Α' ΠΡΟΣΩΠΟ Ένας νέος ρατσισμός

Α' ΠΡΟΣΩΠΟ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ ΜΙΑ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΞΕΒΑΝΗ («Το κουτί της Πανδώρας» -ΝΕΤ) σχετικά με το κυνήγι της ευτυχίας και τη συνεχή προσπάθεια όλων να είναι ευτυχισμένοι, καταφεύγοντας σε χάπια, βότανα, γιόγκα, μαγικά χρωματιστά υγρά και διάφορα σχετικά, κατέληξα στο ότι όταν μιλάμε για ευτυχία στον 21ο αιώνα, μιλάμε ταυτόχρονα και για μια έννοια αντίθετή της: την κατάθλιψη. Και λέω κατάθλιψη και όχι δυστυχία, διότι δυστυχία είναι η κατάσταση και κατάθλιψη το σύμπτωμα. Και σήμερα πια με τους ρυθμούς που ζούμε προλαβαίνουμε στο τσακ το σύμπτωμα -η κατάσταση μας προσπερνά.

ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ Ο 21Ος ΑΙΩΝΑΣ ΙΣΩΣ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ Ο ΑΙΩΝΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ. Και αν ρωτήσεις τους ψυχολόγους και ψυχιάτρους θα στο επιβεβαιώσουν: όσο βαθαίνουν τα προβλήματα, τόσο βαθαίνουν και τα αποτυπώματα των οπισθίων στις πολυθρόνες τους. Άρα, με έναν τρόπο ζούμε όλοι αυτή την ατμόσφαιρα. Και πώς αλλιώς, όταν ο Τσόμσκι, χρόνια πριν είχε σημάνει ήδη την έναρξη του Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, οικονομικού αυτή τη φορά (και πραγματικού φυσικά αν γυρίσεις το βλέμμα λίγο πιο κει). Παρ’ όλα αυτά, μέσα σε αυτή την κοινωνία και με αυτό το θέσφατο, οι άνθρωποι δεν δέχονται και δεν ανέχονται την κατάθλιψη.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΕΛΛΟΧΕΥΩΝ «ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ», ΣΑΝ ΝΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΚΟΛΛΗΤΙΚΗ ΑΡΡΩΣΤΙΑ. Εκτός από εκείνους, όπως η φίλη μου Ρομπολίτα, που προσπαθεί -συχνά μάταια- να ρίχνει αστερόσκονη στις ζωές των ανθρώπων επικεντρώνοντας στα στοιχειώδη και ουσιαστικά όπως είναι η υγεία και η καθημερινή χαρά στα μικρά, γιατί έχει βαθιά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει ένα βίντεο ζωής που μας περιμένει, αλλά αυτή είναι η μία και μοναδική ζωή που μας δόθηκε, οι περισσότεροι δεν αντέχουν. Είτε γιατί είναι και οι ίδιοι με τον δικό τους τρόπο μέσα σε αυτήν, παστρικά επικαλύπτοντάς την ώστε να την ξορκίζουν, είτε γιατί τρέμουν τον ερχομό της, είτε γιατί τους χαλάει τη ζαχαρένια τους και «αρκετά έχουμε, δεν είμαστε για τέτοια».

ΛΕΝΕ ΟΤΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ, ΕΥΡΩΣΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Ο μετανάστης, τα παιδιά στην Αφρική, οι άρρωστοι στα νοσοκομεία έχουν αληθινά προβλήματα. Δεν έχουν κατάθλιψη. Σωστό. Όμως, ο δυτικός κόσμος, με την ευχέρεια που σου δίνει τόσα, σε απομυζά με τον δικό του, μελετημένο, καπιταλιστικό τρόπο. Είσαι άνεργος, αντικοινωνικός, εκτός συστήματος, δεν μπορείς να κάνεις παιδί, δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις στους δικούς του κανόνες; Είσαι εκτός… Όχι στον άλλον κόσμο, αλλά σε αυτόν. Τον καταθλιπτικό παγκοσμιοποιημένο.

ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΟ ΠΩΣ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ όταν αυτό εστιάζεται στη μονάδα, σε εσένα, σαν να είσαι άλλος, σαν να μιλάς άλλη γλώσσα. Σα να μη σε αναγνωρίζουν, με επιχειρήματα «ευτυχίας» και συνταγών-ευχολογίων και άλλοτε με επιθετικότητα για να σε συνεφέρουν, τελικά το δάχτυλο δείχνει κάποιον άλλον. Και μετά λένε πως τα παιδιά είναι σκληρά…

ΕΙΣΑΙ ΟΜΩΣ ΕΣΥ, Ο ΙΔΙΟΣ ΜΕΧΡΙ ΧΤΕΣ, ΠΟΥ ΑΠΛΩΣ ΕΠΕΣΕΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΞΕΦΡΑΣΕΣ. Και ντρέπεσαι. Μόνο ντρέπεσαι. Αν δεν έχεις κάπου κρυμμένη την ψυχική δύναμη, δεν πάρεις χάπια ή δεν φας σοκολάτα (μη γίνεις και χοντρός εκτός από καταθλιπτικός) είσαι απλώς αυτός που βυθίζεται σε αυτό ακόμη περισσότερο από τις ενοχές του. Και θα πρέπει να ανασύρεις όποιο θεατρικό κύτταρο διαθέτεις για να σηκώσεις το τηλέφωνο ή να εμφανιστείς δημόσια.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗΣ επιτρέπεται η κατάθλιψη. Όχι οι καταθλιπτικοί.


Η Μια Κόλλια είναι δημοσιογράφος. Λόγω ιδιοσυγκρασίας έχει κάνει όλα τα πιθανά και απίθανα πράγματα στη δημοσιογραφία από αθλητικό ρεπορτάζ ως διεύθυνση σύνταξης σε περιοδικά (Γυναίκα, ΒΗΜΑ Men, κ.α.). Τις Κυριακές απαγορεύεται να την καλέσεις στο τηλέφωνο: βλέπει Παναθηναϊκό.

εμφάνιση σχολίων