Εκτιμώ την παρρησία και θεωρώ μέγιστη αρετή τη θυσία για έναν σκοπό. Απεχθάνομαι την κολακεία και πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο δυστυχής άνθρωπος από τον απογοητευμένο.
Αν έχω μετανιώσει για κάτι; Ναι. Για την αδυναμία μου να θεωρώ όλους τους ανθρώπους καλούς. Να μην αμφισβητώ, να τους δέχομαι όλους.
Νιώθω περήφανος για την προσφορά μου στον ελληνικό Λαό, με τους αγώνες μου για σχεδόν οκτώ δεκαετίες, γιατί δεν υπέκυψα απέναντι σε κανέναν. Μία φορά παραβίασα αυτό τον κανόνα και δέχτηκα να υπακούσω σε παράλογες αποφάσεις του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, το 1966, για να μη διασπαστεί το κόμμα.
Για να βρεις την αλήθεια, πρέπει να μη σταματήσεις να θυμάσαι
Μέμφομαι επίσης τον εαυτό μου γιατί, μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, δεν ανέλαβα τις πρωτοβουλίες που έπρεπε ώστε να ξεπεραστεί η κρίση.
Αν το πέρασμα του χρόνου ακύρωνε αρχές κι αξίες, αν μετέβαλε το ήθος των ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν.
Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά.
Σταματήσαμε τις παραδόσεις μας και ένας λαός που ξεχνάει τις παραδόσεις του, δεν έχει μέλλον. Είμαστε το μοναδικό έθνος –ξέρεις τη μανία μου με τη γλώσσα– στο οποίο η λέξη αλήθεια προέρχεται από το στερητικό «α» και το «λήθη». Για να βρεις την αλήθεια, πρέπει να μη σταματήσεις να θυμάσαι».
Νιώθω την υποχρέωση να εκπληρώσω τις παρακαταθήκες που μου άφησαν οι σύντροφοι τους οποίους έχασα σε διαδηλώσεις, μάχες κι εκτελεστικά αποσπάσματα. Μου έλεγαν:
«Αν εσύ ζήσεις, μη με ξεχάσεις. Όταν συναντάς ανθρώπους, θα τους καλημερίζεις και για μένα. Κι όταν χορεύεις, όταν γλεντάς, όταν πίνεις κρασί, θα χορεύεις, θα γλεντάς και θα πίνεις και για μένα. Κι όταν θ’ ακούς στο ακρογιάλι τον φλοίσβο των κυμάτων, όταν θα ακούς στο δάσος το θρόισμα του ανέμου ανάμεσα στις φυλλωσιές, θα τα ακούς και για μένα». Από όλους εκείνους αντλώ τη δύναμή μου».
Όταν τα παιδιά στα σχολεία με λένε ήρωα τους αναφέρω και τους λέω το εξής: Ότι με το να λέτε κάποιον ήρωα δημιουργείτε δύο κακά: Το πρώτο κακό είναι ότι αυτόν που ονομάζετε ήρωα θα καβαλήσει το καλάμι και αλίμονο στον λαό. Το δεύτερο κακό είναι ότι δημιουργώντας τον μύθο περί ηρώων, περιμένουμε από τους «ήρωες» να αντιδράσουν στις δύσκολες στιγμές. Δηλαδή
ενώ θα έπρεπε να αντιδράσουμε όλοι αφήνουμε στους «ήρωες» να λύσουν τα προβλήματα και εμείς καθόμαστε ξαπλωμένοι και βολεμένοι.
Μερικοί μου λένε, «αυτά, Μανώλη, γίνονταν στο παρελθόν, τώρα έτσι γίνονται τα πράγματα». Λάθος. Ουτοπικό δεν ήταν κάποτε, όταν κάποιος σκέφθηκε να πρωτοφτιάξει γέφυρα; Ουτοπικό δεν ήταν ποιος θα πρωτοφτιάξει πλεούμενο; Ουτοπικό δεν ήταν ποιος θα φτιάξει αεροπλάνο; Ουτοπικό δεν ήταν ποιος θα φτιάξει δορυφόρο; Έγιναν; Έγιναν. Δεν είμαι εγώ ο μόνος ουτοπιστής. Υπάρχουν και άλλοι.
Υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά
Σε κρίσιμες εποχές, πάντα ο φασισμός προσπαθεί να πάρει το πάνω χέρι, χρησιμοποιώντας τα ίδια συνθήματα που χρησιμοποιούσε σε όλες τις εποχές.
Το «Αριστερά» είναι ένα μορφολογικό σχήμα. Βαφτίστηκε έτσι επειδή στη γαλλική Βουλή στεκόντουσαν στ’ αριστερά αυτοί που είχανε ριζοσπαστικές ιδέες. Ποιος είναι στην ουσία ο αριστερός; Αυτός που δεν περπατάει την πεπατημένη, αλλά σκάβει έναν καινούργιο δρόμο.
Κάθε σπιθαμή ευρωπαϊκού εδάφους, είναι ποτισμένη με αίμα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών κρατών. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αλληλοκατανόησης.
Πιστεύω ότι η σύναξη αυτή, δεν είναι ένα ακροατήριο αλλά εσείς συμμετέχετε ως ενεργοί πολίτες στο πολικό γίγνεσθαι ο καθένας σας στον τομέα του αναλαμβάνει να κάνει πράξεις τα όνειρα αυτών των ανθρώπων.
Κι αν πεθάνω θα σας κυνηγάει η ύπαρξή μου για να κάνετε αυτό που πρέπει να κάνετε. Μη νομίζετε πως θα γλυτώσετε ποτέ από εμένα ποτέ.
Είναι σαφές πως η Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή Ένωση την οποία βιώνουμε σήμερα δεν έχει καμιά σχέση με την Ευρώπη που οραματίστηκαν οι Πατέρες της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αντί για μια Ευρώπη των λαών και των πολιτών, μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, της λαϊκής κυριαρχίας και της ειρήνης, έχουμε μια Ευρώπη του ΝΑΤΟ, έρμαιο των ΗΠΑ. Η Ευρώπη του σήμερα θέλει πολλή δουλειά για να μην καταλήξει Ευρώπη του Βάλτερ Φουνκ (υπουργός Οικονομικών του Χίτλερ).
Αν συμφωνούμε όλοι ότι ο ναζισμός ηττήθηκε τελεσίδικα, οφείλουμε να το αποδεικνύουμε κάθε μέρα.
Ο Μανώλης Γλέζος (9 Σεπτεμβρίου 1922 - 30 Μαρτίου 2020) ήταν Έλληνας πολιτικός της Αριστεράς, ήρωας της Εθνικής Αντίστασης, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Μαζί με τον Λάκη Σάντα υπήρξαν οι πρωταγωνιστές μίας εκ των πρώτων αντιστασιακών πράξεων στην κατεχόμενη Ελλάδα την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κατεβάζοντας τη νύχτα της 30ής προς 31ης Μαΐου 1941 τη σημαία της Ναζιστικής Γερμανίας από τον ιστό του βράχου της Ακρόπολης, στην Αθήνα. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε ως δημοσιογράφος, αναλαμβάνοντας αρχισυντάκτης της εφημερίδας Ριζοσπάστης, ενώ αργότερα υπήρξε διευθυντής και της εφημερίδας Αυγής. Ωστόσο, γρήγορα συνελήφθη για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, φτάνοντας μάλιστα να καταδικαστεί σε θάνατο τρεις φορές. Οι συνεχείς δικαστικές του περιπέτειες μέχρι την οριστική του απαλλαγή με τη γενική αμνηστία του 1971 προκάλεσαν συχνά την αντίδραση της Ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης. Ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Υπήρξε βουλευτής και πρόεδρος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) και αργότερα Bουλευτής και ευρωβουλευτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος (ΠΑΣΟΚ), Bουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας (ΣΥΝ) και του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ). Από το 2014 έως το 2015 διετέλεσε Eυρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενος, μάλιστα, πρώτος σε ψήφους στη χώρα στις Ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014. Βραβεύτηκε το 1962 από την ΕΣΣΔ με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης Λένιν. Ο Σαρλ ντε Γκωλ, την περίοδο των πρώτων δικαστικών του περιπετειών, τον χαρακτήρισε ως τον «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης».
Διαβάστε επίσης:
PLAYER: Πως κατεβάσαμε τη σημαία
Γλέζος: Nα ζείτε και για τον άλλον