Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Τσουνάμι Πάγκαλος

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΤΟΝ ΘΑΥΜΑΖΑ ΤΟΝ ΠΑΓΚΑΛΟ. Ναι! Ήταν ένας διαφορετικός πολιτικός ανάμεσά τους, ένας άλλος άνθρωπος. Είχε μια γοητεία λόγου και εκφράσεων που ακόμη και αν διαφωνούσες πολιτικά, θα τον άκουγες προσεκτικά και δύσκολα θα του αντιπαρατίθεσο. Είχα φθάσει μάλιστα σε σημείο να παρακαλώ μια φίλη του –και δική μου- να μου τον γνωρίσει ένα καλοκαίρι στη Τζιά (αυτό δεν έγινε ποτέ).

ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ παραπάνω από όσο κάθε νοήμων άνθρωπος που βλέπει, ακούει, ζει σε αυτή τη χώρα και μάχεται καθημερινώς με τον τρόπο του για όλα. Ψηφίζω, αλλάζω θέση, ψάχνω να βρω τον χώρο μου - κάθε που νομίζω ότι τον βρήκα κάτι με «πληγώνει» που λέει και ο ποιητής και άντε πάλι από την αρχή. Ποτέ πάντως τα λεγόμενα μεγάλα κόμματα δεν ήταν η αδυναμία μου.

ΣΤΟΝ ΟΡΥΜΑΓΔΟ ΑΥΤΟΝ, προσωπικοτήτων και ανεγκέφαλων, κάποιοι ξεχώρισαν. Ένας ήταν και εκείνος.

«ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ», είπε και ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων προς τη μία κατεύθυνση κυρίως, μα και προς την άλλη. Χθες το βράδυ (μετά το βίντεο που κυκλοφόρησε με το δείπνο του Πάγκαλου και το γιαούρτι) τσακώθηκα με έναν παλιό φίλο που προσπαθούσε να με πείσει ότι μόνον ο Πάγκαλος εξακολουθεί να λέει αλήθειες και για αυτό μας ενοχλεί (ήπιο ρήμα το «ενοχλεί», αλλά ας μην το χοντρύνουμε από τώρα). Το δικό μου επιχείρημα είναι ότι λέει τη «μισή αλήθεια» και αυτό είναι απαράδεκτο για τη θέση που βρίσκεται. Διότι έτσι, παραπλανεί ακόμη περισσότερο. Ο ψεύτης σπιλώνεται αμέσως. Ο μισο-ψεύτης μπερδεύει τον κόσμο. Και το χειρότερο; Τον ενοχοποιεί.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΠΙΤΙ ΣΚΕΠΤΟΜΟΥΝ ΜΟΝΟ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ: πώς είναι δυνατόν, όλες οι αρετές ενός ανθρώπου, να μεταλλάσσονται τόσο πολύ με τα χρόνια. Η ευφυΐα του έγινε κομπορρημοσύνη, η αμεσότητα έγινε θράσος, η εξυπνάδα- ξιπασιά και η ευφράδεια κρατά πια μόνο έναν ακατάσχετο και ανεξέλεγκτο μηχανισμό άμυνας. Αδιακρισία και αγνωμοσύνη απέναντι στις ζωές των άλλων -των άλλων που τον πίστεψαν.

ΔΕ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΤΙ ΕΦΑΓΕ ή δεν έφαγε στην Ταβέρνα Το Τρίγωνο στα Καλύβια μαζί με άλλα μέλη του Πασόκ προχθές το βράδυ.

ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ ΞΕΧΝΑΕΙ τι σημαίνει σεβασμός και αξιοπρέπεια, ξεχνάει τη θέση του και παραβλέπει τις συνέπειες. Αυτό το «τα φάγαμε μαζί» τον καταδιώκει όπου πάει διότι ακόμη και αν εννοούσε ότι τα «έφαγαν» αυτοί και οι δημόσιοι υπάλληλοι και όχι οι ιδιωτικοί, εγκαλεί σε τάξη εκείνους που παρακολούθησαν τον τρόπο πράξης και σκέψης των από πάνω τους και όχι εκείνους που τον δημιούργησαν.

ΔΕΝ ΑΠΟΠΟΙΟΥΜΑΙ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΥΘΥΝΕΣ. Οι περισσότεροι από όσους μπήκαν στη διαδικασία να σκύψουν το κεφάλι και να παραδεχτούν ότι ο Θεόδωρος έχει δίκιο, ένιωσαν τύψεις για τη δική τους συμπεριφορά.

ΠΑΝΤΑ ΥΠΗΡΞΑ ΝΟΜΟΤΑΓΗΣ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΔΥΝΑΤΟ. Ευχαρίστως, αν μπορούσα τώρα, δεν θα ήμουν. Πιο πολύ είμαι από φόβο, παρά από θέση. Και δεν μιλώ για την κοινωνική συμπεριφορά, που αποτελεί τη νέα τάση (ευτυχώς) αλλά για τα υπόλοιπα. Αυτά που πληρώνω τζάμπα τόσα χρόνια χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Ε, μη μας βάζετε και στο ίδιο σακούλι κύριε Πάγκαλε;

ΟΙ ΕΥΦΥΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΕΥΦΥΙΑ ΤΟΥΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ. Λένε πως είναι άνθρωποι ιδιαίτεροι, παράξενοι και μυστήριοι γιατί το μυαλό τους δεν κινείται ούτε στους ρυθμούς ούτε στο επίπεδο των υπόλοιπων ανθρώπων. Να δώσω τόπο στην οργή για τον Μπέργκμαν και τον Πικάσο που τόσα τους καταλογίζουν. Το έργο τους επηρεάζει το νου μου και την αισθητική μου, ο χαρακτήρας τους δεν με αφορά και ούτε μπορεί να αγγίξει. Δεν μπορώ να κάνω το ίδιο όταν η ειρωνεία και η αμετροέπεια κάποιου με ακουμπάει στο πετσί μου χωρίς να με έχει πλουτίσει με κάτι. Γιατί ο πλούτος σε αυτή την περίπτωση δεν φτάνει για όλους. Και μοιάζει επίσης κάποιοι να τον χωνεύουν πιο γρήγορα από άλλους…


Η Άννα Χαρίτου είναι δημοσιογράφος και Docer

εμφάνιση σχολίων