέ δεν υπήρχε. Ή υπήρχε για αυτούς που έχουν να πληρώσουν. Αυτό που άλλαξε είναι η φτώχεια που άφησε τους ανθρώπους ανασφάλιστους χωρίς ρεύμα, χωρίς σύνταξη, και τους συγγενείς τους χωρίς καμία δυνατότητα να πληρώσουν για τον άνθρωπο τους έστω και λίγα.


Διαβάστε επίσης: «Αόρατα» παιδιά μεγαλώνουν χωρίς επίβλεψη στα ελληνικά νοσοκομεία

εμφάνιση σχολίων