0
1
σχόλια
586
λέξεις
Α' ΠΡΟΣΩΠΟ

Ο μαρασμός και η μοναξιά

ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
2 Μαΐου 2011
ΑΠΟ ΠΟΥ ΒΑΣΤΑΕΙ Ο ΑΚΡΑΤΟΣ ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΜΑΣ; Από τους αρχαίους ημών, προφανώς, πλην όμως παραβλέπουμε συνεχώς ότι ουδεμία σχέση δεν έχουμε με εκείνους. Μας έμεινε όμως το κουσούρι. Ότι εμείς είμαστε καθαρή φυλή, οι πρώτοι σε τόσα -φιλοσοφία, μαθηματικά, ιατρική, κοσμογραφία κλπ.- οπότε, η κεκτημένη ταχύτητα καλά βαστεί πάνω από 2000 χρόνια. Όταν ξυπνήσουμε, χρεωκοπημένοι και καταϊδρωμένοι, θα μας φταίει η μοίρα και, όπως πάντα, οι άλλοι.

ΕΓΩΠΑΘΕΙΣ, ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΟΙ, ΕΓΩΙΣΤΕΣ. Όλα κινούνται γύρω μας, όλα τα ξέρουμε, προτρέχουμε και όταν σκοντάφτουμε «φτου σου…» λέμε. Στον άλλον. Στο γνωστό ανέκδοτο, ο Ελληνας επιθυμεί περισσότερο την αποτυχία του άλλου παρά τη δική του επιτυχία. Γιατί δεν μπορεί να ανεχτεί τον καλύτερο. Στα μεγάλα και τα μικρά. Η χώρα από τη μια, ο πολίτης, ο άνθρωπος από την άλλη. Ίδιοι και απαράλλακτοι, του κεφαλιού τους θα κάνουν, με τη βεβαιότητα της απόλυτης γνώσης και το αδιαπραγμάτευτο του «εγώ» τους.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΟΥΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ. Οι περισσότεροι το εξηγούν αυτό λόγω του γεγονότος ότι εκεί, αλλού δηλαδή, μπορούν ανεπηρέαστοι από κυκλώματα και μπαγαποντιές να κάνουν τη δουλειά τους όπως πρέπει. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επ’ αυτού. Όταν ο μηχανισμός λειτουργεί καλά λαδωμένος, τα ρουλεμάν κυλάνε ρολόι. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι και το γεγονός ότι, αλλού -και για τους παραπάνω λόγους- πρέπει ο καθένας να αποδείξει πόσο μπορεί και να μαζευτεί στα κυβικά του. Δεν πουλάει ό,τι θέλει, ό, τι να ‘ναι και οι άλλοι το χαύουν. Οφείλει να ενεργοποιήσει μια εσωτερική κρυμμένη σεμνότητα και να ακούσει, να μάθει, να αντεπεξέλθει βάσει των αληθινών του δυνατοτήτων. Και έτσι, όλοι όσοι έχουν αξία, αργά και σταθερά, βάσιμα δηλαδή, χτίζουν και ανεβαίνουν. Σε μια κλίμακα αντικειμενικής και δίκαιης αξιολόγησης.

ΔΕΣ ΓΥΡΩ ΣΟΥ, ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΚΥΡΙΩΣ, όπου περνάς και τις περισσότερες ώρες της ζωής -ούτε με τους αγαπημένους σου δεν είσαι τόσο χρόνο μαζί. Πόσοι είναι εκείνοι που διψούν να μάθουν; Να πάνε μπροστά ακούγοντας τους άλλους; Πόσοι είναι εκεί για να σε διδάξουν, μετά τις στεγνές σπουδές, τα μυστικά της επαγγελματικής σου ζωής, να σου φανερώσουν σκαλοπάτια απάτητα που θα ανεβάσουν τον πήχη των δυνατοτήτων σου; Πόσοι θέλουν να σου προσφέρουν τη γνώση που θα μας κάνει όλους καλύτερους και συνεπώς το σύνολο; Πόσοι ανέχονται και δέχονται ισάξιους πλάι τους για να ανταλλάσσουν και όχι να επιβάλουν; Πόσοι αντέχουν; Και από τη μία και από την άλλη μεριά –ο από πάνω σου θα σε φοβηθεί άμα βελτιωθείς, και ο από κάτω σου δεν θα παραδεχτεί ποτέ ότι ξέρει κάτι λιγότερο.

ΕΝΑΣ ΦΑΥΛΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΡΑΤΑ καθηλωμένος στην ημιμάθεια, στη χρυσή μετριότητα. Ψάχνουμε συνεχώς δικαιολογίες -φυσικό επόμενο όταν κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας και χάνουμε έναν ολόκληρο πλούσιο κόσμο δίπλα μας. Κόσμο γνώσης και εμπειριών, ολοκαίνουργιων στην ούγια. Χάνουμε το πιο γουστόζικο πράγμα της ζωής: να «κερδίζουμε» από τις ζωές των άλλων.

ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΟΤΙ Ο ΠΑΙΚΤΗΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ, ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, ότι τελικά, τα πολλά μυαλά είναι καλύτερα από ένα. Στα λόγια. Στην πράξη, βλέπω μόνο εγωιστές νάρκισσους υπερφίαλους, να κυκλοφορούν βαριά -ακόμη και η σκιά θέλει φως για να φανεί. Ούτε τη σκιά τους δεν αντέχουν.

ΣΤΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΣΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, ΑΡΚΕΤΟΙ ΝΕΟΙ εκεί γύρω στα 16 με 25. Η σημερινή γενιά διαφέρει και ψάχνει να συγχρωτιστεί, να μάθει και να δώσει. Λες, εκτός από τη γαλανόλευκη, να μας κάνει η ηλικία τόσο εγωιστές;


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων