2
1
σχόλια
1025
λέξεις
ΣΙΝΕΦΙΛ
Αλλά θα θέλαμε να δούμε στη μεγάλη οθόνη. Από τον Χ. Λακταρίδη
DOCTV.GR | ΦΩΤΟ: BLONDE
4 Οκτωβρίου 2022
Η στήλη αγαπά το σινεμά και τις κινηματογραφικές αίθουσες και δεν σχολιάζει τις ταινίες που βγαίνουν απευθείας στις πλατφόρμες, παρά μονάχα στις περιόδους που ισχύουν τα περιοριστικά μέτρα λόγω του κορωναϊού ή αν υπάρξει κάποια σημαντική κυκλοφορία που -για διάφορους λόγους- στην χώρα μας, δεν βρίσκει αρχικά διανομή στους κινηματογράφους. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το ακυκλοφόρητο «Blonde» του Αντριου Ντόμινικ που προβλέπεται να παίξει πολύ στα επερχόμενα Όσκαρ και το «Athena» του Ρομέν Γαβρά, που παίχτηκε σε μία μόνο ειδική προβολή. Και οι δύο ταινίες έχουν διχάσει κοινό και κριτικούς. Πως αλήθεια τις είδαμε εμείς;

BLONDE: Πειραγμένη βιογραφία της Μέριλιν Μονρόε, το «Blonde» του αγαπημένου μας Νεοζηλανδού σκηνοθέτη, Αντριου Ντόμινικ (Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον Δειλό Ρόμπερτ Φορντ), βασίζεται πάνω στο ομώνυμο βιβλίο της Τζόις Κάρολ Οουτς και -μέσα από μια αφήγηση που συνδυάζει πραγματικά με μυθοπλαστικά στοιχεία και γεγονότα- παρουσιάζει την διάσημη ηθοποιό σαν θύμα της οικογένειάς της (η μητέρα της ήταν ψυχασθενής και ο πατέρας της άφαντος), της πατριαρχικής κοινωνίας που την ήθελε σέξι, ξανθιά και χαζή (κανένας από όσοι διανοούμενους συναντά, δεν μπορεί να πιστέψει πως είναι όντως ευφυής και «διαβασμένη»), του χολιγουντιανού συστήματος (ο παραγωγός Ντάριλ Ζανούκ την βιάζει για να της δώσει τον πρώτο της ρόλο στο «Όλα για την Εύα»), αλλά κυρίως της εικόνας και της περσόνα της Μέριλιν Μονρόε, που ήταν αλλά και δεν ήταν η ίδια, αλλά ένας άλλος εαυτός τον οποίο είχε εφεύρει η ίδια για να αντέξει να υπάρχει. Ένας άλλος εαυτός που την εμπόδισε τελικά να ενηλικιωθεί.

Όπως και στην περίπτωση των γυναικείων χαρακτήρων του Λαρς φον Τρίερ σε ταινίες όπως το «Δαμάζοντας τα Κύματα» και το «Dogville», η πολιτική ορθότητα των τελευταίων χρόνων, καταδικάζει την απεικόνιση των γυναικών σαν θύματα, ακόμη και αν πρόθεση του σκηνοθέτη είναι να κάνει κριτική στις κοινωνικές δομές που οδηγούν σε μια τέτοια θυματοποίηση, ή ακόμα όταν μια γυναίκα παρουσιάζεται να θυσιάζεται αυτόβουλα, για να φέρει πίσω στην ζωή τον αγαπημένο της (Δαμάζοντας τα Κύματα).

Το «Blonde» ξεσήκωσε θύελλα κατηγοριών από διάσημους και καθημερινούς ανθρώπους, γυναικείους, φεμινιστικούς και μεταφεμινιστικούς συλλόγους και οργανώσεις, για τον ίδιο λόγο. Κατακραυγή γνώρισε και ο τρόπος με τον οποίον το φιλμ παρουσιάζει -με όρους ταινίας τρόμου- τις τρεις αμβλώσεις στις οποίες αναγκάστηκε να υποβληθεί η ηθοποιός. Όλοι υποθέτουν -ξεχνώντας πως πρόκειται για μυθοπλασία ή ακόμη για τα πραγματικά συναισθήματα μιας γυναίκας όντως που ήθελε να γίνει μητέρα- πως η ταινία προπαγανδίζει κατά των αμβλώσεων, σε μια πολύ ευαίσθητη για το συγκεκριμένο θέμα εποχή στις ΗΠΑ.

Φυσικά το «Blonde» δεν είναι μια συνηθισμένη ταινία, δεν θα μπορούσε να είναι άλλωστε με την υπογραφή του Ντόμινικ. Ούτε μια ακαδημαϊκή βιογραφία. Αν και παραθέτει χρονολογικά την αφήγηση, είναι χωρισμένη σε έγχρωμες και ασπρόμαυρες βινιέτες σε ακαδημαϊκό κάδρο (κάτι που έπρεπε να είχε κάνει και ο Φίτσερ στο «Mank»), σε μια διαδοχή από σεκάνς με ιδιαίτερες εικαστικές ιδέες που εκπέμπουν μια σκοτεινή, σκληρή και βίαιη -στο μεγαλύτερο μέρος της–  παραισθησιογόνα άχλη, η οποία εντείνεται στην όλη ατμόσφαιρα, καθώς η Μεριλιν παραδίδεται στην δίνη των ουσιών που τελικά την σκότωσαν.

Η χρήση του ήχου και του μουσικού σκόρ των Νικ Κέιβ και Γουόρεν Ελις, οι οπτικές γωνίες και η επώδυνη, σωματική ερμηνεία της Ανα ντε Αρμας που μιμείται το χαρακτηριστικό ηχόχρωμα της φωνής της ηθοποιού, συμβάλλουν σε ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα που δεν απευθύνεται στον μέσο θεατή, και που το οποίο θα χάσει μεγάλο μέρος της δυναμικής του, περιορισμένο στις οικιακές συσκευές παρακολούθησης ταινιών. Μόνη της αδυναμία, οι σεκάνς της Μέριλιν με τους υιούς Τσάπλιν και Ρόμπινσον. Ένα είναι μονάχα σίγουρο, πως κανένας δεν θα μπορέσει πια να ξαναδεί τις ταινίες της με το ίδιο μάτι. Το Blonde είναι ένα υπέροχα σκοτεινό πορτραίτο, για μια ιδιαίτερα φωτογενή προσωπικότητα.

Info: Blonde. Δραματική Βιογραφία. ΗΠΑ, 2022. Πλατφόρμα: Netflix. Σκηνοθεσία: Αντριου Ντόμινικ. Παίζουν: Ανα ντε Αρμας, Εϊντριεν Μπρόντι, Μπόμπι Καναβάλε, Ξαβιέ, Σάμιουελ, Λίλι Φίσερ, Τζούλιαν Νίκολσον.


