0
1
σχόλια
1058
λέξεις
CULTURE

«Πιστεύω ότι αυτή η εποχή που ζούμε είναι η πιο γόνιμη -νιώθω ότι με έναν τρόπο ξεκινάει δικαιοσύνη στα πράγματα»

ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
22 Δεκεμβρίου 2012
Συζήτηση μ' ένα παράξενο, κανονικό κορίτσι. Μετά την εκπληκτική ερμηνεία στο Χέρι του Τιμ Κράουτς, η Θεοδώρα σταματάει στα Κόκκινα Φανάρια για μία ακόμη «διέξοδο» της ψυχής της.

-Η συνθήκη στο έργο το Χέρι είναι ακραία: ένα κορίτσι, που μοιάζει ψυχικά άρρωστο, φτάνει στην υπερβολή για να γίνει «ορατό» κρατώντας ένα χέρι ψηλά για πάντα, με πολλές επιπτώσεις… Τι σημαίνει τελικά η «τρέλα» για όλους εμάς τους υπόλοιπους; Προφανώς πρόκειται για μια ακραία περίπτωση, αλλά οι ανάγκες αυτής της κοπέλας είναι αυτές που έχουμε όλοι. Απλώς, εκείνη φτάνει στα άκρα. Πραγματικά δεν ξέρω πια τι είναι άρρωστο: αυτό που κάνουμε εμείς και ανακόπτουμε διαρκώς τα όριά μας ή αυτό που κάνει εκείνη; Ενώ μοιάζει ακοινώνητη, πιστεύω ότι θέλει απλώς να την αποδεχτούν με κάποιον τρόπο. Καταρχήν η ίδια της η οικογένεια, όπως συμβαίνει σε όλους μας. Η οικογένεια μάς καθορίζει, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, πραγματικά δε συνέβαινε τίποτα στη δική της: ήταν η εποχή που στις μικροαστικές οικογένειες ήταν όλα «κανονικά», αλλά αδιανόητα βαρετά -βίωνε το τίποτα.

-Στο πλαίσιο της δικής σου οικογένειας, είχε ξεχωρίσει ότι εσύ θα γινόσουν ηθοποιός; Μεγάλωσα με άλλα τέσσερα παιδιά, όχι αδέλφια μου, σε ένα περιβάλλον σχετικό με αυτό του έργου: αρκετά βαρετό και μικροαστικό. Το θέατρο λοιπόν για μένα ήταν σαν ένα παιχνίδι, λειτουργούσε ως εκτόνωση μιας ενέργειας -ήταν η διέξοδός μου για να νιώθω ότι δεν ανήκω εκεί. Τα πράγματα ήρθαν συγκυριακά όπως σε πολλές περιπτώσεις στη ζωή. Κάποια στιγμή βρέθηκα στη Γ’ Λυκείου στα Γιάννενα επειδή η μητέρα μου ήταν γιατρός -αλλάζαμε τόπο συχνά. Εν τω μεταξύ το σχολείο μού φαινόταν επίσης φοβερά βαρετό. Γενικά, δεν καταλάβαινα γιατί πρέπει κάποιος στα 17 του χρόνια να αποφασίσει τι θα κάνει στη ζωή του. Τέλος πάντων, βρέθηκα στο Θεατρικό Εργαστήρι Ηπείρου κι ένας άνθρωπος μου πρότεινε να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό. Και έδωσα. Αυτό όμως ήταν κάτι αδιανόητο μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν είχε καν περάσει από τον νου μου ότι η ηθοποιία υπάρχει σαν δουλειά. Με προόριζαν για ιατρική φυσικά. Συνέβη όμως και κάτι άλλο μαγικό -να που όταν θέλεις κάτι, συνωμοτούν τα πάντα για να γίνει: η μητέρα μου, που μαινόταν εναντίον εκείνου που με επηρέασε, τον γνώρισε, ερωτεύθηκαν, παντρεύτηκαν και είναι ακόμη μαζί!

-Η εξέλιξη ήρθε εύκολα; Μάλλον, με την έννοια ότι χωρίς να ξέρω, ούτε καν όταν τελείωσα τη Σχολή, βρέθηκα εκεί που ήθελα. Είχα μάλιστα μια φοβερή αντίδραση μέσα μου. Γενικότερα έχω αντιρρήσεις σχετικά με το τι σημαίνει διδασκαλία και το πώς μεταφέρεις το οτιδήποτε. Θέλω να παίρνω από έναν άνθρωπο που ξεκινάει από τη βάση ότι και εκείνος δεν είναι σίγουρος γι' αυτό που δίνει. Και αν κάποιος δε με βάλει σε ένα πεδίο έρευνας, αλλά μου τα δώσει όλα δεδομένα και πρέπει να τα δεχτώ σαν πρόβατο, χωρίς προσωπική αναζήτηση, με χάνει. Θέλω να μου ερεθίσει το ενδιαφέρον για κάτι, να το αντιληφθώ, να το επεξεργαστώ και να πάρω θέση απέναντι σε αυτό. Έχουμε σταματήσει να ρωτάμε -δηλώνουμε μόνο. Στην πορεία πάντως δούλεψα με ανθρώπους που εκτιμώ και αυτό είναι σημαντικό για να εξελίσσεσαι στη δουλειά σου.

