Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Αποκάλυψη LIVE

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ AΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ ΤΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ όπως αυτό για το διαζύγιο: «Δεν πρόκειται να ξαναπαντρευτώ. Για να γλυτώσω χρόνο θα βρω κάποιον που θα με μισεί και θα του αγοράσω ένα σπίτι». Δεν παύω να το σκέφτομαι κάθε φορά που ακούω νέα μέτρα από την κυβέρνηση: «Θα βρω κάποιον που με μισεί και θα τον ψηφίζω κάθε φορά». Μόνο που αυτό που ζούμε δεν είναι διασκεδαστικό.

ΩΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΧΩ ΑΝΑΠΤΥΞΕΙ ΜΙΑ ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΧΙΟΥΖ ΦΟΒΙΑ -ο αμερικανός μεγιστάνας που αυτοεξορίστηκε από τον κόσμο για να μην έρχεται σε επαφή με τα μικρόβια- για τον «βρώμικο» ελληνικό δημόσιο βίο που αποτελεί το αντίθετο μιας «καθαρής» (ιδανικά) δυτικής χώρας. Η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη σε ένα σύστημα (με την Οργουελιανή έννοια) που αποτελείται από κόκκινα δόντια και θανάσιμες δαγκάνες. Ένα vintage βυζαντινό κράτος παγωμένο στο χρόνο στο οποίο κάθε κυβέρνηση που εκλέγεται πιστεύει ότι πρέπει να διατηρήσει τη νεκροφάνεια δίνοντας μια μεταφυσική χροιά στην παρακμή. Η σταυροφορία ονομάζεται «Μην Αλλάξεις Τίποτα» μέχρι να μεταμορφωθούμε όλοι οι πολίτες της χώρας στον κινέζικο πήλινο στρατό που θάφτηκε μαζί με τον πρώτο αυτοκράτορα της Κίνας.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ότι οι ωρολογιακές βόμβες με τις οποίες συμβιώναμε εδώ και μια τριακονταετία τουλάχιστον, σκάνε μία μία στα χέρια μας; Το τρομακτικό είναι ότι εκπλησσόμαστε. Και το τρομερότερο είναι ότι φαίνεται ότι δεν ελπίζουμε σε τίποτα. Άνοιξε το κουτί της Πανδώρας -διαφθορά, ρατσισμός, χουλιγκανισμός, φτώχεια, βία, συντηρητισμός, υστερία, παράλογο, αυτοκαταστροφή. Να θυμίσω εδώ ότι η Πανδώρα φτιαγμένη με χώμα από τον Ήφαιστο δόθηκε στους ανθρώπους ως δώρο. Ένα δώρο-παγίδα. Η Πανδώρα ανοίγοντας το αγγείο αφήνει να ξεπηδήσουν όλα τα δεινά που μπορεί να φανταστεί ο άνθρωπος. Όταν το ξανακλείνει θα μείνει στο αγγείο μόνο η ελπίδα. Δηλαδή; Η ζωή ένας κυκεώνας από δεινά και χωρίς ελπίδα αφού η ελπίδα έμεινε κλεισμένη σε ένα κουτί που κανείς δεν μπορεί να ανοίξει πια.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΠΤΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ. Ο Ηράκλειτος έλεγε ότι τα πτώματα πρέπει να πετιούνται έξω από τις πόλεις περισσότερο και από περιττώματα. Ζούμε με πτώματα, αναγνωρίζουμε τα πτώματα. Είμαστε ΟΛΟΙ πτώματα; Και τι γίνεται πάρα κάτω; Ο Στέλιος Ράμφος λέει ότι «αισιόδοξος είναι κάποιος που έρχεται αντιμέτωπος με τα δεινά της ζωής (με αποκορύφωμα το θάνατο) και βλέπει νόημα πίσω από αυτά». Θα μιλήσω από την πλευρά του αισιόδοξου. Σήμερα η Ελλάδα ζει μια κρίση. Τι σημαίνει κρίση; Μια στιγμή που χρειάζονται αποφάσεις. Στα γραφτά του ο Ιπποκράτης ταυτίζει την κρίση με την παροξυσμική στιγμή που ο άρρωστος είτε θα πεθάνει είτε θα αρχίσει η διαδικασία της ίασης χάρη στην αντίδραση που θα δημιουργήσει η ίδια η κρίση. Το Σύνταγμα, οι διαδηλώσεις, οι Αγανακτισμένοι, τα δακρυγόνα, το αίμα, το ξύλο, οι κατεβασμένες τζαμαρίες, τα σπασμένα μάρμαρα, η αιμορραγούσα ελληνική καρδιά δεν άφησαν σε κανένα το περιθώριο να πει δεν άκουσα, δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω. ΞΕΡΟΥΜΕ. ΟΛΟΙ.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΒΟΜΒΑ με την ψευδαίσθηση ότι έτσι μπορώ να επιταχύνω τα γεγονότα. Όταν δεν είμαι ανυπόμονος αντιλαμβάνομαι ότι τριάντα χρόνια κοινωνικής αδιαφορίας, κομφορμισμού, υστερικού καταναλωτισμού, λαιφσταιλίστικου σταλινισμού, ώπα τους πάνω σε μπουζουκοτραπέζια και τηλεοπτικής ναρκομανίας, δεν μεταμορφώνονται σε ένα χρόνο σε εξέγερση επειδή μας σταμάτησαν τις υπερδόσεις της αποκτήνωσης που συνοψίζεται στο «Σημασία Έχει να Περνάμε Καλά». Συμπεριφερόμαστε όπως πρέπει: σαν τζάνκια που τους έχουν σταματήσει ξαφνικά τη δόση κι έχουν πέσει σε κώμα.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΩΝ; Μπορούμε να επιβληθούμε στους αδένες μας, στους φόβους μας, στα αισθήματά μας, να αντιδράσουμε στην κεκτημένη ταχύτητα προς το γκρεμό βλέποντας μπροστά; Μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τις αδυναμίες μας, να τελειώνουμε με το αυτομαστίγωμα και να αναγνωρίσουμε ότι ζωή υπάρχει μόνο στο διφορούμενο και όχι στο φονταμενταλισμό του ασπρόμαυρου; Ή μήπως η λύση είναι αυτή που ήταν ανέκαθεν για τον Έλληνα που αισθανόταν εγκλωβισμένος; Η φυγή από την Ελλάδα. Ο κοσμοπολιτισμός. Μια βαλίτσα με ταλέντο, αντοχές και φιλοδοξία και Ελλάδα κάθε πατρίδα που τον δέχεται;

ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΠΟΧΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ. Αν σκοπός σου είναι να ζεις για να αγοράζεις όλο και περισσότερα άχρηστα αντικείμενα μέχρι που σαν ήρωας του Ιονέσκο να μην έχεις χώρο να αναπνεύσεις συνέχισε να το κάνεις. Αν προσπαθείς να ξεχάσεις ότι θα πεθάνεις μπορείς να περιμένεις τα ιατρικά θαύματα που θα σου επιτρέψουν να αυξήσεις το προσδόκιμο από 72,1 σε 72,6. Όμως σκέψου 1 λεπτό αυτό που λέει ο Καστοριάδης*: «Το μοναδικό νόημα που υπάρχει είναι αυτό που δημιουργούμε εμείς για τους εαυτούς μας. Αυτό το ήξεραν οι άνθρωποι που πέθαιναν στα οδοφράγματα: αυτό που έχει νόημα είναι το γεγονός ότι αγωνίζομαι, όχι το γεγονός ότι μετά από δύο αιώνες θα υπάρχει η τέλεια κοινωνία».

εμφάνιση σχολίων