Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Το τζάμπα πέθανε

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟ ΛΕΓΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΤΕΡΑ, αλλά τώρα πραγματικά το θάψαμε. Παιδιά, πάει, το τζάμπα μας άφησε χρόνους.

ΜΟΥ ΤΟ ΕΞΗΓΗΣΕ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ, ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, προσπαθώντας να με «συνεφέρει». Να μην περιμένω τίποτα. Στο παράπονό μου, στο θυμό μου και την απογοήτευση για τη συμπεριφορά κάποιων ανθρώπων, η παρηγοριά είναι μόνο η συνειδητοποίηση της άγριας κοινωνίας στην οποία ζούμε.

ΚΑΥΓΑΔΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΦΩΝΗΣΑΜΕ. Στην αρχή, η προσδοκία μου μεταφράστηκε ως σνομπισμός. Ποια νομίζω ότι είμαι και έχω απαιτήσεις – τουλάχιστον τις αντίστοιχες των δικών συμπεριφορών; Ποια είμαι και νομίζω ότι έχω δικαίωμα να έχω απαράλλακτα, με το παρελθόν, «πιστεύω»; Στη συνέχεια της κουβέντας, ο σνομπισμός έγινε αγαθοσύνη, μετά νόμισε πως κάνω τον ήρωα ή πως τον κοροϊδεύω, και κατέληξα ο μαλάκας της υπόθεσης. Κατέστη αδύνατον να τον πείσω.

ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΔΕΝ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΚΑΛΗ. Γράφεται μόνο γιατί δικαιώνω τελικά αυτόν που με αγαπάει και επιχειρεί, μάταια, να με κάνει να δω με καθαρά μάτια τη νέα συνθήκη. Δεν φταίει. Είναι που ζει στο «σήμερα» των άλλων.

ΤΩΝ «ΔΙΝΕΙΣ-ΠΑΙΡΝΕΙΣ» ΔΗΛΑΔΗ. Η κοινωνία των ανθρώπων μεταμορφώθηκε σε μια κοινωνία συναλλαγών. Οι σχέσεις, μέχρι χθες, συναισθηματικές (φιλικές ή προσωπικές) και επαγγελματικές χαρακτηρίζονταν από την ατιμία ή την τιμιότητά τους. Τώρα, κρίνονται στη ζυγαριά – την παλιά τη διπλή με τα δύο μεταλλικά πιάτα: το βάρος του χρυσού σου σε πράξεις ανταπόδοσης.

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΣΤΟ DOC «διαφημίζονται» τα swap parties των φρέσκων, ακόμα αμόλυντων μυαλών, το μεγάλο μέρος των πιο «ώριμων» πιλότων του συστήματος, δεν συγχωρεί οτιδήποτε μυρίζει άνθρωπο. Μία σου και μία μου ώστε οι καλοί λογαριασμοί να κάνουν και τους καλούς φίλους.

ΠΟΙΟΣ ΝΑ ΤΟ ΦΑΝΤΑΖΟΤΑΝ ότι η έκφραση αυτή, που την ξεστομίζαμε γελώντας για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους σε απλές προστριβές, θα ολοκλήρωνε την αποστολή της με αυτόν τον τόσο ωμό και βίαιο τρόπο!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΜΟΝΟΠΟΛΗ ΟΜΩΣ. Όχι γιατί είμαστε ρομαντικοί, ούτε γιατί είμαστε καλύτεροι από εκείνους που το «έχασαν» στον δρόμο. Ούτε ονειροπόλοι είμαστε. Έχουμε όμως όνειρα ακόμα. Έχουμε κέφια εσωτερικά και χαιρόμαστε πολύ να παίρνουμε και να δίνουμε. Να παίρνουμε και να μην αγχωνόμαστε για το τι χρωστάμε και να γεμίζουμε δίνοντας, προσφέροντας χαρά. Ένας καλός λόγος, μια έκπληξη, ένα συμβολικό δώρο που θα το θυμάσαι πάντα, αυτές οι αηδίες μωρέ είναι που μας κρατάνε ζωντανούς.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ο δικός μου άνθρωπος της αρχής της κουβέντας μας, είναι ότι όταν το τζάμπα ψυχορραγεί, αυτοκτονούν οι κομιστές του. Ένας ένας, αργά και σίγουρα. Απλώς, επειδή αυτοί είναι περισσότεροι, τη νιώθουν ομαδική την αυτοκτονία και ιερό τον σκοπό.

ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ, λέμε να εξακολουθήσουμε να πορευόμαστε με τους ζωντανούς.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων