Με ή χωρίς Α' ΠΡΟΣΩΠΟ οικογένεια

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΜΕ τραγούδι για να ελαφρύνουμε την ατμόσφαιρα. Οικογένεια, συγγενείς, αίμα. Εμείς είμαστε, άλλος κανείς. Θεσμός ακλόνητος, θεσμός υπό κατάρρευση λένε οι έρευνες κατά καιρούς. Αλλά αυτή, εκεί. Γιατί αλλιώς δεν υπάρχουμε. Από μόνη της, η οικογένεια, είναι η απαρχή της ύπαρξής μας. Αρα, πώς αλλιώς; – να τετραγωνίσεις τον κύκλο δεν μπορείς.

ΜΟΝΟΓΟΝΕΪΚΕΣ, ΟΜΟΦΥΛΟΦΥΛΕΣ, ΠΟΛΥΓΑΜΙΑΣ, νέες μορφές οικογένειας. Άρθρο πολυφορεμένο στα περιοδικά που μας γαλούχησαν, στα περιοδικά που φτιάχναμε τόσα χρόνια. Το αμερικανικό Modern Family ήρθε να τις νομιμοποιήσει. Η Μελίτα Κάραλη, έναν χρόνο πριν στο Marie Claire, με ένα κείμενο υπό τον τίτλο “Η θεωρία των συγκοινωνούντων δοχείων¨, αναρωτιόταν τι τής είναι το αδελφάκι που απόκτησε η αδελφή της από το δεύτερο γάμο του μπαμπά της. Πάρ΄το αυγό και κούρευτο. Όλα είναι μονάχα η αγάπη που νιώθει εκείνη για το αδελφάκι της Μαριανίνας, που θα νιώσεις κι εσύ. Η αγάπη που θα αναπτυχθεί σα λουλούδι, αργά και παραστατικά, στο διάβα σου. Αν αναπτυχθεί.

ΚΑΝΕΙΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΜΑΘΕ, ότι μπορείς και να απορρίψεις κάποιον που είναι αίμα σου. Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία γίνονται μέσα στην οικογένεια. Το περιέγραψε γλαφυρά, σκληρά και απίθανα ο Δανός Τόμας Βίντεμπεργκ στην «Οικογενειακή Γιορτή», ένα από τα συγκλονιστικόστερα έργα που έχω δει. Μια κάμερα, προσωπικά αντικείμενα, χωρίς μακιγιάζ, ένας εκπρόσωπος του Δόγματος ’95, ξέσκισε κυριολεκτικά τον θεσμό. Με την κινηματογραφική υπερβολή φυσικά, ελάχιστη μπροστά στον μεγαλειώδη Μπέργκμαν, πολύ δική μας ωστόσο. (ας μην ξεχνάμε και την πρώτη φράση του «Ξένου» του Καμύ: «Σήμερα πέθανε η μάνα μου»)

ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΚΙ ΕΓΩ ΣΕ ΜΙΑ, ΠΑΡΑΔΟΞΗ ΤΡΟΠΟΝ ΤΙΝΑ, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Η γιαγιά μου χώρισε το 1942, Κατοχή και εκείνη έκανε τον μάγκα. Και η μάνα μου, γνώρισε πατριό και πολύ μεγάλη τον αληθινό της πατέρα. Ο μπαμπάς μου, αντιστοίχως, είχε έναν αδελφό που δεν ταίριαζαν και μέσα σε 50 χρόνια τον είδε 2 φορές. Στα μεγάλα εορταστικά τραπέζια, μαζευόμασταν μετά βίας 4-5 άνθρωποι – και αυτοί με κανά φίλο που είχε ξεμείνει. Ως εκ τούτου, είμαι ένα κορίτσι,όχι «χωρίς» αλλά πάντως σίγουρα με την «ελάχιστη» δυνατή οικογένεια.

ΣΕ ΕΝΑ ΓΕΥΜΑ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ, προσπαθούσα να εξηγήσω σε μια κοπέλα που μου έλεγε ότι θα παντρέψει τον αδελφό της, ότι η οικογένεια μάς επιβάλλεται και δεν την επιλέγουμε. Και εκείνη επέμενε ότι η οικογένεια είναι η σταθερά της. Για αυτό βαφτίζονται, παντρεύονται και συμπεθεροκουμπαριάζουν μεταξύ τους. Μην μπει ένας ΞΕΝΟΣ ανάμεσά μας. (εκτός και αν είναι ο Μητσοτάκης ή άλλος βουλευτής, γιατί και αυτοί έχουν χόμπι την κολυμπήθρα).

ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΠΡΩΤΟΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ «ΔΙΚΟΙ» ΣΟΥ. Σκέψου όμως και πόσες φορές είναι απέναντί σου. Και επικαλούνται το φτωχό επιχείρημα της άρρηκτης αυτής αρχής. Δικοί μας, εν κατακλείδι, είναι και εκείνοι που έχουν το ίδιο αίμα, παραδόξως –ή και ως λογική συνέπεια- και πάλι μου έμαθε η μάνα μου, αλλά δεν σε αγαπάνε, μόνο, για αυτό. Δικοί σου είναι εκείνοι που σε αποδέχονται, σε παρηγορούν αληθινά, χαίρονται μαζί σου και σε βάζουν κάτω όταν πρέπει. Οι αληθινοί, οι κρυστάλλινοι. ΟΙ ΦΙΛΟΙ. (και τα ζωάκια μας –μην τα ξεχάσουμε και αυτά). Δικοί μας, αν είμαστε τυχεροί, είναι και οι συγγενείς μας.

ΠΑΡΟΤΙ ΕΧΩ ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, δεν θα φοβόμουν να μην τους έχω, αν δεν πληρούσαν αυτή τη συνθήκη καρδιάς. Εμαθα να τους συγχωρώ και να τους αγκαλιάζω. Όπως και εκείνοι. Όπως και με τους φίλους. Βαφτίζω όμως και παντρεύω μόνο με την καρδιά μου. Όχι με το αίμα μου.

Υ.Γ. Σημειωτέον, ότι η υπογράφουσα δεν έχει παιδί. Επομένως, η οικογένεια, όπως την αντιλαμβάνεται προς το παρόν, σταματά στους προγόνους.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων