Ένα σημείο x ορίζεται από 2 ανθρώπους -που ονειρεύονται μαζί
ΚΑΘΙΣΑΜΕ ΠΛΑΙ-ΠΛΑI ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΞΥΛΙΝΟ ΠΥΡΓΙΣΚΟ, ίσαμε που χωρούσαμε και οι δύο μας, «πρόσεξε μην στάξεις το παγωτό σου απάνω στο καινούργιο μου τζιν», σου είπα, «αλοίμονό σου», είπα μετά και εσύ έβγαλες από την τσέπη ένα λευκό χαρτομάντηλο να το ‘χεις σε ετοιμότητα, εγώ έτρωγα σοκολάτα-φράουλα εσύ κάτι λιγότερο χρωματιστό, πως διάολο βρεθήκαμε εδώ μέσα στην μαύρη νύχτα δεν είχα ιδέα, δηλαδή δεν θυμόμουνα πώς ακριβώς είχανε τα γεγονότα, κάτι είπες, κάτι ρώτησα, κάτι είχες πεθυμήσει, κάτι το ‘χα μέρες μέσα μου σαν ευχή και κάπως έτσι, όπως οδηγούσες, έστριψες ξαφνικά το τιμόνι και πήρες μια άλλη έξοδο, δεν πρόλαβα καν να δω τι έγραφε στην πινακίδα και ύστερα βρεθήκαμε εδώ με ένα χωνάκι παγωτό στο χέρι πάνω σε ένα ξύλινο πυργίσκο, να χαζεύουμε την θάλασσα και τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται.
ΕΣΥ ΜΟΥ ΛΕΓΕΣ ΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ και κοιτούσες ήδη τον εαυτό σου να κάθεται δίπλα σε ένα από κείνα τα στρογγυλά παραθυράκια, κάπου κοντά στο φτερό, ναι, κάπου εκεί μέσα ήσουνα και συ, φορούσες ήδη τα χειμερινά σου και αγωνιούσες για μια ζεστή σοκολάτα, έτσι είπες, πως αυτή θα ήταν η πρώτη σου κίνηση μόλις έφτανες εκεί όπου ήθελες να φτάσεις, θα έπαιρνες ένα ταξί και έτσι με την βαλίτσα και όλα σου τα συμπράγκαλα θα άνοιγες την πόρτα της αγαπημένες σου καφετέριας, σε κείνη την μικρή πλατεία που σύχναζες κάποτε κάθε μέρα, εκεί λοιπόν θα διάλεγες τραπέζι πλάι στο παράθυρο, θα έβγαζες το παλτό και θα παράγγελνες την πιο ωραία ζεστή σοκολάτα που έχεις πιεί στην ζωή σου, «δεν έχεις δοκιμάσει γι’ αυτό δεν με πιστεύεις», μου είπες και χτύπησες το πόδι σου πεισμωμένα στο σκαλοπάτι του πυργίσκου, μα δεν είχανε έτσι τα γεγονότα, είχανε κάπως αλλιώς…
ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΗΓΟΥΜΑΙ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ, που πήγα μόλις προχθές, που ήτανε σε ένα μέρος με κόκκινα βουνά και πολύχρωμο βυθό και το ένιωσα ξαφνικά σαν τάμα να κολυμπήσω με τα δελφίνια και τότε αγόρασα μάσκα καινούργια πλαστική με ένα μπλε φυσούνι, ρώτησα πόσο, τόσο μου απάντησαν και δέχτηκα να μου φορέσουνε μια μαύρη στενή στολή και κίτρινα πέδιλα, έτσι ακριβώς όπως στο λέω βούτηξα και κολυμπούσα περιμένοντας πότε θα εμφανιστεί μπροστά μου το δελφίνι, είχα ένα σφίξιμο στο στομάχι, όχι από φόβο, αλλά από αγωνία μήπως και δεν με αναγνωρίσει, δεν γινόταν να μην με αναγνωρίσει, γιατί διένυσα πολλά θαλάσσια μίλια για να φτάσω μέχρι εδώ, μόνο και μόνο για να συναντήσω ένα δελφίνι.
ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΛΕΣ ΚΟΛΥΜΠΟΥΣΑ ΜΕ ΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΑ, μέχρι που πρώτα το άκουσα να σφυρίζει μέσα στο βυθό και ύστερα το είδα να με πλησιάζει χαμογελαστό, να ‘ναι, δηλαδή, η μούρη του μια αναπνοή από την δική μου, κοιταχτήκαμε για λίγο, τόσο όσο για να βεβαιωθώ πως είμαι επιτέλους έτοιμη να ζήσω το δικό μου παραμύθι. Κάπως έτσι τα ‘φερε εκείνη η μέρα κι ύστερα αργά το απόγευμα, την ώρα του μωβ, είδα τυχαία μια μικρή καφετέρια, «θα την γιορτάσω την μέρα μου» σκέφτηκα «με ένα ωραίο γλυκό», μπήκα μέσα άνοιξα τον κατάλογο και τότε συνειδητοποίησα ξαφνικά πως είναι η ίδια εκείνη καφετέρια που εσύ μου ανάφερες συχνά, μόνο που τώρα ήτανε σε μια άλλη χώρα, την χώρα των κόκκινων βουνών και του πολύχρωμου βυθού, ξέχασα τότε το γλυκό και παράγγειλα να πιω μια ζεστή σοκολάτα, «είναι η πιο ωραία του κόσμου» μου είχες πει και όταν ένιωσα την πρώτη γουλιά να κατεβαίνει στο λαιμό μου τότε ήθελα να σου πω πως τελικά τα γεγονότα είχανε ως εξής:
ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ΠΛΑΙ-ΠΛΑΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΞΥΛΙΝΟ ΠΥΡΓΙΣΚΟ που ίσαμε χωράμε και οι δύο μας και χαζεύουμε την θάλασσα και τα αεροπλάνα που πηγαινοέρχονται και γω σου μιλάω για ένα δελφίνι και σύ για μια ζεστή σοκολάτα και ξέρουμε πια πως αυτό που μας έφερε μέχρι εδώ είναι γιατί νιώσαμε πως η μοναδική πραγματικότητα που έχουμε, είναι να εμπιστευτούμε το δικό μας παραμύθι.
Η Ελένη Ξένου είναι δημοσιογράφος και ζει στη Λευκωσία. Τη γνωρίσαμε ως διευθύντρια στο καλό κυπριακό περιοδικό Υστερόγραφο. Εδώ στο DOC TV, πιστεύουμε ότι πρέπει να εκδώσει επειγόντως μυθιστόρημα.