“Madchester” και η άνοδος της δισκογραφικής
Creation Records (Primal Scream).
Οι U2 είχαν κάνει ένα μεγάλο διάλειμμα από την εποχή που ολοκλήρωσαν την περιoδεία Lovetown για την οποία είχαν τόσο κατηγορηθεί σαν
σοβαροφανείς και υπερβολικά προσκολλημένοι στο βωμό της Αμερικανικής Παράδοσης. Η διετία 1989-1991 ήταν η ιδανική περίοδος για να επινοήσει η μπάντα ξανά τον εαυτό της. Στράφηκαν σε μια πιο ευρωπαϊκή μουσική κατεύθυνση, έχοντας αφομοιώσει τον αντίκτυπο που είχαν στο μουσικό underground μπάντες όπως οι My Bloody Valentine, και οι Nine Inch Nails.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι επέλεξαν κατά κύριο λόγο να ηχογραφήσουν το άλμπουμ στα ίδια βερολινέζικα στούντιο όπου ο David Bowie (με τον Brian Eno) και ο Iggy Pop είχαν ηχογραφήσει οριακά άλμπουμ στα τέλη των 70s. Το κρύο και πρόσφατα ενωμένο
Βερολίνο μπορεί να μην αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης που η μπάντα είχε στο μυαλό της. Οι U2 δούλεψαν με τρεις διαφορετικούς παραγωγούς (πάλι ο
Brian Eno), και ο δρόμος προς τη δημιουργία μιας καινούργιας ταυτότητας πέρασε από την κατεδάφιση της όποιας προηγούμενης.
Μέσα όμως στην περιδίνηση όλου αυτού του πειραματισμού οι U2 δεν ξέχασαν να γράφουν pop τραγούδια. Έτσι το πείραμα δεν ήταν παρά ένας τρόπος να ντύσουν με περισσότερο στυλ και επικινδυνότητα τα σέξι τραγούδια που έγραφαν πάντα, χωρίς όμως να κουνάνε διδακτικά το δάκτυλο σε κανέναν με μεγαλόστομες πολιτικές ρητορείες που είναι αμφίβολο αν χωράνε στην τρίλεπτη ποπ φόρμα: “Move your ass and your mind will follow”.
Το Achtung Baby έφερε την ποπ μουσική μέσα-έξω, τη διαστρέβλωσε και άφησε πίσω μια χούφτα τραγούδια που κοιτούσαν στο αύριο.
Η περιοδεία ZOO TV που ακολούθησε, αξιοποίησε όλα τα δομικά στοιχεία του άλμπουμ στο έπακρο, οπτικοποιώντας την ουσία του, όπως μάλλον δεν έχει γίνει σχεδόν ποτέ σε ανάλογη περιοδεία.
Ίσως ένα άλμπουμ που αποπνέει νοσταλγία για το μέλλον να μην αξίζει να ακούγεται επετειακά, αλλά σαν το δώρο που μας έστειλαν αυριανοί φίλοι με χρονομηχανή.
Υ.Γ. To
περιοδικό Q τύπωσε ένα άλμπουμ-tribute στο Achtung Baby με ένα εύρος συμμετοχών (Nine Inch Nails, Depeche Mode, Patti Smith, Garbage,
Jack White…). Ως ιδανικό επιστέγασμα της εικοσαετίας που παρήλθε.