-Εσύ η ίδια, ένιωθες σίγουρη ότι μπορείς να την κάνεις τελικά αυτή τη δουλειά; Όχι. Δεν υπάρχει και κάποια «φόρμα» ηθοποιού που είχα στο μυαλό μου και περίμενα να δω αν θα καταφέρω να γίνω «έτσι». Πιστεύω ότι πάντα, και ευτυχώς δηλαδή διότι αλλιώς θα ήταν φοβερά πληκτικό, θα έχω τρελές αδυναμίες. Και αν δε βλέπω τις αδυναμίες μου, δεν υπάρχει λόγος να κάνω αυτή τη δουλειά. Αυτές είναι το πιο δημιουργικό κομμάτι της δουλειάς, είναι υλικό κίνησης, είτε σε πάει μπροστά είτε πίσω.

-Επιλέγεις συχνά ρόλους ιδιαίτερους. Αισθάνεσαι ότι οι σκηνοθέτες σε επιλέγουν γιατί έχεις και μια ιδιαίτερη φυσιογνωμία, μια «άλλη» προσωπικότητα; Όποιος κάνει μία δουλειά, δε μπορεί να σκέφτεται ότι κάνει κάτι ιδιαίτερο ή ότι έχει κάτι ιδιαίτερο. Δε με απασχολεί καθόλου το πώς το βλέπουν οι άλλοι, δε θέλω να το σκέφτομαι -μου φαίνονται απολύτως φυσιολογικά αυτά που κάνω.

-Αναγνωρίζεις την έννοια του ταλέντου; Όχι -μου φαίνεται μάλιστα πολύ «ρατσιστικό». Δέχομαι όμως ότι για κάποιους ανθρώπους υπάρχει ένα ισχυρό εσωτερικό ανείπωτο που έχουν την ανάγκη να το διοχετεύσουν κάπου. Συνεπώς είναι μονάχα θέμα χαρακτήρα. Ενεργειακά, αυτή η ανάγκη θα διοχετευθεί κάπου -στο θέατρο, στο χορό, τη μουσική ή οποιαδήποτε άλλη τέχνη. Η μοναδική διαφορά είναι πως αυτό το απόλυτα αναγκαίο που εγώ δε θα σταματήσω πουθενά για να το εκφράσω, κάποιος άλλος δε θα το κάνει, γιατί έχει άλλου τύπου κρατήματα. Οι άνθρωποι δυσκολευόμαστε, κρυβόμαστε και δεν εκφράζουμε τις ανάγκες μας.

-Νιώθεις ότι ζεις σε μια χώρα που γίνονται πράγματα στο δικό σου χώρο; Το εξωτερικό το ζηλεύεις; Ναι, και ειδικά αυτή τη στιγμή γίνονται και θα γίνονται. Φεύγουν τα περιτυλίγματα και νέα παιδιά προχωρούν, νέες ιδέες αναπτύσσονται. Είμαι άνθρωπος του «τώρα», με απορροφά το παρόν. Δε μου αρέσει να κάνω σχέδια -με αποδιοργανώνει. Βλέπω πράγματα στο εξωτερικό που μου αρέσουν, αλλά, όχι, ούτε ζηλεύω ούτε έχω σκεφτεί να φύγω. Δεν έχω τέτοιου είδους απωθημένα.

-Με την πολιτική ασχολείσαι; Ναι, αλλά όχι με την «κανονική» έννοια. Δε νιώθω πάντως ότι έχει αλλάξει κάτι δραματικά στη ζωή μου λόγω κρίσης, δε μου έχει στερηθεί κάτι σε σχέση με τον τρόπο που ζω -άλλωστε δεν είχα πολλά «πράγματα» ή απαιτήσεις πριν, ώστε να στερούμαι τώρα. Με επηρεάζουν αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, αλλά δεν έχω φτάσει στο σημείο να μην έχω να φάω.

-Μα είναι μόνο οικονομική η κρίση; Όταν υπάρχουν σοβαρά οικονομικά θέματα, προκαλούνται κρίσεις αρχών και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Όμως δεν πάσχω από τρομολαγνεία και με ενοχλούν οι υπερβολές σχετικά με το πόσο μεγάλη είναι η καταστροφή που ζούμε. Βλέπω πολλή μιζέρια γύρω μου, αλλά πιστεύω ότι αυτή η εποχή που ζούμε είναι η πιο γόνιμη, η πιο «σωστή» -νιώθω ότι με έναν τρόπο ξεκινάει μια δικαιοσύνη στα πράγματα. Είναι ακραίο αυτό που λέω, αλλά χρειάζονται ακραία πράγματα για να επέλθει κάθαρση. Οι άνθρωποι αναγκάζονται σήμερα να πάρουν την ευθύνη του εαυτού τους. Ο έλληνας δεν είχε συνηθίσει να το κάνει αυτό -ίσα ίσα το αντίθετο.

-Έχεις μείνει ποτέ χωρίς δουλειά; Όχι, μόνο φέτος για δύο μήνες. Πήγα στο χωριό μου, στη Βασιλίτσα, για ένα Σαββατοκύριακο και δεν κουνήθηκα για δύο μήνες!


Info: Το χέρι, Θέατρο του Νέου Κόσμου (Δώμα), Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Νέος Κόσμος, τηλ.: 210.92.12.900. Απόγ.: Κυρ. 7 μ.μ. Βραδ: Παρ.-Σάβ. 9.15 μ.μ. μέχρι 6 Ιανουαρίου 2013. Τα κόκκινα φανάρια, Εθνικό Θέατρο, Αγ. Κωνσταντίνου 22-24, Ομόνοια, τηλ.: 210.52.88.171-2. Παραστάσεις από 18.1.21013.

εμφάνιση σχολίων