Μια νέα, αχρωμάτιστη δεξιά γεννήθηκε -δεν την γέννησε ο πατριωτισμός, τη γέννησε ο εξευτελισμός. Είναι καιρός να γεννηθεί και μια νέα αριστερά… Από τη Μαριάννα Τζιαντζή
PRESS
5 Φεβρουαρίου 2018
Το ανησυχητικό είναι ότι η νέα αυτή δεξιά αποκτά ρίζες στη σύγχρονη εργατική τάξη, τη ρευστή και διαλυμένη, που ζει σε ένα καθεστώς μόνιμης αβεβαιότητας. «Θα υπάρχει δουλειά τον επόμενο μήνα (ή το επόμενο εξάμηνο)»; «Θα πληρωθώ τον επόμενο μήνα (ή το επόμενο τρίμηνο/εξάμηνο)»; Όχι πλέον «πόση σύνταξη θα πάρω», αλλά «θα πάρω ποτέ σύνταξη»; Η κινητικότητα που κυριαρχεί στην αγορά της ευέλικτης εργασίας δεν είναι «ανοδική», αλλά ένα διαρκές ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στη δουλειά –ή τις δουλειές του ποδαριού– και την ανεργία, κάτι που δεν ευνοεί τη συνδικαλιστική δράση και, κυρίως, το χτίσιμο μιας παράδοσης αγώνων, συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Εδώ, στην εξουθενωμένη και ταπεινωμένη εργατική τάξη γεννιέται η νέα δεξιά, που τη θρέφει το δόγμα «ο καθένας για την πάρτη του».
Πλάι στη νέα δεξιά των ημι-εργαζομένων, υπάρχει και η νέα δεξιά του σαλονιού. Που θεωρεί τον εαυτό της γνήσιο τέκνο της Ευρώπης, που ομνύει στην επιχειρηματικότητα, που απεχθάνεται τον λαϊκισμό και ό,τι θυμίζει βαθύ λαό. Είναι υπέρ του λιγότερου κράτους, αλλά όχι της λιγότερης αστυνόμευσης/καταστολής. Δεν την εκφράζει το δόγμα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», τάσσεται υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, της ελευθερίας των καταναλωτικών, θρησκευτικών και ερωτικών επιλογών. Δεν την εκφράζουν τα συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας, όπως δεν την εξέφραζαν οι Αγανακτισμένοι. Και οι δύο αυτές κατηγορίες της νέας δεξιάς μοιράζονται την απέχθεια έως και το μίσος για τους δημόσιους υπαλλήλους, για τους «μόνιμους», η πρώτη από φθόνο, η δεύτερη από θέση υποθετικής υπεροχής.
Εύκολα μαντεύουμε ποιοι αξιοποιούν την ύπαρξη της νέας, της αχρωμάτιστης δεξιάς, όπως εύκολα μαντεύουμε ποιοι δυσκολεύονται να προσεγγίσουν και να εμπνεύσουν τους εργαζόμενους της νέας, διακεκομμένης βάρδιας.
Πολλοί λένε ότι είναι πια καιρός να γεννηθεί μια νέα αριστερά. Η γέννησή της είναι επιτακτική μπροστά στη βαρβαρότητα που μας περικλείει, αλλά δεν είναι νομοτελειακή. Το σίγουρο είναι, όπως έλεγε κι ο ποιητής, ότι «τα παιδιά μας δε θα μοιάζουνε μ’ εμάς».
εμφάνιση σχολίων