Στην εποχή του πάτησέ με – για να σε πατήσω. Θύμα ή θύτης;
ΜΙΑ ΚΟΛΛΙΑ
11 Απριλίου 2011
TO ΠΑΙΞΑ ΚΙ ΕΓΩ ΘΥΜΑ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΔΟ. Και τώρα που βλέπω άλλους να κάνουν το ίδιο, ντρέπομαι πραγματικά για τότε. Θύτης όμως δεν θα γίνω.
ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ: για να αναλάβουμε έναν από τους δύο ρόλους. Και πολλοί, παλεύουμε να μην πάρουμε κανέναν, να ισορροπήσουμε δηλαδή και αυτό είναι σίγουρα το πιο δύσκολο γιατί αλληθωρίζεις, θες δε θες.
ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ, οι παραφορές καλύτερα, δεν αφορούν καθόλου αντικείμενό τους. Ερωτας, δουλειά, σχέσεις, οικονομικά… κάπου θα βρεις να τις εγκαταστήσεις.
ΜΙΑ ΚΟΝΤΙΝΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ αφορά σε έναν άντρα που μπροστά στο να αναλάβει ευθύνες σημαντικές, προτιμά να ζει το δράμα του, να νιώθει ότι η γυναίκα αντικείμενο του πόθου του τον απαρνείται ή θα τον απαρνηθεί, αποφεύγει να συζητήσει, εξαφανίζεται και γράφει. Γράφει στίχους πόνου, πόνου που επέλεξε μόνος του να ζει, πόνου που θα μπορούσε να αποφύγει με ένα μόνο τηλεφώνημα. Αρα, το θέμα του είναι βαθύ, πολύ εσωτερικό, πολύ μπλεγμένο. Θέλει να υποφέρει.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ οι καθηλωμένοι σε καταστάσεις που λειτουργούν εναντίον τους και επιμένουν να μην κάνουν τίποτα για να τις αλλάξουν. Γνωρίζω και κάτι άλλους, που πάντα βρίσκουν μια δικαιολογία όταν εκμεταλλεύονται τους άλλους: δεν κατάλαβαν… τι άλλο να έκαναν… κάτι του ξέφυγε… Θύτες πάντα.
ΚΙ ΕΓΩ –ΠΟΥ ΔΕΙΤΕ ΜΕ, ΜΙΛΑΩ ΚΑΙ ΚΡΙΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΝΑΠΕ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΜΟΥ- δεν μπορούμε να πούμε ότι βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Μάλλον γκρινιάρα και σπαστική με λες, απαισιόδοξη δείχνω, όμως έχω και μια δυνατή τάση προς αυτή τη χαρούμενη ατελείωτη παιδικότητα που ευτυχώς με σώνει. Κι έτσι πάλεψα πολύ για να σταματήσω να νιώθω θύμα, ενώ ταυτόχρονα «θύτης» αδυνατώ να είμαι διότι με διακατέχει μια δυνατή συναίσθηση δικαιοσύνης που δεν μου επιτρέπει τέτοια. (στην υπερβολή τουλάχιστον, αν έχω βασανίσει κάποιον λίγο και δεν το θυμάμαι, ας λιθοβολήσει εδώ στο doc).
ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΑΔΙΚΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΑ (κυρίως σε επίπεδο επαγγελματικών συναναστροφών), δεν παίζω το θύμα, απλώς κρίνω πιο σκληρά. Το πρώτο παράπονο γίνεται γρήγορα θυμός και μια πόρτα κλείνει με βαρύ κρότο για να πάμε σε άλλη, να προσπαθήσουμε να την ανοίξουμε και όχι να την παραβιάσουμε.
ΔΙΟΤΙ ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ. Οι σημερινές σχέσεις δεν κυλάνε, δεν κουμπώνουν απαλά ώστε να ξεκουμπώσουν αν σκουριάσει κάτι κάνοντας ελαφρύ θόρυβο. Οι σχέσεις του σήμερα θυμίζουν στρατούς σε παράταξη: επίθεση-άμυνα και άμυνα-επίθεση. Αν κάτι μοιάσει ομαλό και περπατήσει αργά και σταθερά, χωρίς στραμπουλήγματα σε λακκούβες, τσιμπιέσαι να δεις μήπως κοιμάσαι. Το θράσος βασιλεύει ακόμη και εκεί που δεν το περιμένεις. Οι άνθρωποι στην ελεύθερη αγορά εργασίας έγιναν αγρίμια και τα γλυκά χαμόγελα στάζουν το διάφανο υγρό της τσούχτρας.
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΘΥΜΑΤΑ (και να είμαστε οι γραφικοί). Προσπαθούμε, αρκετοί από εμάς είναι η αλήθεια, να σταθούμε στη θέση μας, την ίδια με πριν. Την ώρα που όλα γύρω αλλάζουν, οι σταθερές σου τρεκλίζουν, πλην όμως επανέρχονται στη θέση ισορροπίας αν παραμείνεις εκεί. Και άρα, αφού θύτης δεν μπορείς να γίνεις και νιώθεις –δικαιολογημένα- κάπως θύμα, βρες τον δικό σου τρόπο να παίξεις το σαδομαζό παιχνίδι σου. Καλύτερα με ζώνες και μαστίγια σε κρεβάτια, παρά στα στρώματα της ψυχής. Γιατί και αυτή κουράζεται, παραδίνεται και τότε… κανένα παιχνίδι δεν έχει γούστο άμα παραδοθείς.
Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.
εμφάνιση σχολίων