ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ: Λονδίνο Α' ΠΡΟΣΩΠΟ (ή οπουδήποτε)

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΔΕΝ ΓΡΑΦΩ ΠΙΑ. ΔΕ ΘΕΛΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΔΕ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ. Έχω πάθει υπερπληροφόρηση. Την τελευταία φορά που δεν έγραφα πάλι, ήταν όταν είχα πάθει έλλειψη στόχου. (Αυτές είναι «ασθένειες» της υπερκορεσμένης από σημεία και πληροφόρηση, δυτικής κοινωνίας. Τα λέει ο Berardi στο βιβλίο του Precarious Rhapsody). Για να μην χάνομαι, σημειώνω συνεχώς ξέμπαρκες λέξεις: field day, alan moore, γενέθλια μανούλας, deuleze, quay brothers, καλώδιο, yoga. Δεν έχουν σημασία. Βαριέμαι. Θέλω μόνο ένα δεντρόσπιτο με καρό κουρτινάκια και όλους τους αγαπημένους μου γύρω-γύρω να πίνουμε τσάι. Αυτό μου αρκεί.

ΚΑΝΩ ASHTANGA ΥΟGA. Κρέμομαι με τα πόδια πάνω-κάτω στο γρασίδι ανάμεσα σε μπαλαρίνους και νεοχίππισες λεσβίες. Εξασκώ την στάση κόμπρα και στέκομαι σαν δέντρο στον άνεμο. Let go of your body. Zen. Do not loose your breath, παροτρύνει ο yoga master αιωρούμενος σε στάση λοτού, δίπλα σε έναν σκίουρο. Αφηνόμαστε, σουρνόμαστε στον ήλιο, μυρίζουμε τα χώματα, είμαστε και πολύ new age, φίλε. Το μόνο πράγμα στον κόσμο που έχει πραγματική σημασία εκείνη την στιγμή, είναι το απλούστατο: η αναπνοή. Με αυτήν, μπορείς να σώσεις τον εαυτό σου και ύστερα τον πλανήτη. Γαμώ τα μεγαλεπήβολα σχέδια δηλαδή.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΣΗΜΑΝΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ και την απενοχοποίησή τους. Γιατί η Β. κι εγώ σπείραμε ηλιόσπορους προ αμνημονεύτων χρόνων κι όλοι μας περιφρονούσαν: «Δεν θα φυτρώσουν» έλεγαν «μέσα στο γκρίζο να βγουν ηλιοτρόπια, πού ξανακούστηκε;». Εμείς το φιλάγαμε κάθε πρωί και του ψιθυρίζαμε κανακέματα τις νύχτες, του κάναμε τις χάρες και το αγαπούσαμε με όλη μας την δύναμη. Έτσι, μια μάταιη, τελετουργική, ρουτινιάρικη μέρα, ένα μικροσκοπικό, κατακίτρινο –α λα βαν Γκογκ- ηλιοτροπιάκι πήρε τα σώβρακα όλων. Ναι ρε, το απτό, το μπανάλ, το ελάχιστο, δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο σου λέω. Μετά, πέθανε. Μέσα σε μια μέρα. Σαν την Hemerocallis, μόνο που αυτό δεν ξανάβγαλε άλλο ανθάκι την επομένη. Αυτοκτόνησε χωρίς σημείωμα. Τέλος. Καπούτ. Του κάναμε κηδεία όπως του άρμοζε και όπως ρουφούσαμε τον ελληνικό μας, σκεφτήκαμε ότι δεν πειράζει να μην ανθίζουμε συνέχεια. Απαιτώ άμεση απενοχοποίηση του μη συνεχούς ανθίσματος παρακαλώ. Καταλήγω ότι, καμιά φορά, είναι καλύτερο να συγκεντρωνόμαστε στην αναπνοή και να αφήνουμε τα περίπλοκα σχέδια για άλλη φορά. Ζεν.

ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΩΣ. Για να είμαστε χαρούμενοι, για να τα καταφέρουμε, για να χαίρονται οι γύρω μας, για να αλλάξουμε, για να μείνουμε ίδιοι κι απαράλλακτοι. Εκείνο το let go του yoga master το ξεχνάμε εντελώς. Το να αναγνωρίζεις τα όρια σου και να φτάνεις ως εκεί, είναι ιερή ικανότητα. Μπορείς και να τα παρατήσεις πριν φτάσεις. Δεν πειράζει. Καμιά φορά αυτό έχει πολύ πιο μεγάλη σημασία από το να τρέχεις χωρίς να καταλαβαίνεις πού είναι η κορδέλα του τερματισμού. Κουράζεσαι, δεν θέλεις άλλο, χαίρεται κύριοι. Διακηρύσσω λοιπόν, άρνηση ευθυνών και υπευθυνότητας. Δεν τα θέλω. (Επίσης, πολύ ωραίο είναι να σε αναλαμβάνει κάποιος. Να σου πει ρε παιδί μου: «Εγώ τώρα σε αναλαμβάνω. Δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα πια. Παρά μόνο αν θέλεις. Να, μπορείς να κάνεις και οικοκυρικά αν σ' ενδιαφέρει. Έχω εγώ αναλάβει την ευθύνη σου τώρα...»).

ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ POP. Ο Adorno, στο δοκίμιό του Essay on popular music καταλήγει ότι η ποπ είναι η μόνη μουσική που έχει απήχηση στο λαουτζίκο γιατί είναι εύκολη. Γιατί δεν χρειάζεται να καταβάλεις καμία προσπάθεια, ούτε να καταλάβεις κάποια μεγαλόπνοη ιδέα. Απλά, απλώς, ακούς. Δεν πειράζει καθόλου αυτό και δεν βλέπω τον λόγο που έχει ενοχοποιηθεί. Εμένα λοιπόν μου αρέσουν και οι Beatles, και ο Elvis και η Madonna. Στα τρελά κέφια, χτυπάω και κανά Backstreet Boys.

ROOTED. Αυτή είναι η λέξη του καλοκαιριού. Άνθρωποι σε άμεση επαφή με το χώμα τους. Τι χρειάζεται ο rooted ο άνθρωπος φίλε μου; Νεράκι, τροφή, ήλιο και λίγη αγάπη για να αναπαραχθεί. Ε, και μουσικούλα για να ανθίσει. Τέλος. Όλα τα άλλα είναι μπούρδες.


Η Σάντρα είναι ανάμεσα σε άλλα, δημοσιογράφος και Docer. Προσωρινά, μετακόμισε στο Λονδίνο για ένα μεταπτυχιακό. Πιστεύει αποκλειστικά στην αγάπη και την επανάσταση.

εμφάνιση σχολίων