ATHENA: Ο φόνος από ένστολους -πιθανότατα αστυνομικούς- ενός 13χρονου Γαλλοαλγερινού αγοριού στο οικιστικό συγκρότημα Athena στα προάστια του Παρισιού, ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων από τους μετανάστες κατοίκους του και κυκλώνεται από τις ειδικές αστυνομικές δυνάμεις. Ο μεγάλος αδερφός του αγοριού που είναι έφεδρος αξιωματικός του γαλλικού στρατού, παρά το πένθος του, ως φωνή της λογικής, προσπαθεί να κατευνάσει τους εξεγερμένους για να αποφευχθεί μια άδικη αιματοχυσία. Ο μεσαίος αδερφός όμως, είναι ο ηγέτης της πολυμελούς νεανικής ομάδας που κάνει κατάληψη στο κτίριο, ζητώντας την άμεση σύλληψη των ενόχων αστυνομικών. Υπάρχει και ένας τρίτος αδερφός από άλλον πατέρα, που καθώς εμπορεύεται ναρκωτικά και όπλα, θέλει απλά την ησυχία του, είτε να το σκάσει από το συγκρότημα, είτε να μπορέσει να κρύψει την πραμάτεια του. Όταν οι νεαροί συλλάβουν έναν αστυνομικό, ζητούν να ανταλλάξουν τη ζωή του με την σύλληψη των δολοφόνων του μικρού αγοριού. Ο μεγάλος αδελφός θα προσπαθήσει να βγάλει τον άτυχο άνδρα των ειδικών δυνάμεων από εκεί μέσα, όμως κάτι θα συμβεί που θα τον κάνει να πάρει μια απότομη στροφή 90 μοιρών.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο και στην καθόλου πειστική αυτή μεταστροφή -αν και το γεγονός που την προκαλεί είναι ιδιαίτερα σημαντικό - χάσαμε το ενδιαφέρον για τα όσα συμβαίνουν από εκεί και πέρα, σε μια δεξιοτεχνικά σκηνοθετημένη ταινία με απίστευτες μονόπλανες λήψεις συναρπαστικής δράσης μεγάλης διάρκειας. Η αρχικά ωραία ιδέα, με τους αρχετυπικούς και λίγο χάρτινους χαρακτήρες που βάζουν σε κουτάκια τους υποτιθέμενους τύπους αραβικής καταγωγής μεταναστών (ο καλός, ο οργισμένος και ο παράνομος), που θα μπορούσε να είχε πάρει οποιαδήποτε άλλη ενδιαφέρουσα στροφή, ξεφτίζει στη συνέχεια μέσα από αφηγηματικές ευκολίες και τρύπες στο σενάριο.

Το αχρείαστο επεξηγηματικό φινάλε, έρχεται για να ρίξει με ιδιαίτερη ευκολία το βάρος της ευθύνης σε μια συγκεκριμένη ομάδα, την ίδια στιγμή -που στην χώρα μας τουλάχιστον, μέσα από τις δολοφονίες, μεταναστών, των Γρηγορόπουλου, Φύσσα, Κωστόπουλου και άλλων- γνωρίζουμε πως στην ουσία πρόκειται για ένα σύστημα διαπλεκόμενων εξουσιών κράτους και παρακράτους.

Συναρπαστική στην παρακολούθησή της (σε κάποια σημεία και λόγω του μουσικού σκορ, έχει κάτι από τον Κάρπεντερ των «Αποδράσεων»), αφελής στην πολιτική τοποθέτησή της, βασίζεται σε σενάριο των Ελίας Μπελκεντάρ, Ρομέν Γαβρά και Λαντζ Λι (Οι Άθλιοι-2017), με τους δύο τελευταίους να έχουν δημιουργήσει την καλλιτεχνική κολεκτίβα  Kourtrajmé. Υπέροχο είναι και το μουσικό σκορ του Surkin (Genera8ion). Άλλη μια ταινία που χάνει μεγάλο μέρος της δυναμικής της, στις αποκλειστικά εκτός κινηματογραφικής αίθουσας, προβολές της.

Info: Athena. Κοινωνική Δραματική. Γαλλία, 2022. Πλατφόρμα: Netflix. Σκηνοθεσία: Ρομέν Γαβράς. Παίζουν: Νταλί Μπενσαλά, Αντονι Μπαζόν, Σαμί Σλιμάν, Άντονι Μπαζόν, Αλέξις Μανέτι, Ουασινί Εμπαρέκ, Νταρίνα Αλ Ζουντί.



Διαβάστε επίσης:
13 στάσεις για το φθινόπωρο
Ένα μήνα με τον Ρομέν Γαβρά στην Αθήνα
εμφάνιση σχολίων